Brendan Benson is, naast zowat het best bewaarde geheim in de muziekwereld, een bezig baasje. The Alternative To Love is de derde soloplaat die de man uitbrengt, daarnaast heeft hij nog een project met jeugdvriend Chris Plumm én zou er nog dit jaar een plaat moeten verschijnen die hij samen met Jack White maakte. Volgens insiders zou dat album iedereen aan de grond nagelen, maar dat is uiteraard voor later.
Over naar The Alternative To Love. Brendan Benson bouwt daar rustig voort op het elan van voorgangers One Mississippi en Lapalco. Godzijdank zouden we bijna zeggen. Benson evolueert langzaam, maar hij evolueert. Van stilstand moeten wij niet weten, dat is immers achteruitgang, maar ook drastische koerswijzigingen ontvangen wij doorgaans met het betere wenkbrauwgefrons. Wat dat betreft hebben we dus niets te klagen met The Alternative To Love.
Het enige verwijt dat we Benson kunnen maken, is dat hij behoorlijk retro klinkt. Maar goed, wie niet retro is, is niet bij de tijd. Hoe retro is die man? Denk Beatles, Beach Boys, Al Stewart en Crazy Horse ten tijde van Danny Whitten. Die mengelmoes van invloeden levert een leuke, kwalitatief hoogstaande popplaat op. Luister naar opener "Spit It Out", laat je op het verkeerde been zetten door de naar grunge knipogende gitaren in dit nummer en brul vervolgens het refrein uit volle borst mee. Meteen heb je een goede staalkaart van wat je de elf volgende nummer mag verwachten.
De twaalf nummers vervelen geen moment, vooral niet door het komen en gaan van instrumenten. We hoorden — buiten uiteraard gitaar, bas en drum — strijkers, een mondharmonica, blazers, klavecimbels en een piano. Het meest wonderbaarlijke hieraan is dat Benson zowat al deze instrumenten zelf bespeelt. Alleen voor drums en — je kunt uiteraard niet alles zelf doen — achtergrondvocalen deed de man beroep op derden.
Hoogtepunt van het album is "The Pledge": een nummer met een wall of sound waar Phil Spector nederig het hoofd voor zou buigen. Je verwacht ieder moment de stemmen van The Supremes te horen, doch neen, daar zet Benson zelf weer een nieuwe strofe in. Niet dat hij vocaal moet onderdoen voor Diana Ross en de haren. Alleen qua looks moet hij de duimen leggen voor The Supremes. Daar kunnen wij mee leven, aangezien er nog steeds geen beeld bij cd’s komt. Bij live-optredens zullen we ons dan maar focussen op de klank, en niet het zicht.
Bon, het wordt zo stilletjes aan tijd dat een ruimer publiek de mooie nummers van Brendan Benson leert kennen. Een keer leek bekendheid bijna in zicht: het was namelijk tijdens een concert van Breandan Benson dat Jack White het gezicht van de zanger van de Von Bondies een andere look gaf. Uiteraard ging in de media meer aandacht naar de vechtjassen dan naar de man die voor de soundtrack van dit rock-’n- roll evenement zorgde. What have I done?, vraagt Benson zich in het titelnummer vertwijfeld af. Een prachtplaat gemaakt die uw aller aandacht verdiend, zo schatten wij.
