Slechts zelden kunnen platen waar ik vol ongeduld naar heb
uitgekeken, mijn verwachtingen inlossen. Toen ik ‘Vheissu’, de
nieuwste van het uit Orange County afkomstige Thrice, aan een
eerste luisterbeurt onderworpen had, moest ik me dan ook even
achter de oren krabben, want hetgeen ik voorgeschoteld kreeg, paste
allesbehalve binnen mijn verwachtingspatroon. De agressieve
uithalen van Dustin Kensrue en de grillige tempowisselingen, die zo
kenmerkend waren voor de band, worden namelijk tot het strikte
minimum beperkt. In ruil daarvoor krijgen we nummers die zich op
hun duizendste gemak op gang trekken om zo rustig naar hun climax
toe te werken. En kijk, nadat ik de plaat een weekje op mij heb
laten inwerken, kan ik alleen maar concluderen dat ‘Vheissu’ tot op
heden de beste van Thrice is geworden.
Voor het schrijven van de nieuwe songs hebben Kensrue en co. het
zich, in tegenstelling tot een hele resem collega-muzikanten die
van het grote succes mogen proeven hebben, nochtans niet
gemakkelijk gemaakt. In plaats van simpelweg een vervolg aan ‘The
Illusion Of Safety’ of ‘The Artist In The Ambulance’ te breien,
heeft Thrice geopteerd voor een ander (lees : rijker) geluid en
meer afwisseling, met als resultaat een emotioneel meesterwerkje
dat je desalniettemin alle hoeken van de kamer zal laten
zien.
Met ‘Image Of The Invincible’, dat door de meerstemmige vocals een
beetje naar AFI neigt, geeft
Thrice het startschot voor een kleine vijftig minuten muziek van de
allerbovenste plank. Tijdens het openingsnummer maakt de band ook
meteen duidelijk dat ze zelf best trots zijn op de plaat die
‘Vheissu’ is geworden en dat ze zich hoegenaamd niks gaan
aantrekken van wat de critici en fans ervan denken. Ik ben
alleszins een voorstander van hun nieuwe sound, want ‘The Earth
Will Shake’, ‘For Miles’, ‘Of Dust And Nations’ en vooral ‘Like
Moths To Flame’ behoren tot het beste dat Thrice tot nu toe uit
zijn muzikale mouw heeft geschud. Laat je vooral niet misleiden
door de rustige intro’s waarmee die nummers stuk voor stuk gezegend
zijn, want ze fungeren louter als stilte voor de storm. De werking
van die songs kan eigenlijk nog het best met die van een sluipend
gif vergeleken worden: zachtjes je systeem binnendringen en de tijd
nemen om zijn tentakels uit te spreiden om je dan definitief tot
moes te slaan. Dat was alleszins het gevoel dat ík had na ‘Vheissu’
een aantal keren ervaren te hebben.
Door hier en daar een moog, een piano, een synthesizer of zelfs een
heus muziekdoosje (tijdens het zeer gepast getitelde ‘Music Box’)
aan hun sound toe te voegen, slaagt Thrice er wonderwel in om zich
op muzikaal vlak alvast naar een nog hoger niveau te trekken. Ook
op vocaal vlak is het smullen geblazen. Dustin Kensrue heeft reeds
meermaals bewezen dat hij vlotjes van een cleane zangstem naar een
briesende brul kon overschakelen en op deze plaat is dat niet
anders : hij fluistert, kreunt, zingt en schreeuwt dat het een
lieve lust is en voegt op die manier zowaar een extra dimensie aan
de muziek van Thrice toe.
Of er dan helemaal niks op ‘Vheissu’ valt aan te merken? Toch wel:
zo had ‘Hold Fast Hope’ wat mij betreft gerust weggelaten mogen
worden en zit je tijdens ‘Atlantic’ tevergeefs op iets te wachten
dat er nooit komt. De kans zit er echter in dat beide songs op
Thrice’s oudere werk misschien wél zouden gewerkt hebben, het
gebodene op dit nieuw album is echter van zo’n torenhoog niveau dat
elk minpuntje, hoe klein het ook is, des te harder opvalt.
Eén ding staat vast: ‘Vheissu’ valt de komende maanden niet uit
mijn cd-speler weg te branden. De catchy metalcore van weleer heeft
plaats moeten ruimen voor volwassen songs met een kop en een – vaak
zeer venijnige -staart. Een briljante plaat van een misschien nog
briljantere band!
