Who Will Cut Our Hair When We’re Gone? The Unicorns zijn ongetwijfeld het soort band dat meer tijd besteedt aan het nadenken over de titel van een plaat dan over de muziek waarmee ze die gaan vullen. Niet dat dat negatief hoeft te zijn. We willen maar zeggen dat deze plaat niet meteen in de categorie ‘bedachtzaam’ thuishoort. Weird, dat wel. En bevreemdend. En misschien een tikkeltje geniaal.
Is dit pop of niet? Vijftien luisterbeurten en evenveel slapeloze nachten later kunnen we het nog altijd niet met zekerheid zeggen. Voorlopig houden we het op een aarzelend ‘ja, maar…’. Nochtans lijkt er met Who Will Cut Our Hair When We’re Gone? op het eerste gehoor niet zoveel aan de hand. Er zitten melodieën in, conventionele gitaarlijntjes en beats en alles wat bij een doorsnee popsong komt kijken. Nee, de verwarring slaat pas genadeloos toe bij een diepgaandere beluistering.
Alle ingrediënten zijn weliswaar aanwezig, maar ergens in de samenstelling van het recept lijkt het een en ander verkeerd te zijn gelopen. Voor zover er al sprake is van strofen en refreinen, zijn die in schijnbaar willekeurige volgorde aan elkaar gezet. Alle regels van de traditionele songopbouw worden met een sadistische grijns met de voeten getreden. De songs zijn vaak lappendekens met verschillende klanktapijtjes die niet noodzakelijk iets met elkaar te maken hebben. Ritmes, melodieën en zangpartijen verkeren veeleer toevallig in elkaars gezelschap dan dat ze uitgebalanceerde harmonieën vormen.
Blijft de vraag wat we ermee aan moeten. Maken The Unicorns visionaire popmuziek of onafgewerkte demo’s waarin ze allerhande experimenten aan elkaar breien? Het is verleidelijk om de Canadezen af te doen als een zootje ongeregeld dat een hoop absurde teringherrie brengt. Wij zijn niettemin bereid om hen het voordeel van de twijfel te gunnen. Al was het maar omdat ze zichzelf niet als de grote vernieuwers opwerpen, in tegenstelling tot hoogdravende collegae à la Radiohead. Bovendien zou het met dat ‘bedachtzame’ misschien toch nog kunnen meevallen. De speelse elektronica en warrige lyrics klinken wellicht net iets te spontaan om het ook werkelijk te zijn. Over nummers als “Sea Ghost” en “Child Star” is wel degelijk nagedacht.
Of The Unicorns ooit werkelijk de standaard zullen zetten over hoe popmuziek in de toekomst zal klinken, durven we niet meteen beweren. Maar Who Will Cut Our Hair When We’re Gone is alleszins een aardige poging om de bestaande grenzen een beetje op te schuiven. En wie weet hoe ver ze uiteindelijk kunnen komen. Tenslotte had indertijd niemand ook maar een cent durven inzetten op de kansen van The Velvet Underground om een van de invloedrijkste bands aller tijden te worden.
