Twaalf dosissen pure ontroering. Dat schreven we zo’n jaar geleden over Ane Bruns debuut Spending Time With Morgan. Met A Temporary Dive krijgen we meer van hetzelfde. Maar dan anders. En beter.
Wie zich als recensent een beetje bezighoudt met singer-songwriters, heeft al gauw een hele platenkast vol songsmeden die met niet veel meer dan een akoestische gitaar hun creaties opbouwen. Temidden van die overvloed moet een mens al serieus zijn best doen om nog op te vallen. En dan liefst nog op een positieve manier. Een snuifje elektronica kan wonderen doen, net als behoorlijk briljante teksten. De echt gelukkigen echter, zoals Ane Brun, moeten geen moeite doen om het pelotonnetje in de wind te zetten. Die hebben namelijk een stem die bijzonder genoeg is om het kaf een welgemikte schop tussen de benen te verkopen.
Ook op A Temporary Dive is Bruns gitaar "Morgan" haar belangrijkste compagnon de route. Niettemin heeft de Noorse hier en daar wat toegevoegd waardoor haar muziek nu afgewerkter klinkt dan op haar debuut. Er valt al eens een elektrische gitaar te bespeuren en een goed geplaatst glockenspiel of wat handgeklap zorgen voor de nodige ornamenten om de nummers levendig te houden.
Ane Bruns sterkste troef blijft evenwel haar stemkleur. Zelfs het meest banale popnummertje weet ze een bluestoets mee te geven.Altijd klinkt ze vervaarlijk onschuldig, als het kleine, tengere meisje dat onder haar bloemetjesjurkje een zwarte karategordel verbergt. De vorige keer lieten we al voorzichtig de naam Joni Mitchell vallen. Op A Temporary Dive is die invloed nog veel meer uitgesproken. Gooi daar trouwens gerust nog Ani DiFranco bij. Een mooi gezelschap, als u het ons vraagt.
Nog straffer is dat Brun niet eens moet onderdoen voor die grote dames. Op haar beste momenten overstijgt haar betovering ruimschoots alles wat we ooit van DiFranco hebben gehoord, zoals het openingsnummer "To Let Myself Go". Of het nu aan de uiterst verslavende melodie ligt of aan de onaardse backing vocals, wij hingen tegen het einde van het nummer zo’n halve meter boven onze stoel te zweven, om vervolgens met een harde knal weer neer te komen. Tien luisterbeurten en dertig blauwe plekken later zijn we het nummer verre van beu gehoord.
Op A Temporary Dive krijgt Ane Brun ook hoog bezoek over de vloer. "Song No. 6" (het negende nummer op de plaat trouwens), een duet met Ron Sexsmith, heeft zich inmiddels opgewerkt tot één van onze favoriete lovesongs. "It would be easy to sing a sobby/ pink song about you/ I would spend three or four lines/ on describing your eyes/ and then the next three or four lines/ on the dimples of your smile". We worden altijd een beetje week, zo rond Valentijn.
Spending Time With Morgan aan u laten voorbijgaan, is een jammerlijke zaak, maar niet onoverkomelijk. Ook A Temporary Dive negeren is daarentegen onvergeeflijk. Als u zich de rest van uw leven de haren uit het hoofd wil trekken omdat u één van de beste singer-songwriters van het moment hebt gemist, ons goed. Maar zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben.
