Je zal maar — we verzinnen even een voorbeeld — een kleinkind zijn van pakweg Louis Paul Boon en op het briljante idee komen een roman te schrijven. In dat geval kan je maar beter over een olifantenvel beschikken, dunkt ons. Je zal maar de halfzus van Hank Williams III, de dochter van Hank Williams Junior en de kleindochter van Hank Williams zelve zijn en op het idee komen een plaat op te nemen in Nashville. Qua om problemen vragen, hoeft dat niet onder te doen voor het enkel in een roze string gekleed zingen van "YMCA" in het plaatselijke clublokaal van de Hell’s Angels. Anderzijds: van lef gesproken…
We besluiten Holly Williams een eerlijke kans te geven. Het kind kan er ook niet aan doen dat de rest van de familie eveneens in de muziek actief is. Trouwens, toen haar opa al platen maakte, was er van haar nog geen sprake. Wie zegt overigens dat de muzikaliteit van haar familie mee verantwoordelijk is voor de muzikaliteit van Holly? Wat we willen zeggen is: we gooien tijdelijk alles wat we al wisten over de familie Williams overboord, negeren de bio die de platenfirma ter beschikking stelt en nestelen ons in de zetel voor een namiddagje The Ones We Never Knew.
Het album opent mooi met "Sometimes", een prachtig ingetogen nummer waarin we, subtiel aanwezig op de achtergrond een heerlijke steel guitar horen. Wat het nummer extra mooi maakt, is de naïviteit die van de tekst uit gaat: "Hey, and if I were Jesus, maybe I could heal all of us / Just like a good lover, which one do you prefer?". Achter de naïviteit gaat ook een laagje cynisme schuil. Wie zijn wij om daar een probleem van te maken?
Langzaam trekt The Ones We Never Knew zich vervolgens op gang. De nummers worden iets voller, Williams wisselt haar ingetogenheid af met krachtige zang, die niet alleen zelfvertrouwen, maar ook talent uitstraalt. Eindelijk krijgen artiesten als Joni Mitchel, Linda Ronstadt en Emmylou Harris waardige opvolging. In een moeite door doet Williams ons verschrikkingen als Anouk en Krezip vergeten. Waarvoor dank.
The Ones We Never Knew is misschien een ongewone plaat in dit tijdsgewricht. Om een of andere reden moet door vrouwen gebrachte popmuziek klef en door een marketingbobo bedacht zijn. Althans, die indruk hebben wij soms, voor u massaal boze mails begint te sturen. We hebben — behalve dan in de zogenaamde underground — niet het gevoel dat er, behalve door Roisin Murphy en PJ Harvey, veel eigenzinnige muziek gemaakt wordt door vrouwen. En neen, dat is niet seksistisch bedoeld, het is alleen maar een vaststelling. En eventueel een verwijt aan de A&R-afdelingen van een hoop platenfirma’s. Holly Williams echter, is een revelatie. Beluister haar debuutplaat en stel vast dat ze haar eigen weg bewandelt. Hopelijk blijft ze dit nog lang doen, want dit talent heeft nog vele goede platen in haar mars, daar durven we om te wedden.
Om dan nog even terug te komen op haar familiale achtergrond. Blijft Holly overeind naast de verzamelde Hanken uit de Williams-clan? Die vraag kan enkel met een overtuigd ’ja’ beantwoord worden. Zoals eerder gezegd, bewandelt Holly haar eigen weg. Die weg is, ondanks alle gelijkenissen, niet dezelfde weg die haar verwanten genomen hebben. Op die manier blijft ze allesbehalve in de schaduw van haar naamgenoten. Kortom, een talent dat gehoord mag worden.
