Sheffield, ergens in 2001. Een verre nazaat van Dr. Frankenstein buigt zich over dat tere Postrock dat hij al zo lang in leven probeert te houden. Het is een bedroevend zicht: wat ooit een nijdig beestje was, ligt nu kermend in een hoekje. Eten doet het al lang niet meer, enkel een paar druppels vocht laat het zich nog toedienen door de wat vreemde wetenschapper. Zoals nu. Maar veel haalt het niet meer uit. Het laatste uur is geslagen voor dit diertje.
Alles had hij al geprobeerd. Hij had het diertje gekloond en de resultaten Mono en Explosions In The Sky genoemd. Maar dat was het toch niet, zo bleek. Het leverde niet op wat Postrock hem ooit had gegeven, hoogstens riep het vage herinneringen op aan wat ooit was. Toen alles nog fris en nieuw aanvoelde. Maar die dagen waren nu geteld, het was tijd om afscheid te nemen. Tenzij… Een laatste redmiddel misschien? En hij zendt zijn schlemiele knecht Victor de nacht in. Op zoek naar het juiste materiaal om Postrock wederom nieuw leven in te blazen.
En dat vindt die ook. Laat in de nacht valt de bultenaar het laboratorium opnieuw binnen. Nog ruikend naar de kerkhoven waar hij uren eerder de nog half levende kadavers van Mogwai en Godspeed You Black Emperor! opgroef. Frankenstein junior kan aan de slag. Naald en draad. Elektroden. En dan: niets meer. Ontgoocheld legt de wetenschapper zich te rusten. Donkere wolken pakken zich samen boven het laboratorium.
Een nooit gezien onweer barst los. Donderslagen vullen het zwerk. Bliksemschichten flitsen. Eén slaat in op de generator van het labo. Binnen gaat een siddering door het lijf van de hybride. Nog een bliksem. Met een kreet schiet de nieuwe Postrock rechtop: “we will not retreat! This bàànd is unstoppable!”. Tinkelende klankjes. En dan plots een uitbarsting van stuiterende bas, rammelende drums en gierende gitaren. Het beest is losgebroken.
65DaysOfStatic is een gedrocht. Een afzichtelijke hybride van Warp-elektronica, de intensiteit van de jonge Mogwai en de klankrijkdom van de vroege Godspeed You Black Emperor!. Maar wat voor monster! Fuck opbouw, vergeet “uitgesponnen”: wat deze groep zo bijzonder maakt is de kracht waarmee ze op hun debuut de wereld te lijf gaan. Op amper vier dagen opgenomen is de overgave voelbaar. “More volume than sense”, zo vatten de groepsleden het zelf samen, en dat is het punt: zonder enige intellectualisering knalt deze band haar hart en ziel in haar nummers met een passie die lang vergeten was. We herinneren ons hoe Mogwai in 1997 als Schotse boerenkinkels het Leuvense STUK platspeelden: spannender zijn ze daarna nooit meer geweest; over zo’n drive spreken we.
Wat we krijgen: elektronica, aangevuld met typische postrockgitaren en keteldrums. Ontbreekt: een lange opbouw, crescendo. 65DaysOfStatic kiest meteen voor de aanval. LUID vanaf de eerste seconde, onderhuids knetterend en knisperend. Maar vooral daverend, zoals in “I Swallowed Hard, Like I Understood” of de titeltrack, waarin een simpele piano wordt afgewisseld met uitbarstingen, ruis, en strijkers.
Subliem is het afsluitende “Aren’t We All Running?”: van de Yann Tiersen-achtige intro tot die lichte cimbaaltik vlak voor de finale eindspurt komt. En dan is het gedaan. Krap drie kwartier wordt besloten met een daverend orgelpunt. Geen pingelende outro, geen ghosttrack: The Fall Of Math besluit met een vet uitroepteken.
Frankenstein junior slaagde in zijn opzet Postrock opnieuw leven in te blazen. Het liep echter uit de hand. Het monster is losgebroken en uit op wraak. De controle over 65DaysOfStatic is de wetenschapper kwijt. Niemand is nog veilig. Hoedt u als ze ooit in uw buurt optreden.
