Als er één metalen subgenre een boom van jewelste beleeft, is het wel het veelkoppige en succesrijke monster van de metalcore. Nieuwste aanwinst A Life Once Lost is, net zoals zijn vele broertjes, een beetje een manusje van alles, maar levert met Hunter bovenal een aardige bijdrage aan de platencollectie van het bloeiende genre.
De verzameling van ’core’ metalgenres lijkt wel met de dag te groeien, een recensent geraakt er zowaar met regelmaat zijn weg in kwijt. Het commerciële succes van die genres die vaak voor de handigheid onder metalcore of de ’New Wave Of American Heavy Metal’ gecatalogiseerd worden, zal daar ook wel zijn aandeel in hebben. A Life Once Lost wordt onder dat vaandel dan ook met zachte dwang naar de oppervlakte gestuwd, en met de nieuwe plaat zou dat wel eens kunnen lukken.
Elke nieuwe telg van de metalcorestam heeft zo een beetje zijn eigen wortels en voor A Life Once Lost gokt men in het algemeen onder meer op de springerige mathcore van The Dillinger Escape Plan en de complexe metal van het Zweedse Meshuggah. Tegelijkertijd houdt de band sterk vast aan de melodie door een gitaarspel dat zowel Dimebag Darrells beste dagen in Pantera als het slepende samenspel van het alom geprezen Mastodon in herinnering brengt. Ook in de zanglijnen van Robert Meadows is Mastodon nooit ver weg.
Zo zullen fans van laatstgenoemde grootheid snel goedkeurend aan het knikken gaan wanneer ze nummers zoals het met frisse gitaarhooks begenadigde "A Rush & Siege" en de titeltrack van Hunter voorbij horen denderen. Desondanks vinden we juist "Hunter" een van de mindere kopjes op het album. Door de subtiliteit die de band in het nummer probeert te leggen, mist het nummer dat wolkje tomeloze power dat op de rest van het album zo’n krakende resultaten oplevert.
Hunter laat het eigene en de eigenzinnigheid van A Life Once Lost het beste horen op de geslaagde opener "Rehashed" en de iets mindere nummer twee "Needleman". Tussen de bombastische ritmesecties zorgt vooral het tweeledige gitaarspel van de heren Robert Carpenter en Douglas Sabolick voor de nodige textuur, terwijl schreeuwkikker Robert Meadows verrassend poëtische en reflectieve teksten uitbraakt.
Wanneer A Life Once Lost vol plankgas geeft, komt de schaduw van de nieuwe godfathers van de metalwereld, Lamb Of God, zwaar over Hunter hangen. "Pain & Panic" deelt in de brutale riffs en de zware vocale agressie, "Ghosting" in de dampende dubbele basritmes, en op "Vulture" — zowat het beste nummer op het album en ook de eerste single — komt Lam Gods’ strot Randy Blythe dan ook zijn zegen uitspreken. Dat Blythes gevoel voor ritme en verpulverende precisie onmiddellijk de pogingen van Meadows overklassen, mag een maatstaf zijn voor de weg die A Life Once Lost nog af te leggen heeft voor het bij de absolute top gerekend kan worden.
Waarmee we absoluut niet gezegd willen hebben dat Hunter geen deugdelijke plaat, of slechts een doorslagje van… is. A Life Once Lost heeft voldoende eigen merites om daar op beoordeeld te worden. We raden u dan ook met aandrang aan om ze in die gedaante te gaan bewonderen op Pukkelpop. Een stomende metalbulldozer zal uw gelukkig deel zijn. Stand and be blown away.
