De bevallige Emiliana Torrini zal wellicht geen onbekende zijn voor
wie een beetje in het muziekwereldje thuis is. De IJslandse met
Italiaanse roots heeft dan ook al een behoorlijk indrukwekkende
muzikale weg afgelegd. Op haar zeventiende debuteerde ze met een
album vol covers van bekende jazznummers. Het was meteen goed voor
25.000 verkochte exemplaren in haar thuisland en prijkte
maandenlang op nummer 1 in de IJslandse charts. Daarna maakte ze
een tijdje deel uit van de triphop-formatie Gus Gus maar stapte
uiteindelijk op omdat ze haar creativiteit toch beter solo dacht
kwijt te kunnen. Begin 2000 leverde ze een opgemerkt werelddebuut
af. De schattige triphop-songs op ‘Love In The Time Of Science’,
bezorgden haar vooral veel evidente vergelijkingen met die andere
IJslandse popkoningin: Björk. Het
legde Emiliana evenwel geen windeieren. Ze mocht haar breekbare
stem lenen aan diverse projecten. Zo werd ze gevraagd om het
klaaglijke ‘Gollum’s Song’ in te zingen voor de soundtrack van
Lord Of The Rings: The Two Towers.
Ook de heren van Thievery Corporation waren onder de indruk en
deden beroep op haar breekbare stem voor twee nummers op hun derde
album: ‘The Richest Man In Babylon’. Dat de IJslandse schone nog
meer pijlen op haar boog heeft, werd duidelijk bij de bekendmaking
van de Grammy-nominaties. Tot onze verbazing bleek ze één van de
auteurs en producers van Kylie Minogues hypnotiserende nummer 1-hit
‘Slow’, goed voor een nominatie in de categorie ‘Best Dance
Recordings’. Tussen alle andere muzikale bezigheden door nam
Emiliana rustig de tijd om aan een opvolger voor ‘Love In The Time
Of Science’ te werken. Het resultaat, een verzameling
introspectieve songs die ze ‘Fisherman’s Woman’ doopte, mag er
wezen!
Het eerste wat opvalt aan ‘Fisherman’s Woman’ is dat de
triphop-invloeden van het luchtige en poppy ‘Love In The Time Of
Science’ hebben plaatsgemaakt voor een meer ingetogen, kwetsbare
sfeer. Terwijl op haar vorige plaat vooral de muzikale omlijsting
de aandacht opeiste, opteert Torrini nu resoluut voor een veel
soberder begeleiding. Het zorgt voor een erg intiem, atmosferisch
geluid dat haar vertederende stem helemaal tot haar recht doet
komen. Torrini koos “verlies en de schuchtere hoop die het gevoel
van gemis toch lijkt te vergezellen” als rode draad voor de nummers
van ‘Fisherman’s Woman’. Een thema dat naadloos aansluit bij de
bewuste muzikale koerswijziging. Haar teksten zijn dan ook een stuk
melancholischer en ernstiger dan die van voorganger ‘Love In The
Time Of Science’, maar blijven toch vaak ook verrassend
optimistisch en positief. Ze klinken allemaal heel persoonlijk,
maar of ze dat ook echt zijn, daar hebben we het raden naar. In elk
geval bevatten ze een tragische maar ook romantische schoonheid die
toch niet klef aandoet, maar in tegendeel heel natuurlijk en
eerlijk overkomt.
Het resultaat zijn pakkende, muzikaal uitgeklede songs met een
prachtige mix van onschuld en rijpheid die zich een weg fluisteren
naar onze aderen. Een nummer als ‘Today Has Been OK’ is de perfecte
illustratie. Het zet in met rustige gitaargetokkel en enkele
sfeervolle pianoakkoorden, waarna Emiliana begint te zingen,
ondersteund door een zacht xylofoongeluid. “Friends tell me it’s
spring / My windows show the same / Without you here the seasons
pass me by“. En zo kabbelt het nummer als vanzelf naar een
melancholisch einde. Ook single ‘Sunny Road’ laat het geluid horen
dat ‘Fisherman’s Woman’ overheerst. Onder begeleiding van een
repetitieve gitaar vertelt Torrini vol charme haar verhaal dat ze
doorspekt met gevatte poëtische zinsneden als: “Some things
don’t change / My middle name’s still ‘Risk’ “. En dan hebben
we het nog niet gehad over onze favorieten. Het titelnummer is er
zo eentje. Een weemoedige bluesparel die wat kort uitvalt, maar
waar we desondanks niet genoeg van krijgen. Maar ook ‘Lifesaver’,
dat ons met het gekraak van een oude sloep een vals gevoel van
geluk bezorgt, voordat we zachtjes de bons krijgen van Emiliana. We
hadden het moeten zien aankomen met dat droevige
accordeonnetje.
U merkt het, hoogtepunten genoeg op deze plaat. Alleen ‘Next Time
Around’, een nummer dat maar niet in de plooi wil vallen, kan ons
niet bekoren. Maar die kleine uitschuiver zien we graag door de
vingers. Zeker als daar een nummer als ‘Heartstopper’ op volgt,
misschien wel de mooiste song van de twaalf. Of is die eer toch
weggelegd voor ‘Serenade’, dat dit prachtige album afsluit op een
positieve noot?
Ondanks haar behoorlijk indrukwekkende staat van dienst is Emiliana
Torrini als soloartiest vreemd genoeg nog vrij onbekend. We hebben
er alle vertrouwen in dat de talrijke pareltjes op ‘Fisherman’s
Woman’ daar snel verandering in zullen brengen. Een heerlijk
intimistisch plaatje waarmee Emiliana Torrini duidelijk haar eigen
identiteit toont. De recensent die haar nu nog durft af te doen als
een Björk-kloon sturen we hoogstpersoonlijk een smeulende haatmail!
