Op 6 oktober werd ik geconfronteerd met een van de minder
verstrekkende gevolgen van Katrina. De sterfgevallen, de armoede en
de verwoeste (t)huizen die de orkaan veroorzaakte, waren zonder
twijfel verschrikkelijk, maar dat het concert van North Carolina
rockers Corrosion of Conformity – waar ik al maandenlang naar
uitkeek – ook nog eens bleek te zijn afgelast omwille van die
ruïnerende bitch, maakte me nog meer pissed op Moeder
Natuur. COC-zanger/gitarist Pepper Keenan woont namelijk in New
Orleans en is momenteel de schade aan zijn huis en bar ‘Le Bon
Temps Roulé’ aan het herstellen. “It wouldn’t feel right
standing on stage singing songs at a time like this.” zegt
Keenan op zijn website. “My priority right now is to get back
home and help rebuild my city.“.
Corrosion of Conformity draait al 22 jaar mee in het rockwereldje
en heeft in die tijdspanne meerdere metamorfoses ondergaan, zonder
echter ooit hun gezicht te verliezen. Hun eerste album uit 1983,
‘Eye For an Eye’ vind je ongetwijfeld nog steeds terug in de
lijstjes van de beste hardcore-metal crossover albums aller tijden.
‘Blind’ uit 1991 betekende een nieuwe mijlpaal, zij het één waarop
de band op de kar sprong van de toen heel populaire trash metal
gestalte gaf. Het album is nog steeds een van mijn favoriete albums
aller tijden. Luister maar naar de alles verwoestende killer-riff
van ‘Vote With a Bullet’. Daar kan Katrina nog eens een puntje aan
zuigen. Met ‘Deliverance’ uit 1994, dat veel ingetogener,
veelzijdiger en zelfs als het ware meer grungy klonk dan zijn
voorganger, leverde de band opnieuw een ijzersterk album af.
De vraag die men zich steevast stelt met dergelijke albums waar men
jarenlang naar uitkijkt, is altijd dezelfde. Wordt het hét album
dat de groep altijd al in zich had of wordt het, waarschijnlijk
voornamelijk omwille van de torenhoge verwachtingen, een
tegenvaller. Het laatste scenario was niet ondenkbaar, aangezien
Keenan in die vijf jaar noeste arbeid leverde met zijn zijproject
Down. Bovendien was de zanger/gitarist tevens een serieuze
kandidaat voor de positie van bassist bij goede vrienden Metallica.
Bassist Mike Dean en gitarist Woody Weatherman van hun kant waren
druk bezig met hun eigen groep de Let’ Lones. Maar vergeet deze
worst case scenario, het nieuwe album is simpelweg een
meesterwerk. Het is een harmonieuze cd geworden, die boordenvol
passie steekt. COC slaagt erin de eigen southern style te
mengen met de muziekgenres waar ze in het verleden van geproefd
hebben. Het nieuwste (gast?)lid, drummer Stanton Moore, is van
grote invloed op de nieuwe plaat. Hij zorgt voor swingende, groovy
drums die het geheel een heel aparte vibe geven. Het feit dat hij
deel uitmaakt van de jazzfunk band Galactic is hier natuurlijk niet
vreemd aan.
Opener ‘Stone Breaker’ is meteen een schot in de roos. De eerste
seconden voorspellen stilte voor de storm en inderdaad, na zowat
een minuut beukt een massale, typische COC-riff het nummer
genadeloos open om ononderbroken door te stormen tot het einde. Ook
het meeslepende, giftige ‘It Is That Way’ is een prachtig doomy
nummer. Op ‘Dirty Hands Empty Pockets/Already Gone’ toont de band
opnieuw zijn veelzijdigheid. Pepper Keenan zingt als nooit tevoren.
Zo ook op het ondertussen onwaarschijnlijk visionaire ‘Rise River
Rise’. Een geladen down-tempo nummer met akoestische en elektrische
gitaren en een pakkend refrein. Ook op het epische en tegelijk ruwe
titelnummer houden de ervaren muzikanten de luisteraar
onophoudelijk geboeid van begin tot einde.
Je mag zoeken zoveel je wil, een slecht nummer zul je op dit album
niet tegenkomen. Twaalf geïnspireerde nummers met rake
maatschappij-kritische teksten. Deze rockers regeren in hun eigen
universum en tillen metal naar een hoger niveau, een niveau waar
Metallica al enkele jaren hopeloos naar op zoek lijkt. Een van de
grootste metalformaties die de jaren tachtig opleverde, is terug en
hoe! Wat een plezier!
