Wondermooie ironie: in IJsland, het land van de stille fluisterpop en verlegen elektronica, was de grote winnaar van de nationale music awards 2004 een boerenlatende nozem die kickt op overstuurde gitaren. Naast die voor "beste artiest" en "beste lied", kaapte Mugison ook nog eens de prijs voor het "beste album" weg. Mugimama (Is This Monkeymusic?) kwam vorig jaar al uit in IJsland, sinds kort kan nu ook de rest van de wereld van dit fijne plaatje meegenieten.
De IJslandse one-man band Mugison werd door zijn Mugimama gezegend met de naam Ornelius, en net als dat het geval is bij z’n Japanse bijna-naamgenoot, klinkt de muziek van Mugison als een eclectische mix van alle mogelijke stijlen en genres. Dat konden we al goedkeurend vaststellen op debuutplaat Lonely Mountain en zo blijkt nogmaals uit mans tweede worp Mugimama (Is This Monkeymusic?).
Opener "I Want You" is een ode aan Mugi’s geliefde in de vorm van een heerlijk geschift popnummer waarin hij haar met overslaande stem de liefde verklaart. Met succes trouwens, want even later volgt "The Chicken Song", een surrealistisch (of wat dacht u van zinnen als "The chicken was put on the earth to entertain the man and serve as a metaphor for hope" of "I’m not a vegetarian but I like sitting in the grass"?) maar ontroerend mooi duet met diezelfde vriendin.
Het verleden leert ons dat duetten tussen zanger en vriendin niet altijd een even goed idee blijken te zijn (Yoko Ono, iemand?), maar dit keer is het raak. Wij konden dan ook onze pret niet op toen we merkten dat er nóg twee duetjes op de plaat staan: de bloedstollende liefdesballade "2 Birds" en het grappige "What I Would Say In Your Funeral".
Mugison haalt er niet alleen zijn vriendin bij: ook mamalief zingt mee op de plaat en mugipapa zorgt hier en daar voor een vleugje harmonica. Mugisons twaalfjarige zusje neemt zelfs een volledig nummer voor haar rekening: "Salt" is het enige nummer waarin we dat typische IJslandgeluid herkennen, met dat iele kinderstemmetje en die desolate ijzige sfeer. Het lied klinkt als een georchestreerd sprookje en is meteen een van de hoogtepunten van de plaat.
Een andere uitschieter, letterlijk dan, is het chaotische "Sad As A Truck", dat herinneringen oproept aan de geniale gekte van wijlen de Evil Superstars. Een motherfucker van een song waarin Mugi ons wild schuimbekkend en met niet-zo-vriendelijke aandrang verzoekt onze face te slappen. Lichtjes naduizelend beluisteren we de rest van de plaat noodgedwongen met een verband rond het hoofd. Intens dus, maar misschien zijn we nog wel het meeste onder de indruk van "Múrr Múrr", een zogeheten new folk song met een steeds weerkerend bluesy gitaarriedeltje dat reeds na één luisterbeurt een comfortabel plaatsje in je schedelpan verovert om het nooit meer te verlaten.
Is this monkeymusic? Absoluut. Maar sinds Darwin weten we dat dàt allerminst een reden mag zijn om dit plaatje niet uit te checken. IJslandofielen die op zoek zijn naar de zoveelste Mùm- of Sigur Ros kloon mogen Mugimama gerust aan zich laten voorbijgaan. Voor wie een zwak heeft voor geflipte muzikale kameleons als Beck en Mauro, is Mugison een must.
