Een tweede kans krijgen in het leven, is dat niet wat iedereen wel eens wil? Het is weinigen gegeven, maar hier ligt zo’n tweede kans voor ons. Het Dominolabel brengt In The Aeroplane Over The Sea van Neutral Milk Hotel opnieuw uit, zeven jaar nadat de wereld, geheel ten onrechte, niet geïnteresseerd bleek.
In 1998, toen In the Aeroplane Over The Sea voor het eerst verscheen, merkten we het album ook niet op, dat zullen we maar al dadelijk toegeven. We liepen met ons hoofd in de wolken en op die manier ontgaan cruciale dingen je nogal makkelijk. Veel is er in al die jaren niet veranderd, behalve dan dat we tegenwoordig al eens op cruciale dingen gewezen worden. In dat opzicht is het leven inderdaad gemakkelijker geworden. Een van de dingen waar de hoofdredactie ons onlangs nogal nadrukkelijk op wees, was dit album.
Neutral Milk Hotel is — of misschien beter: was — niet zozeer een groep, als wel een term. Of een verzamelnaam. Onder de noemer Neutral Milk Hotel legde Jeff Mangum zijn ei. Dat kon alleen gebeuren met enkele vrienden of — kom dat tegen — met een heuse band. Onder de noemer Neutral Milk Hotel kon dus zo ongeveer alles. We spreken niet toevallig over 1998, toen lo fi op een hoogtepunt was. En dat hoor je aan In The Aeroplane Over The Sea. Het album klinkt soms rommelig, chaotisch, maar o zo puur. Luister eens naar "Holland, 1945", dat zowaar als single wordt uitgebracht. Het nummer heeft een punkinslag, de gitaar raast door een versterker die hoorbaar zijn beste tijd heeft gehad, er komen blazers bij kijken en Jess Mangum zingt alsof hij de hele nacht heeft liggen zuipen als een tempelier. Klinkt beangstigend? Wacht tot u het werkelijk hoort, het klinkt namelijk geweldig.
"Is dat hele album dan zo’n chaotisch zootje?", horen we u al tot hier vragen, met een bange ondertoon in uw stem. Ach welnee, het grote gitaargeweld is zelfs in de minderheid op deze plaat. Er staan heel wat nummers op die in de categorie "broos & breekbaar" thuishoren, waardoor Neutral Milk Hotel best in het rijtje nieuw opgestane singer-songwriters lijkt te passen. "Oh Comely" bijvoorbeeld, toont de gevoelige kant van Jeff Mangum.
Is het, om toch maar eens naar een conclusie toe te werken, wel verantwoord om in tijden van crisis in de platenindustrie, waarbij beginnende bands geen kans meer krijgen en gevestigde waarden aan de deur worden gezet als waren ze een leeggegeten blik kaviaar, een plaat opnieuw uit te brengen? Wel mijn beste, om te beginnen hebben we het hier niet over het verzameld werk van Peter Evrard, maar over een plaat die duidelijk over de nodige kwaliteiten beschikt om ook in de toekomst nog verloren zielen gelukkig te maken. En ten tweede, het zou ons verbazen als deze uitgave het label veel geld kost. De opnames zijn reeds dubbel en dik terugverdiend, vergeet niet dat dit een lo fi plaat is, en dit soort albums moet het eerder hebben van mond-aan-mond-reclame dan van een door verschillende maatpakken uitgedachte marketingcampagne. Dus jongelui, aanschaffen die handel, als u op zoek bent naar een fantastische plaat die uw vrienden zeker nog niet hebben en als u graag af en toe op uw kamer eenzaam zit te wezen met muziek van een verwante ziel op de achtergrond.
