De soms vertwijfelende lentezon heeft zich de laatste weken al enkele keren over het Europese continent uitgegoten, maar ook in dergelijke omstandigheden blijven sommige mensen liever mijmerend bij de kwetsbare tristesse van herfst en winter hangen. Voor de metalliefhebbers onder die melancholische zielen brengt het Duitse Dark Suns tussen de eerste paasbloemen een verrassend sterke derde plaat uit: Existence.
De titel van het nieuwe Dark Sunsalbum verraadt al onmiddellijk de grote ambitie die Existence omringt. De voormalige death metalband wil op de plaat het verloop van het leven zelf in muziek omzetten, en ondanks de onvermijdelijke vaagheid die een dergelijk concept met zich meebrengt, levert die opzet achtenzeventig minuten lang knappe muzikale landschappen op met een stevige hang naar eerbiedwaardige melancholische (metal)acts als Opeth, Anathema (na het vertrek van Darren White), Katatonia, en Porcupine Tree.
Hoewel zanger en drummer Nico Knappe net niet evenveel vocaal talent als Mikael Akerfeldt achter het strottenhoofd heeft steken, is het meesterlijke vakmanschap van Opeth op geen enkel moment tijdens het levensverloop van Existence weg te denken. Dat was al zo bij voorganger Swanlike, maar de heren hebben het trucje deze keer nog beter onder de knie. Bovendien is de zwakste schakel van die vorige plaat, de matige gruntcapaciteiten van Knappe, op Existence weggewerkt door gewoonweg voluit voor ’cleane’ zangpartijen te gaan. Wat onmiddellijk ook de deur opent voor niet-metalliefhebbers met voldoende zin voor avontuur.
Na de wat té brave muzikale vertaling van de kindertijd in "Zero" neemt Existence met "A Slumbering Portrait" een start die de toonaard van de rest van het album aankondigt: Dark Suns’ muziek steekt technisch degelijk, melodisch meeslepend, en erg bezield in elkaar, met een constante gebalanceerde variatie tussen harde en zachte episodes, en tussen kwetsbaarheid en agressie. Zoals het leven zelf, zegt het albumconcept, maar de muziek zou evengoed zonder een dergelijk kader kunnen.
De hoogtepuntenlijst haalt "A Slumbering Portrait" echter niet, "The Euphoric Sense" doet dat wel. Het nummer toont paradoxaal genoeg daarbij ook de enige beperking van Existence: de plaat is als coherent geheel bijzonder knap te noemen, maar apart missen de individuele nummers vaak dat tikje extra dat ons bij bovengenoemde groepen er omwille van één enkele track toe aanzet het volledige album nog eens aandachtig te beluisteren. Het album mist dus een handjevol welomlijnde supernummers, maar gelukkig is de muzikale trip van het gehele album meer dan reden genoeg om Existence met regelmaat uit te zitten.
Dichtst bij supernummers zijn tracks zoals het gevoelige, aanzwellende "Daydream", het epische "You, A Phantom Still" met prachtige synthpartijen, en "Abiding Space" dat naar de progressieve kant van het muzikale spectrum overhelt. De afsluitende broertjes "Patterns Of Oblivion" en "One Endless Childish Day" eisen telkens gedurende ongeveer twaalf minuten met evenveel verfijning als kracht de aandacht op, terwijl het levensverhaal van Existence in steeds grotere onzekerheid ten einde loopt.
Wie zich al eens met plezier een hele avond hoofdtelefoongewijs door een romantisch verhaal laat slepen, zou met Existence wel eens een leuke trip tegemoet kunnen gaan. Existence is een album dat je beluistert zoals je een boek leest, en dat is een ervaring die maar weinig bands op een even overtuigende manier als Dark Suns kunnen bieden. Dat niet iedereen daar op zit te wachten spreekt voor zich, maar de nieuwsgierige enkeling zal het zich niet beklagen.
