Hoe zou het toch met Neil Diamond zijn? Tja, soms stel je jezelf een vraag waarvan je niet had verwacht dat je die ooit nog zou stellen. Hoofdschuldige: Eric Bachmann. De stem van de zanger van Crooked Fingers komt op Dignity And Shame soms zo akelig dicht bij die van good old Neil, dat je je afvraagt wanneer "Song Sung Blue" en "Cracklin’ Rosie" voorbij zullen komen. Dat zou wel te veel van het goede zijn. Dénken aan Neil Diamond (still going strong overigens) is al heel wat.
Bachmann was vroeger de zanger van Archers Of Loaf, een indierockband uit Chapel Hill (North Carolina) die vooral midden jaren negentig succesvol was. Na het uiteenvallen van de groep stortte Bachmann zich op het soloproject Crooked Fingers, dat een veel zachter geluid heeft. Dignity And Shame is alweer het vierde album sinds 2000.
Dignity And Shame begint zwak. De instrumentale opener "Islero" — vernoemd naar de stier die de Spaanse matador Manolete in 1947 doodde — doet denken aan Calexico en wordt (dus) na een paar keer beluisteren ronduit vervelend. "Weary Arms" en het zeer zoete "Call To Love", een duet met Lara Meyerratken (die samenwerkte met onder andere Ben Lee, Luna, Nada Surf en Luscious Jackson), leiden louter tot schouderophalen.
Maar dan: "Twilight Creeps" ("Why does everybody always act so tough/when all anybody wants is to find a friend"). Wat een prachtig nummer. De song wordt voorzichtig op gang getrokken door piano en kent een majestueuze melodie. De trompet en de hoge stem van Meyerratken, in combinatie met de koffiebruine stem van Bachmann, maken het een memorabel nummer.
En wat is het dan jammer als de volgende song "Destroyer", gezongen met een zo mogelijk nog donkerder stem, zo monotoon is. Daarna wordt het gelukkig beter. Het verstilde "You Must Build A Fire" ("Oh where are you love/ Tell me where are you love/I shall wait for you just one more night/Cause I know you won’t leave me behind") is ontroerend in al zijn eenvoud. Nog mooier is "Sleep All Summer", waarop de stemmen van Bachmann en Meyerratken elkaar weer prachtig aanvullen. "Wrecking Ball" en "Dignity And Shame" sluiten het album waardig af.
Beautiful Noise, zou Neil Diamond zeggen. Gelijk heeft ie, maar écht overtuigen doet Dignity And Shame toch niet. Daarvoor staan er net iets te veel songs op die het gemoed onberoerd laten.
