Er was eens ver hiervandaan, verstopt tussen de bomen, een groot kasteel waarin sprookjes nog tot leven konden komen. Ook al is Fort IV in Mortsel — waar Orfee speelt — eigenlijk een alledaagse loods, met wat fantasie kunnen hier de mooiste verhalen ontstaan. Gelukkig beschikt Theater Froe Froe over de nodige verbeelding, zodat u enkel hoeft neer te zitten en te genieten.
Hoe een kind beter voor te bereiden op het leven dan door het te confronteren met de dood? Dat moet ook Marc Maillard, regisseur van Froe Froe, gedacht hebben toen hij ervoor koos om de Griekse Orfeusmythe op te voeren: wanneer Euridice op haar achttiende verjaardag verdrinkt, daalt Orfee af naar de onderwereld om zijn geliefde te redden van de dood. Met een lied krijgt hij Hades, de god van de onderwereld, en diens vrouw Persephone zover om Euridice te laten gaan, maar daar zijn enkele slinkse voorwaarden aan verbonden. Niet zomaar een kindersprookje dus waarin iedereen nog lang en gelukkig leeft, maar een tragisch verhaal waarin het meest lugubere soms ook het meest grappige blijkt te zijn.
Theater Froe Froe staat vooral bekend om zijn prachtige, levensgrote poppen. Die worden bediend door acteurs, die geen enkele moeite doen om onzichtbaar te blijven, maar dat is ook niet nodig. De poppen zijn zo overtuigend dat ze alle aandacht naar zich toe trekken, wat zeker geldt voor de drie tantes van Hades: gierachtige would be koninginnen met een vlijmscherpe tong. Het gevaar bestaat nu echter dat de poppen de levende acteurs, die Euridice, Hades en Persephone uitbeelden, zouden overtroeven. Dankzij hun fantasievolle spel blijven zij echter moeiteloos overeind. Het is juist wanneer de poppen even van het toneel verdwijnen en de acteurs alleen achterblijven, dat zij de mist in dreigen te gaan. Zonder hun levenloze medeacteurs lijken ze een beetje verloren op het podium, maar ze weten zich al snel te herpakken.
In de mythe van Orfee staat muziek centraal, een goed excuus voor een stevige lap liedjes. Gelukkig geen kitscherige musical, maar wel een modern geluid, voortgebracht door twee uitstekende muzikanten en de overtuigende stem van actrice Nele Goossens. Onovertroffen is echter het lied waarmee Hades Euridice probeert voor zich te winnen: een stevige housebeat, gebrul van de god en de drie schitterende tantes in het achtergrondkoor. Op een originele manier maakt de sfeervolle muziek van de voorstelling een unieke belevenis.
Regisseur Marc Maillard lijkt alle moeite te hebben gedaan om van Orfee niet zomaar een poppenspel te maken. Naast de muziek zorgt ook het gebruik van video voor een modern tintje. Prachtig is de manier waarop Euridice wordt geprojecteerd op een scherm van regen, net voor het tragische einde. Het blijft echter niet bij mooie beelden alleen, de projecties hebben ook een belangrijke functie in de uitbeelding van het verhaal.
Techniek lijkt voor Theater Froe Froe dus geen geheimen te hebben, maar toch is er een zwakke plek: de belichting. Die wordt immers niet ten volle benut en dat is jammer, want een mooi uitgebalanceerd lichtplan had voor nog meer sfeer kunnen zorgen. De drie tantes hadden met behulp van wat licht er veel griezeliger kunnen uitzien. Maar al bij al blijft dat een detail dat deze stevig in zijn zevenmijlslaarzen staande voorstelling niet onderuit kan halen.
Met Orfee bewijst Theater Froe Froe weer maar eens dat het jong en oud moeiteloos kan meeslepen. Orfee is een pareltje van heerlijk theater waarvan het einde altijd te vroeg komt. Net als in het echte leven.
Orfee is nog tot eind mei in Fort IV te Mortsel, in september volgt een tournee door Vlaanderen. Voor data, zie de speellijst.