Een drietal jaar nadat Jennifer Lopez haar carrière euthanaseerde
met de flop ‘Gigli’, is Zij Van Het
Bewonderenswaardige Achterwerk erin geslaagd om via projectjes als
‘Shall We Dance’ terug op te klimmen
naar de plaats waar het voor haar allemaal begon: de grijze
middelmaat. Het probleem met ‘Gigli’
was dat de film gewoon waardeloos was. Het probleem met
‘Monster-in-Law’ daarentegen, haar nieuwste poging tot een komedie,
is dat hij compleet oninteressant is. Je kunt niet eens voldoende
emotie investeren in dit ding óm hem waardeloos te vinden, zo
banaal is hij. De enige reden waarom ‘Monster-in-Law’ herinnerd zal
worden, is omdat het Jane Fonda’s eerste optreden is in vijftien
jaar tijd. Waarom ze nu net dit scenario uitkoos, mag Joost weten –
op vijftien jaar moet ze toch wel eens iets interessanters in de
bus hebben gekregen? De diva van vandaag staat tegenover die van
gisteren en ze hebben elkaar absoluut niks te melden.
Zij Wier Tochus Het Epicentrum Van Het Universum Vormt speelt
Charlie Cantilini, een uitzendkrachte die haar dagen vult met
verschillende klusjes: ze laat honden uit, werkt als receptioniste,
serveert voor een cateringbedrijf enzovoort. Ondertussen zoekt ze
naarstig naar Mister Right (want uiteraard speelt deze film zich af
in het parallel universum waarin een vrouw als J-Lo niet aan een
lief geraakt). Die meent ze te vinden in Kevin Fields, een jonge,
aantrekkelijke arts. De twee worden verliefd, glimlachen naar
elkaar met van die puh-rachtige Colgate-smiles die spoedige,
kleverige coïtus suggereren en algauw vindt Kevin dat het tijd
wordt om zijn nieuwe vriendin voor te stellen aan zijn moeder. Deze
dame, een tv-journaliste die onlangs vanwege haar leeftijd aan de
deur werd gezet en uiteraard gespeeld wordt door Jane Fonda, ziet
het niet zitten om haar zoon af te staan aan Charlie en besluit
alles op alles te zetten om het naderende huwelijk tussen de twee
te dwarsbomen.
De plot is dus een soort van herkauwing van het gegeven van ‘Meet
The Parents’, maar dan met een tirannieke moeder in plaats van een
achterdochtige vader. Het verschil tussen beide films is echter dat
er in ‘Meet The Parents’ ook nog een hele gesjeesde familie aan
Robert De Niro vasthing, die vaak voor de grappigste momenten
zorgde (Owen Wilson die timmerman werd omdat Jezus dat ook was!).
Niet dat ‘Meet The Parents’ zo’n meesterwerk was, maar dat was dan
toch iets dat wel goed zat in die film. Hier, daarentegen, moet
Jane Fonda het alleen opknappen, zij is de enige storende factor
die de gelukkige afloop van het verhaal in de weg staat. Het gevolg
daarvan is dat ‘Monster-in-Law’ volledig afhangt van de
wisselwerking tussen Fonda en Zij Wier Zitvlak Een Eigen Nationale
Vlag Verdient. Er is gewoon niemand anders om de last van de film
mee te dragen.
Qua bijrollen krijgen we enkel Wanda Sykes als Ruby, de cynische
assistente van Fonda, die al decennia lang al haar grillen geduldig
verdraagt. Maar zij krijgt lang niet genoeg tijd op het scherm om
een blijvende indruk te maken – haar job bestaat er voornamelijk in
te reageren op wat Fonda doet, wat erg beperkend werkt. (Dit gezegd
zijnde, moet ik er wel aan toevoegen dat Sykes de leukste regel
tekst in de hele film heeft: ‘I think you dislocated my
vagina!’) Michael Vartan, die Kevin speelt, verdwijnt dan weer
voor ongeveer de helft van de film om de beide dames de gelegenheid
te geven uitgebreid in elkaars haar te vliegen. Waarom hij en De
Dame Met De Diabolische Derrière precies op elkaar verliefd worden,
is niet helemaal duidelijk, maar daar gaat het ook niet om. Het zal
wel iets met die Colgate-glimlach te maken hebben.
Aanvankelijk levert de clash tussen de titanen nog een paar aardige
grapjes op, zoals J-Lo die in een spiegel kijkt en vaststelt dat ze
net twee konten heeft of Fonda die haar toekomstige schoondochter
willens en wetens uit haar slaap houdt met gehuil en bruut fysiek
geweld. Maar de nadruk ligt zó sterk op de twee actrices (en alléén
die twee actrices), dat de film op den duur buiten adem raakt.
Tegen de tijd dat Charlie een allergische reactie krijgt waardoor
haar lippen opzwellen tot de omvang van die van Goldie Hawn, weet
je dat de makers wanhopig beginnen te worden om nog nieuwe grappen
te bedenken. Je kunt dan wel twee actrices tegenover elkaar zetten
en hopen dat de vonken zullen vliegen – maar je moet ze ook iets te
doén geven, ze omringen met een sterke supporting cast, als
je hoopt om ook effectief een goeie film te maken.
‘Monster-in-Law’ voelt aan als een lang uitgerokken
schoonmoedermop, een concept waarvan het scenario eigenlijk nog
lang niet klaar was om geproduceerd te worden, maar dat dan toch
maar snel op poten werd gezet toen Jane Fonda toehapte – stel je
voor dat ze er tijd in hadden gestoken om betere nevenpersonages en
grappen te bedenken, en Fonda had zich in de tussentijd bedacht,
waar hadden ze dàn gestaan? Aanstootgevend slecht is het niet, maar
welke reden zou iemand ooit kunnen hebben om hiernaar te gaan
kijken?
http://www.monsterinlaw.com/
