Een Redbird is een veel voorkomende vogel op Heather Nova’s thuisbasis Bermuda. Maar het zou gerust een woordspeling kunnen zijn op "Rebirth", de titel die véél artiesten geven aan een plaat die hen uit hun creatieve impasse bevrijdt. Redbird is dan ook de plaat die Heather Nova redt van de onverschilligheid die haar platen dreigden op te wekken. Gelukkig maar.
La Nova is thuisgekomen van een zoektocht die enkele jaren geduurd heeft. Zo was South een te geforceerde, poppy sollicitatiebrief voor de hitlijsten. Opvolger Storm uit 2003 bood een van tristesse en zware melancholie doordrongen tegengewicht voor de lichtvoetige Heather die de bovenhand had genomen. Twee jaar en de geboorte van Nova’s zoon Sebastian later, is er nu een soort Best Of met fonkelnieuwe nummers die de smaakvolste ingrediënten van de bloedmooie Bermudaanse verenigen.
Zo is opener "Welcome" het krachtigste openingsnummer sinds "Walk This World" op Oyster. Het klinkt meer als een intentieverklaring, een uitnodiging tot haar wereld waar grote renovatiewerken hebben plaatsgevonden. Ze schreef het nummer samen met Dido, maar toch is er geen reden tot paniek. Zo verliep de samenwerking louter via e-mail en klinkt het nummer fris, onbevangen en bevrijd, al zullen de gerenommeerde Matrixproducers daar ook wel voor iets tussen zitten. Het nummer is hitgevoelig zonder te klef te zijn, een fout die Nova de afgelopen jaren al te vaak heeft gemaakt.
"Welcome" is zeker geen toevalstreffer: drie vierde van Redbird bevat van het beste dat Nova de afgelopen vijftien jaar op plaat heeft gezet. Ze blinkt weer als vanouds uit in feeërieke melancholie, zonder daarin te overdrijven. Enkele eervolle vermeldingen: "I Miss My Sky", over de neergestorte pilote Amelia Earheart, is een ronduit prachtig, door een eenzame viool opgeluisterd nummer. Van een even pure en nog brozere schoonheid is het akoestische "Singing You Through". Zo monter en zelfs rockend als in "Redbird" en "Overturned" (inclusief uitdagende spoken word) heeft Nova lang niet geklonken. Nog een grote reden tot juichen is dat Heather Nova als jonge moeder haar plaat niet doet verworden tot één groot melig slaaplied voor haar pasgeborene, een euvel waar al velen voor haar zich aan bezondigd hebben. Meer zelfs: het ondubbelzinnig getitelde "Motherland" is een van de sterkste nummers, met weer zo’n refrein dat de song opent als waren het satijnen gordijnen.
Echte minpunten zijn er nauwelijks. "A Way To Live" bevat de mooiste minuten op deze plaat, maar het refrein kabbelt voorbij als een bijna opgedroogde beek. Net als de twee slotnummers laat het je met datzelfde onverschillige gevoel achter als bij haar laatste platen. Haar cover van Chris Isaaks "Wicked Game" is zoals zovéle covers een flauw en ongeïnspireerd afkooksel. De truc met de ijle stem kan daar jammer genoeg geen verandering in brengen.
Maar kom, we zijn al lang blij dat Heather Nova de draad heeft opgepikt die ze meer dan vijf jaar geleden was kwijtgeraakt. Ze heeft de juiste evenwichten in haar leven en op haar plaat (terug)gevonden, ze heeft haar eigen geluid opgefrist, ze is weer de elf die Tolkien in zijn Lord Of The Rings vergat te verzinnen. Misschien maar goed ook: door haar stem en haar liederen had de lijdensweg van Frodo ongetwijfeld een paar boekdelen minder lang geduurd.
