Barry Hogan startte in 1999 met een éénmanskruistocht tegen het
commerciële festivalcircuit. Een dikke 5 jaar later staat zijn ‘All
Tomorrow’s Parties’ festival bekend als het ultieme tegengif voor
mainstreammuziek, kapotte bierblikjes, modder en overvolle
campings. Plaats van dit cutting edge gebeuren is een
verouderd, ietwat deprimerend vakantieoord op het Engelse
platteland. Uniek aan ATP is immers dat de accommodatie (chalet met
douche, fornuis, frigo én verwarming) is inbegrepen in de prijs van
het ticket. Verder wordt de driedaagse lineup van het festival ook
niet gekozen door Hogan zelf, maar door een door hem aangestelde
curator, een bekende band of artistiek individu, waarvan hij eerst
de platenkast grondig gecheckt heeft. Sonic Youth, Mogwai en
Autechre zijn slechts enkele namen die in het verleden deze eer te
beurt vielen.
Voor ATP 2005/2 had Vincent Gallo de totale creatieve controle. Om
ons daar voortdurend aan te herinneren stond zijn naam dan ook in
goudlamé op elk polsbandje. Gallo is misschien best gekend als de
lichtjes geniale acteur/regisseur van de culthit Buffallo 66 en het
door het filmfestival van Cannes uitgespuwde ‘The Brown Bunny’,
maar hij heeft ook al twee – ondergewaardeerde – albums uit als
soloartiest op Warp en speelde in enkele obscure bands (o.a. Grey
met Jean -Michel Basquiat). Geen geslaagd feest zonder je eigen
vrienden, dacht Gallo, en hij riep goed volk als Lydia Lunch, Blues
Explosion, James Chance & The Contortions, Ted Curson, Money
Mark & Kid Koala, Peaches en PJ Harvey bijeen. Ook qua nieuwe
bands viel er op ATP heel wat te ontdekken. Zo noteerden we bij
Autolux: bestemd voor grote dingen. Magic Markers
zijn dan weer een uitstekende liveband met een frontvrouw die
bijwijlen sterk aan Janis Joplin doet denken. Women and
Children creëren een magische droomwereld waarin wij zeer graag
vertoeven en Buck 65, weleens de ‘Tom Waits van de hiphop’
genoemd, zingt niet over booty calls en gang wars,
maar brengt echte verhalen en emotie: funky as hell! Als u
eerder houdt van dolgedraaide, schaarsgeklede Japanse meisjesbands
is Afrirampo zeker uw ding.
‘All Tomorrow’s Parties’ is ook een blij weerzien met oude
glorieën, zeg maar bands die all yesterday’s parties
verzorgden. In de jaren ’70 was de New Yorkse underground volledig
in de ban van de innoverende klanken die zanger Alan Vega en
keyboardspeler Martin Rev uit hun mouwen schudden, Suicide
is sindsdien alleen maar gegroeid en wordt als een referentie
genoemd door onder andere Nick Cave en The Jesus & Mary Chain.
Vega huilt nog als vanouds en hoewel hij het publiek niet meer met
een ketting bedreigt, zoals vroeger, zal hij wel altijd de raarste
jongen van de klas blijven. Martin Rev (met imposante zonnebril)
bespeelt zijn keyboard agressief en minimalistisch tegelijk. Hun
liveversie van ‘Cherie’ toonde aan dat er nog veel leven in deze
oude honden zit.
Wayne County & The Electric Chairs maakten in de
hoogdagen van de punk CBGB’s onveilig als voorprogramma van de New
York Dolls. Na een half leven als man besloot Wayne dat hij de
andere helft als vrouw ging doorbrengen. De looks van Jayne County
kunnen we nog best omschrijven als een mengeling van Candy Darling
en Divine (op leeftijd weliswaar ). ”Transsexual rock, hoe klinkt
dat?”, vraagt u zich af. Wel, dat klinkt verdraaid goed! Een
optreden van Jayne County is een totaalspektakel, een one
(wo)mancomedyshow bijna, waarin wild gestampt, gespuwd en gedanst
wordt en waar rake oneliners het plaatje compleet maken. Een kleine
bloemlezing :”Ask and you shall receive” ( na een
‘tits!’ request uit het publiek ); “Yeah, I bet you like
the Stooges, you dirty little perv” (iemand vroeg om ‘I Wanna
Be Your Dog’). Jayne is overduidelijk liberal en dus krijgen de
Republikeinen een flinke veeg uit de pan : ‘California über alles’
van The Dead Kennedys wordt opgedragen aan “all the little
dictators of this world ” en gezongen met onvervalst teutoons
Schwarzenegger accent (“Cah-LEE-fornia“). Pittig detail:
later op de avond is er security nodig wanneer een dronken Sean
Lennon, zelf eigenaar van een imposante neusbel, aanstoot neemt aan
het ‘stereotypisch punk kapsel ‘ van de gitarist van de Electric
Chairs en deze “a crap musician and old too” noemt. Where
have the good times gone?
The Zombies (“the best band in the world after Led
Zeppelin” volgens Courtney Love) zien er, ondanks hun naam,
ontzettend fit uit voor hun leeftijd en lijken maar wat blij om
weer op een podium te staan. Vooral ‘Time Of The Season’ en ‘She’s
Not There’ krijgen de handen op elkaar, maar ook ‘God Gave Rock ‘n
Roll To You’ wordt vlot meegezongen door het jonge volkje.
. Het is iets voorbij achten op de tweede dag van ATP als Vincent
Gallo en sidekick Sean Lennon, in matching outfits,
persoonlijk beginnen aan een ellenlange setup voor hun akoestisch
concert. Spijtig genoeg leidt die drang naar perfectie maar tot
weinig meer dan een rommelige set die gekenmerkt wordt door veel
technische mankementen, irritante pauzes en hier en daar een valse
noot. Gelukkig ontpoppen de twee zich tot een uitstekend komisch
duo, zo beweren ze dat ze ”niet mochten soundchecken” en zegt
Vincent over een drummende Sean dat hij ”een hoofdtelefoon op
heeft om naar zijn eigen muziek te luisteren.”
John Frusciante mag gerust dé comeback kid genoemd
worden. Zes donkere jaren lang was Frusciante nog nauwelijks te
onderscheiden van de gemiddelde dakloze junkie in L.A. en vulde hij
zijn dagen naar eigen zeggen met ”in bed liggen, drugs nemen en zo
dicht mogelijk bij de dood geraken als hij maar kon”. De spuit
werd ingeruild voor een zitje in de non-drugs tourbus van de Red
Hot Chilli Peppers (drummer Chad Smith zou dezerdagen moederziel
alleen in het drugsgedeelte zitten ) en liters groene thee en
ginseng later is Frusciante blakend van gezondheid. Dit jaar kunnen
we hem zelfs de meest productieve artiest noemen na een verbazend
ambitieus schema van zes albums in zes maanden. Een bijhorende tour
werd echter niet ingecalculeerd en dus is Frusciante’s akoestische
set op ATP een unicum. Al vanaf opener ‘Time Runs Out ‘ hangt er
magie in de lucht. Bij ‘Carvel (Have you gone away already)’
springt het publiek spontaan bij als achtergrondkoortje (“Come
back, come back”). ‘‘It makes me feels so great to connect
this music to people” aldus Frusciante, die duidelijk geraakt
is door de enthousiaste reacties. De Frusciante van vroeger is
terug van heel ver weggeweest en daar kunnen we alleen maar heel
blij om zijn. ‘I’m awaiting life as another man’ uit ‘The Days Have
Turned’ klinkt dan ook als een self-fulfilling prophecy.
Naast nummers uit ‘Niandra LaDes and Usually Just a T-Shirt’ , ‘To
Record Only Water For Ten Days’ en de ‘Record Collection’ albums
speelt Frusciante ook twee songs die hij maakte voor Gallo’s ‘The
Brown Bunny’ soundtrack en die tot zijn mooiste werk behoren:
‘Leave All The Days Behind’ en ‘Dying Song’. Zijn spel en stem zijn
het hele optreden door van een akelige perfectie en momenten van
zeldzame schoonheid volgen elkaar in snel tempo op. Zijn op verzoek
ingezette cover van ‘Havana Affair’ van The Ramones breekt
moeiteloos de zaal af. ”Do you guys have anywhere else to
go?” vraagt Fru bijna retorisch alvorens hij parels als ‘The
World’s Edge’, ‘Time Tonight ‘en ‘Will To Death’ loslaat op een
volledig gehypnotiseerd publiek. Er zullen geen bisnummers volgen,
maar wat wij en tweehonderd andere ATP campers in het kleine
benedenzaaltje van het Cambers Sands Resort mochten aanschouwen,
was niets minder dan een stukje muziekgeschiedenis. By the way,
John zit momenteel in de studio met de Peppers en laat optekenen
dat we ons op het nieuwe album aan veel ‘Jimi Hendrix-achtige’
solo’s mogen verwachten.
Yoko Ono, ex-mevrouw Lennon en multimedia-artieste, mag van
Vincent Gallo het festival afsluiten. “Neen!”, horen we u al roepen
en inderdaad, het is bijwijlen niet om aan te horen. Over de
line-up voor de laatste song moest iedereen het echter wel eens
zijn: die was heel bijzonder. Even voorstellen, the band : Yoko Ono
(zang/kreten), lovechild Sean Lennon op drums, Gallo (bas) en John
Frusciante (lead guitar). Dat kon alleen maar een glorieuze jam
worden. Vanuit the sky with diamonds keek iemand naar ‘All
Tommorow’s Parties’ en zag dat het goed was.
