Oasis-haters: ze kunnen onze rug op. Het mag uw ding niet zijn. U mag de Gallaghers twee irritante en arrogante boeren vinden die teren op twee geweldige albums en sindsdien een hoop rommel hebben uitgebracht. Wij vinden intussen Don’t Believe The Truth een geweldig album dat na de remonte van Heathen Chemistry eindelijk weer aansluit bij het niveau van (What’s the Story) Morning Glory.
Laten we allereerst wel wezen: Liam Gallagher is inderdaad een etter. Oasisalbums haalden jarenlang het duizelingwekkende niveau van Definitely Maybe of zelfs (What"s The Story) Morning Glory niet eens als ze van op de Boerentoren door een potige Russische hamerslingeraar de hoogte in geflikkerd werden. Noel Gallagher is echter nog steeds een zeer begenadigd songschrijver en sinds kort ook een genuanceerd persoon. Zo gaf hij recent toe dat door de invloed van enkele cocaïnevelden hij wat overmoedig was ten tijde van Morning Glory. De b-kantjes van de singles uit die tijd zijn prachtsongs die minder benevelde rockgoden als Bono wijselijk opsparen voor als ze bij een volgende albumopname zonder inspiratie zitten.
Ook al bewees Noel Gallagher zelfs op de meest middelmatige Oasisalbums zijn kunnen met enkele goede singles, met een volledig album wist hij niet meer te boeien. Onder andere door enkele geslaagde songs van brulboei Liam, leek Oasis met Heathen Chemistry weer enigszins relevant te worden. Dat Noel nauwelijks de helft van de songs op Don’t Believe The Truth schreef, komt de scherpte van het album alleen maar ten goede. Alleen zijn beste ideeën staan op de plaat en de andere groepsleden droegen een erg gesmaakt steentje bij.
Vooral Andy Bell verrast met de perfecte opener "Turn Up The Sun", en het wijdse "Keep The Dream Alive". Beide songs klinken als pure Oasis en moeten zeker niet onderdoen voor de ’gewone’ albumtracks van op het debuut. "Turn Up The Sun" doet zelfs al bij de eerste tonen vermoeden dat Oasis nu echt wel terug is. Gem Archer slaat de bal er dan weer een beetje naast met "A Bell Will Ring": iets te drammerig en een vrij dwaze tekst. Het soort cliché Oasisnummer dat we in het verleden al met de mantel der liefde bedekten.
De Gallaghers zorgen echter voor de basis van Don’t Believe The Truth. "Love Like A Bomb" en "The Meaning Of Soul" heeft Liam duidelijk voor zichzelf geschreven: beukende garage-rockers waarop hij zijn geliefde sneer kan bovenhalen. "Guess God Thinks I’m Abel" is zijn nieuwste poging om een gevoelige ballad te schrijven, maar een beter nummer dan "Songbird" zal hij niet snel schrijven.
Het opperhoofd is bovendien in topvorm en zorgt voor de hoogtepunten. Eerste single "Lyla" mag zich zonder blozen op gelijke hoogte plaatsen met "Roll With It" en "The Importance Of Being Idle" is de beste Oasissingle sinds "Don’t Look Back In Anger". Noel zingt weer eens zelf op dit vrolijke zomerse nummertje over het belang van luieren. "Mucky Fingers" leent erg opzichtig het ritme van The Velvet Undergrounds "I’m Waiting For The Man", maar is door enkele snedige mondharmonica-solo’s en het euforische refrein een bijna lichtvoetig nummer.
"Part Of The Queue" verwijst dan weer naar The Stranglers’ "Golden Brown". Noel Gallagher lijkt bovendien enkele van zijn betere ideeën van de genoemde superieure b-kantjes opnieuw opgevist te hebben in dit nummer en in de traditionele weidse Beatles-esque afsluiter "Let There Be Love".
Van bij de eerste beluistering leek Don’t Believe The Truth de langverwachte return to form, maar we hebben hem voor alle zekerheid nog wat extra tijd gegeven en zijn er alleen maar enthousiaster over geworden. Misschien is het wel hun beste en meest consistente album sinds Definitely Maybe. Oasis-haters mogen nu beginnen met ondertekende op het Goddeau-forum voor muziekbarbaar uit te schelden. Onze rug is present.