



Studio 20th Century Fox heeft de voorbije weken kosten noch moeite
gespaard om het einde van z’n nieuwe thriller ‘Hide and Seek’ toch
maar geheim te houden: het laatste spoel van de prent (elk spoel is
ongeveer tien minuten), werd afzonderlijk naar de bioscopen
gestuurd en door beveiligingsagenten overhandigd aan de
exploitanten. Er doen zelfs geruchten de ronde dat de film in
roulatie is gegaan met twee verschillende eindes, die afwisselend
gebruikt worden, afhankelijk van de bioscoop waar je naartoe gaat.
In hoeverre dit laatste klopt, zou ik niet willen zeggen, maar al
die paranoia lijkt mij sowieso verloren moeite: iedereen die een
beetje vertrouwd is met het thrillergenre, kan in ieder geval de
ontknoping die ik heb gezien, al van een kilometer afstand zien
aankomen.
Na de zelfmoord van z’n echtgenote (Amy Irving in een
blitzoptreden), besluit psychiater David Callaway (Robert De Niro)
om samen met z’n dochtertje Emily (Dakota Fanning) te verhuizen
naar een rustig dorpje op een uur rijden van New York. In een
landelijk gelegen huisje hoopt hij z’n leven opnieuw te kunnen
beginnen, maar Emily kan maar niet over de dood van haar moeder
heenraken: ze spreekt nauwelijks, gaat er steeds bleker uitzien en
kan geen contact leggen met leeftijdsgenootjes. Wanneer het meisje
een ingebeeld vriendje voor zichzelf bedenkt, Charlie, lopen de
dingen uit de hand: het huis wordt overhoop gehaald, de kat wordt
gemold en ook de nieuwe vriendin van papa (Elisabeth Shue is terug
van weggeweest), wordt niet bepaald met open armen ontvangen. Is
Emily’s ingebeelde vriendje wel zo ingebeeld? Zal de
psychiater-vriendin van David (Femke Janssen) hulp kunnen bieden?
Of de sullige sheriff (Dylan Baker) misschien? En vooral: zijn dat
vragen waar u van zult wakker liggen, of laat het u eigenlijk
siberisch?
Regisseur Jon Polson, eerder al verantwoordelijk voor het uit 100
procent zuivere banaliteit opgetrokken ‘Swimfan’, doet hier een aantal dingen
helemaal juist, dat moet gezegd worden. Zo is het huis waarin De
Niro en Fanning hun intrek nemen, geen gotisch gedrocht van een
villa, waarvan je vanaf het eerste moment wéét dat het ectoplasma
van de muren druipt omdat het er zo spookt. Nee, het is een mooi,
gezellig optrekje, dat aan het begin van de film in relatief warme
kleuren wordt gefilmd om het een uitnodigend uiterlijk te geven.
Dan, naarmate de film verdergaat, verschuiven die kleuren steeds
meer naar vale, grijze en blauwe exemplaren, en gaat Polson z’n
camera steeds suggestiever gebruiken. In plaats van de personages
gewoon frontaal of in profiel te filmen, gebruikt hij zeer dikwijls
kikvorsperspectieven, gewoon om de indruk te geven dat er iets niet
helemaal juist zit in dat huis. Het gevolg is, dat datzelfde gebouw
dat aan het begin zo veilig en uitnodigend leek, nu plots een
dreigende omgeving is geworden, enkel door de manier waarop Polson
en zijn cinematograaf Dariusz Wolski, gebruik maken van kleuren en
kadrering. Dat is goed gedaan, gewoon op een filmtechnisch niveau.
Bovendien is het leuk om te zien hoe Dakota Fanning, het
ondraaglijk schattige meisje uit ‘I Am
Sam’ en ‘Man On Fire’, hier
helemaal tegen haar knuffelbare imago in wordt gecast – ze ziet er
hier uit als een nichtje van Wednesday Addams en gedraagt zich als
één van die kinderen uit ‘Village of the Damned’. Met haar elf jaar
heeft Fanning al zoveel films achter zich liggen dat het stilaan
tijd wordt voor haar eerste drank- dan wel drugsverslaving en haar
eerste heroïsche strijd met anorexia. Ga d’ervoor, meid!
Tijdens het eerste uur is ‘Hide and Seek’ nog een tamelijk
onderhoudend, zij het weinig geïnspireerd thrillertje waar
uiteindelijk niemand aanstoot aan kan nemen. Dan echter, wordt “de
clou” van de film duidelijk – enfin, hij is al veel langer
duidelijk, maar na een dik uur wordt hij ook effectief meegedeeld –
en van daaruit gaat de prent steil bergaf om uiteindelijk te
verzanden in de clichés van elke ordinaire slasher. Polson verwijst
duidelijk naar bepaalde klassiekers uit het genre, zoals ‘Rosemary’s Baby’ (die muziek tijdens de
beginaftiteling!) en ‘The Shining’
(die ontknoping!), maar als hij de ambitie heeft om ooit een
Polanski of Kubrick te worden, zal hij toch wat vroeger moeten
opstaan. ‘Hide and Seek’ is immers bovenal gewoon een
oerconventioneel filmpje, dat nergens buiten de lijntjes durft te
kleuren, en als dusdanig weet u dus wel wat u te wachten staat. De
beste horrorfilms, de films die we ons jaren later nog herinneren,
gingen tegen de regels van het genre in. De satirische humor van
‘Rosemary’s Baby’ was uitzonderlijk
voor die tijd. Het haast documentair realisme van ‘The Exorcist’ maakte die film, ondanks z’n
thema, ongewoon plausibel. En Kubrick maakte van ‘The Shining’ een griezelprent die zich
vrijwel geheel in fel daglicht afspeelt. Door de geijkte regels van
het genre te overtreden, wisten die films zich te onderscheiden en
dat is, denk ik, de reden waarom ze nu nog zo vaak bekeken worden.
Zet daar dan ‘Hide and Seek’ tegenover – hier doen ze niks om met
de conventies te breken, wel in tegendeel, dit is zodanig
traditioneel in elkaar gestoken dat je de dialogen bijna mee kunt
reciteren. Is het slecht gemaakt? Goh, nee. Maar er is geen enkele
reden om hiernaar te gaan kijken, u hébt dit al eens gezien.
Iederéén heeft dit al eens gezien.
Nuja, voor De Niro is dit na ‘Meet The
Fockers’ in ieder geval een bescheiden stap in de goede
richting. ‘Hide and Seek’ valt met de beste wil van de wereld geen
goeie film te noemen, maar hij is in ieder geval niet ergerlijk
slecht. Dit is een typisch geval van “wait for video”.
Misschien over een paar maanden, als u niets beters te doen hebt en
al de rest is verhuurd in de videotheek, dan kunt u ‘Hide and Seek’
eens meenemen. Ondertussen mag ik hopen dat u betere dingen te doen
en te bekijken hebt.
http://www.hideandseekthemovie.com/home.html