In de jaren negentig, in de tijd dat wij nog onschuldig waren en ons niet bezighielden met e-zines, online forums, en muziekrecensies, was er die éne Belgische metalband die op weg was het te maken: Channel Zero. Tenminste, tot de bandleden elkaar naar de strot vlogen en de Belgische metalparel in 1997 splitte. Nu, acht jaar later, komt brulmeester Franky DSVD op de proppen met een vers pakje honger: Skitsoy. Aangenaam.
Toen we in maart 2004 de ver vooruitgeschoven Skitsoysingle “Come 2 Belgium” een paar keer beluisterden en ons eens diepfronsend in de baard krabden, moesten we met spijt in het hart toegeven dat we niet bepaald onder de indruk waren van de nieuwe band van Franky “DSVD” De Smet Van Damme. Flauwe moppen over de wat bizarre groepsnaam als dialect voor schijtzooi waren dan ook niet van de lucht, maar een jaar, een nieuw platenlabel, en wat nieuwe nummers later zullen we er als eersten bij zijn om die onderbroekenlol over Skitsoy in te slikken. Ondanks onze reserves valt debuutalbum Come 2 Belgium best in de smaak.
Een ‘opvolger’ van het wijlen Channel Zero zouden we Skitsoy niet direct noemen. Daarvoor is het geluid en de aanpak van beide bands te verschillend. Waar het volle gitaargeluid van Xavier Carion op Unsafe en Black Fuel nog op heerlijk potente wijze het luchtruim open trok om de luisteraar duidelijk te maken dat hij metaal in de speler had steken, trapt Come 2 Belgium af met een tweetrapsraket van een ongeduldige baslijn van Yannick Uyttenhove (ex-Novastar, ja) en pompend drumgeweld van Jef Aerden. Het illustreert onmiddellijk het overwicht van de ritmesectie op een album dat zich meer in de potige heavy rock met metalinvloeden situeert dan in een metalsfeer pur sang.
De eerste helft van Come 2 Belgium laat duidelijk blijken dat de belangrijkste inspiratiebron voor Skitsoy wellicht Rage Against The Machine is. Het basgedomineerde openingsschot “Disconnect” toont dat vanaf de eerste noten, hoewel Franky DSDV kan wat Zack De La Rocha nooit gekund heeft: een verdomd lekker stukje zingen. “Survive” combineert hoekige riffs met een bluesy sfeertje, terwijl “One Good Reason” vooral schittert door een bijzonder knappe finale die op de meest effectieve manier te leen gaat bij Tom Morello’s gitaargeluid ten tijde van The Battle Of Los Angeles.
“Won’t come back until I have something to say” zingt Franky DSVD op “Brainfucking”, maar toch loopt het op tekstueel vlak wel eens spaak op Come 2 Belgium. Het titelnummer spant in dat departement de scheef hangende kroon middels de gevleugelde openingszin “Hey I got something to say, I live in a land where it’s easy to stay, you should try it, here all is ok”. Voor dergelijke kigheid komt zelfs Kabouter Plops puntmuts niet recht. “Come 2 Belgium” heeft in het geheel iets weg van weke beschuit (heeft u hem?) met koude koffie, flauwe recyclageriffs incluus.
We zouden trouwens hetzelfde kunnen zeggen over de slappe kost van “Message”. Wél helemaal raak op zowel tekstueel als muzikaal vlak is het verkillende “Never Forgive” dat ons bijwijlen aan Alice In Chains, maar vooral aan Soundgarden doet denken. Nog het meest ‘Channel Zero’ is het imponerende “Can’t Loose”: een diepgrommend monster dat halverwege onverwacht uit zijn hol opwipt. De variatie die deze nummers bieden gaat naar het einde van Come 2 Belgium spijtig genoeg een beetje verloren.
Het is natuurlijk wat vroeg om victorie te kraaien, maar na al de problemen en de geruchten lijkt Skitsoy eindelijk van de grond te komen. Voor een debuut is Come 2 Belgium niet perfect, maar wel veelbelovend. Nu nog een krakende livereputatie en Franky DVSD en zijn mannen zijn weer eens op weg. “On Fire” deze keer, geen “Black Fuel”.
