We hebben zo’n gevoel dat Idlewild nooit de Vorst Nationalen van de wereld zal doen vollopen. Bandjes genoeg immers die wel eens een fijn (pop)rocknummer uit hun gitaar weten te schudden. Maar zo hebben we het soms graag, want ook nu weer brengen deze Schotten een paar potentiële (maar helaas nog niet gerealiseerde) radiohits mee onder de arm. En toch ontgoochelt de groep wat na hun puike The Remote Part.
"Aangenaamste kennismaking van het jaar", zo haalde Idlewild eind 2002 ons eindejaarslijstje met The Remote Part. Na een voorgeschiedenis in de marge van de Engelse rock haalden de Schotten toen immers uit met een coherent album dat vinnige rock afwisselde met epische strijkers à la Manic Street Preachers. Ook R.E.M. kwam als referentie al eens aan het raam kijken en het album werd door de NME met enige zin voor overdrijving "de wraak van indierock" genoemd.
Niet dat het hielp, het grote publiek hoorde niet van prachtsongs als "You Held The World In Your Arms" en "A Modern Way Of Letting Go". En dus bleef de groep touren — nu eens als headliner, dan weer als voorprogramma van Pearl Jam — in een poging de zieltjes dan maar één per één te winnen. En dat bracht wél zoden aan de dijk: van weinig bekend chaotisch rockgroepje in de marge, groeide Idlewild uit tot een goed op dreef zijnde rockact die zijn publiek heeft.
Opvolger Warnings/Promises moet die status bevestigen en dat is minder evident dan het lijkt. Twee jaar en een half is immers lang. Herinner u die dagen dat 11 september nog maar een jaar achter ons lag: Chris Martin schreef nog geen songs over luiers verversen, The Strokes roken nog fris, en de hele postpunkrevival moest nog beginnen. Om maar te zeggen dat de podia waarop Idlewild nu terugkeert met heel andere groepen bevolkt zijn.
De scherpe randjes lijken er aanvankelijk nog meer afgevijld met "Love Steals Us From The Loneliness" (ietwat mak gezongen door Roddy Woomble) en het wiegende "Welcome Home" dat nauwelijks een beluistering nodig heeft om meezingen uit te lokken. Sfeervol en uitermate welkom voor een festival in de buurt van Rotselaar, zo in de vroege avond. Iets steviger is het snijdende titelnummer, met een gitaar die solliciteert voor een plek in het hysterische arsenaal van Muse.
Dat is echter maar een slip of the tongue: na die uitval blijft Idlewild vooral sfeervol vooravondrocken met de wat zwakke tweede single "I Understand It" en het poppy "As If I Hadn’t Slept". De gitaren mogen opnieuw ietwat gieren in "Too Long Awake". In "Not Just Sometimes But Always" mogen de strijkers nog eens uit de kast om het akoestische ditty wat meer body te geven. Met een puik resultaat tot gevolg.
In tegenstelling tot The Remote Part wordt Warnings/Promises pas echt goed in zijn laatste derde: "El Capitan" en zeker "Blame It On Obvious Ways" doen terugdenken aan het beste van die voorganger. Afsluiter "Goodnight" doet vervolgens nog een geslaagde gooi naar het beetje grandeur dat ook het einde van die voorganger oproept.
Warnings/Promises mist evenwel de vinnigheid die Idlewild tot nu kenmerkte, maar maakt dat in haar eindspurtje alsnog een beetje goed. En toch vrezen we dat het vet ondanks die heropleving nu al van de soep is en dat The Remote Part het hoogtepunt van hun carrière blijft. En dat is jammer, want die plaat klonk toen eerder als een opmaat naar nóg beter, niet als een niet te evenaren hoogtepunt. Idlewild speelt in die schemerzone tussen eerste en tweede klasse: nu eens topper, dan weer degradatiekandidaat. Omdat we er nu al goesting in krijgen: in festivaltermen bengelen ze onderaan de affiche van Werchter en headlinen ze bijna een middelmatige Marktrockdag.
