Botanique, Brussel, 06/11/05
Stijlbreuk! Misschien iets overdreven, maar toch. Er zijn heel wat
verschillen te ontdekken tussen de twee eerste platen (nee, we gaan
hier geen referenties vermelden) die The Black Rebel Motorcycle
Club produceerde en hun meest recente ‘Howl’. Nu is dat laatste
werkstuk toevallig een meesterwerk, waarvan sommige nummers niet
zouden misstaan hebben op bv. de soundtrack van ‘O Brother Where
Art Thou’. Dus, nieuwsgierig als we zijn, vragen we ons af wat dat
op een podium gaat geven. Worden de twee stijlen strikt gescheiden
? Worden de arrangementen van de verschillende nummers aangepast ?
Op zondag 6 november gaven de heren uitsluitsel in de Orangerie van
de Botanique.
De aftrap wordt gegeven door Gliss, een trio (twee heren,
één dame) uit de States dat glamrock brengt. Zanger Martin Klingman
legt heel veel emotie in zijn stem en hijgt en kreunt zich door
zijn teksten heen, ondersteund door twee gepassioneerde muzikanten.
Alle drie wisselen ze regelmatig van instrument. Het publiek (en
dan vooral het vrouwelijke deel) kan hun inspanningen duidelijk
appreciëren, want een warm applaus is hun deel.
Een chaingang-chant kondigt iets later de hoofdbrok aan, waarna
Peter Hayes, gewapend met akoestische gitaar en mondharmonica, de
spits afbijt. ‘Complicated Situation’, ‘Fault Line’ en ‘Devil’s
Waitin” brengt hij moederziel alleen. De nummers klinken live al
even indrukwekkend als op plaat en de zaal luistert dan ook met
ingehouden adem. Met ‘Shuffle Your Feet’ en single en
publiekslieveling ‘Ain’t No Easy Way’, twee meestampers van eerste
categorie, komen ook de andere bandleden, bassist/gitarist Peter
Turner en drummer Nick Jago, het podium op. De a-cappella inzet van
‘Shuffle Your Feet’ doet rillingen over ruggengraten lopen.
Van akoestisch wordt vervolgens overgeschakeld naar elektrisch en
worden ‘oudere’ nummers (zoals ‘Love Burns’ en uiteraard ‘Whatever
Happened to My Rock ‘n’ Roll (Punk Song)’) bovengehaald. Net als de
nieuwe nummers worden die met veel vuur gebracht en Peter Turner
tormenteert zijn bas alsof zijn leven ervan afhangt. Als het er wat
steviger aan toegaat, gaat het publiek spontaan mee in de groove en
algauw ontstaat er een leeuwenkuil, waarin druk gepogood wordt. De
band weet de spanning mooi aan te houden en nummers als ‘Howl’ en
‘Sympathetic Noose’ krijgen versies die scherp staan als het mes
van de chefkok van de Comme Chez Soi. Tijdens ‘Promise’ haalt Hayes
zelfs een trombone boven, terwijl Turner zich achter de piano zet
en Spike (hij verdient een vermelding) de band ondersteunt op
akoestische gitaar. Met deze schitterende sleper wordt het eerste
deel van de show afgesloten.
Maar ‘Spread Your Love’ kondigt alweer een indringend slot aan en
opnieuw gaat het publiek uit de bol. Dat enthousiasme slaat
duidelijk over op de band, die zich nog verder in het zweet werkt.
Uiteindelijk wordt er een punt gezet achter de show met een
schitterend ‘Open Invitation’.
Stijlbreuk ? Misschien, maar dat hoeft niet steeds negatief uit te
vallen. BRMC leverde daarvan met deze gedreven show het
overduidelijke bewijs.
In samenwerking met De
Muziekfriek.
