Baxter Dury’s eerste verschijning in de muziekwereld was op een foto aan de zijde van zijn beroemde vader Ian, op een van diens albumcovers. De kleine Baxter is inmiddels groot geworden en heeft met Floorshow zijn tweede album afgewerkt.
Het is maar dat een stropdas beter bij ons Hugo Boss-maatpak staat dan een ketting van roofdiertanden en dat onze BMW met lederen binnenbekleding, sportvelgen en centrale vergrendeling een stuk comfortabeler is dan een motorfiets, maar voor de rest lijken wij als twee druppels water op Dennis Hopper in Easy Rider. Vrije geesten, dat zijn we, tussen hypotheek en belastingbrief door. In elk geval hebben we in Baxter Dury’s Floorshow de ultieme soundtrack gevonden bij de ultieme roadmovie. Crossroads met Britney Spears even buiten beschouwing gelaten natuurlijk.
Baxter Dury heeft al vroeg het gebruik van geestesverruimende middelen leren kennen via zijn beroemde vader. Aan Floorshow te horen, lijkt het spreekwoord "jong geleerd is oud gedaan" alvast op te gaan. Baxter Dury daalt met zijn tweede album opnieuw af in de Hades van de popmuziek. In de duistere onderstroom die hij volgt, drijven narcotica en melancholische gedachten rijkelijk rond. Dury legt in zijn muziek dezelfde existentialistische en escapistische visie die Hopper met Easy Rider wist over te brengen. Ook hij keert zich af van de leegte van het dagelijkse bestaan, maar ontsnapt nooit volledig aan de dreiging van de conformistische samenleving. Vandaar de drugs en het uitgesproken donkere karakter van de muziek dus.
Wie de Zeitgeist van de woelige sixties weergeeft, komt algauw uit bij psychedelica. De psychedelische elementen in Dury’s muziek hebben echter weinig te maken met deze van nieuwe folkhelden à la Devendra Banhart of Joanna Newsom. De referenties naar Velvet Underground zijn daarentegen legio. Vooral op "Cocaine Man" en "Lisa Said" wordt die invloed duidelijk. Een monotone, meer sprekende dan zingende stem, zoals we die zo goed kennen van Lou Reed, en daarrond repetitieve, hypnotiserende gitaarlijntjes.
Baxter Dury beperkt zich echter niet tot een kunstje. Op "Young Gods" duikt hij de ijle atmosfeer van de postrock in met zijn falsetto, karige pianobegeleiding en een keyboard dat klinkt als een gekwelde elegie vanuit het schimmenrijk. "Cages" is dan weer veruit het meest rockende nummer op Floorshow. Voor de gitaar is eindelijk eens een echte hoofdrol weggelegd en de drums pompen het ritme rechtsreeks in de hersenen om die de eerste dagen niet meer te verlaten.
Er is iets vreemds aan de hand met Floorshow. Ondanks de onmetelijke duisternis waarin Baxter Dury zich hult en het enigszins bevreemdende karakter, gooit deze plaat haar anker uit om zich onmiddellijk vast te haken in het hoofd van de luisteraar. Met Dennis Hopper is het in Easy Rider niet zo goed afgelopen, we kunnen enkel hopen dat het Baxter Dury beter vergaat. Het zou schande zijn om meer platen als Floorshow te mislopen.
