Drie jaar lang was KillCity de grote belofte. Een hoop singles en een tour met The Libertines plaatsten de band in de spotlights. Het elektrorockgroepje krijgt met White Boys Brown Girl eindelijk de kans te bewijzen of het al de verkregen aandacht waard was.
Elektropunk, het heeft ons altijd weinig gezegd. Waarschijnlijk omdat het genre eigenlijk vis noch vlees is. Beide stijlen afzonderlijk weten ons doorgaans wel te bekoren, maar voeg ze samen en we slaken een vermoeide zucht. Wat vast niet de bedoeling is van de makers van deze muziek. KillCity maakt naar eigen zeggen elektropunk. Bijna waren we aan het frisbeeën gegaan met White Boys Brown Girl, maar een plotse regenbui deed ons daarvan afzien. Bij gebrek aan ander vertier besluiten we de saaiheid van de zondagnammidag te breken met het beluisteren van het schijfje in kwestie.
Geen slechte zet, zo bleek, want KillCity blijkt zelfs een verhaal te hebben. De band is in sommige kringen — geen idee welke, maar ze bestaan heus — zelf hipper dan hip. Zo blijkt dat de band, minder dan drie maand nadat ze opgericht was, al op tournee mocht met The Libertines. We zijn van goede wil en zullen dat als teken van vooruitgang zien voor een beginnend groepje. Ook gerennomeerde Britse DJ’s zoals Zane Lowe en Steve Lamacq dragen de band op handen. Ruiken we daar een hype?
“Just Like Bruce Lee” is een sterke popsong en het verbaast ons dat het minder potten heeft gebroken toen het een single was. Het is een aangenaam luchtig nummer dat stukken beklijvender is dan de doorsnee single uit een willekeurige hitlijst. KillCity toont in dit nummer dat zangerers Lisa Moorish en gitarist Pete Jones — samen de kernleden van het gezelschap — hun roots in de rockmuziek hebben. Het is vast ook geen toeval dat nummers die helemaal naar elektro overhellen, zoals “Cease To Exist” heel wat minder overtuigend overkomen.
Een elektrodeuntje dat ons meer weet te bekoren is het titelnummer, al is het in het geval van dit nummer uitkijken voor overdaad. De plaat opent met een Andrew Innes Remix van het nummer: een versie die niet zo heel erg blijkt te verschillen met de originele versie die later op de plaat opduikt, vlak voor nog een andere versie van het nummer, een akoestische deze keer. Allemaal best leuk, maar misschien toch net teveel van het goede.
Nog nummers die het vermelden waard zijn? “Strychnine” doet van ver denken aan Magnapop, goed tien jaar geleden, maar dan met een scherp en duister randje. En dan is er nog “Hooligans On E”, een nummer dat mede geschreven werd door zeker Pete Doherty, wat ons aan het denken gezet heeft over de inbreng van de man. Zou die groot geweest zijn? Want eerlijk gegezegd, “Hooligans On E” is van véél hoger niveau dan het andere werk dat afgeleverd wordt door de heer Doherty. Misschien kwam hij met de titel op de proppen, vast al een hele prestatie gezien ’s mans manier van leven.
