2004 was een goed jaar: u zal het ons nog veel horen zeggen. Liefst bij een knisperend haardvuur, in de stijlvolle bibliotheek van een Brits landhuis, gezeten in een hoge Chesterfield-zetel: single malt in de ene hand, een sigaar in de andere. Maar uw wilt uiteraard een lijstje, geen wishfull thinking.
Hors Catégorie
- Franz Ferdinand: Franz Ferdinand ’Bwah, het zoveelste gitaarrockgroepje’’ probeerde men ons nog wijs te maken, maar neen hoor: plaat van het jaar. Zèlfs met de 9 nummers die niet het onwaarschijnlijke niveau van ‘’Matinee’’ en ‘’Take Me Out’’ behalen: Plaat! Van! Het! Jaar!
- The Streets: A Grand Don’t Come For Free Mike Skinner overtreft zijn prachtdebuut met een knap conceptalbum. Met ‘’Dry Your Eyes’’ overtreft hij bovendien alle meligheid, stroop en zielepijn die men ons tot nu als ‘betere slow’ probeerde te verkopen.
- Mum: Summer Make Good Een beetje een griezelige plaat. Klinkt als een spookschip dat in de Barendtszee doorheen een nachtelijke storm bijna op de klippen loopt, met stemmige vuurtorens en klagende kinderstemmetjes op de achtergrond. Schoon.
- The Dresden Dolls: The Dresden Dolls De Onverwachte Nieuwe Ontdekking van 2004: Kurt Weill, punk, een drum, een piano en straffe songs. Met ‘’Good Day’’ bovendien auteurs van de vrolijkste, meest opbeurende haat song sinds The Smiths ermee ophielden (zie ook 8).
- Sophia: People Are Like Seasons Al in januari bleek 2004 een goed muziekjaar te worden: “Als 2004 al betere albums zal brengen, kunnen we daar alleen maar nog blijer om zijn, maar na deze People Are Like Seasons ligt de lat al ontzettend hoog.” Uw dienaar is nog blijer.
- Interpol: Antics Niet zo geniaal bevonden als Turn on The Bright Lights en het leek even kantje boordje of hij wel deze lijst zou halen, maar na vele luisterbeurten blijkt Interpol een blijver en zijn beide albums even onmisbaar.
- Einstürzende Neubauten: Perpetuum Mobile Uit de Bad Seeds stappen (grr), maar met de eigen groep ineens een carrièrehoogtepunt uitbrengen: de wereld zou zonder Blixa Bargeld een stukje saaier zijn. De buren zijn bovendien blij dat de Neubauten niet meer alleen op metaal liggen te rammen maar ook al eens een stilte of wat subtiliteit toelaten.
- Morrissey: You Are The Quary Te jong voor The Smiths (maar wat een songs!), Morrissey steeds een wat aanstellerige zeurpiet gevonden (maar wat een songs!), maar nu eindelijk helemaal spontaan — zonder vingertje van een oudere medemens — verslaafd geraakt aan zijn muziek. Moeten we daar zo oud voor worden?
- Nick Cave & The Bad Seeds: Abbatoir Blues:The Lyre of Orpheus Groot idool dat een tijdje erg over zijn hoogtepunt (Let Love In) heen leek, maar vrede lijkt te hebben genomen met het verlies van vroegere zekerheden als drugverslaving, zelfdestructie, stuurloze relaties en godsdienstwaanzin.
- Soulwax: Any Minute Now Voor 2 Many DJS op Werchter 2004 wensen we nog steeds een hoop excuses, maar na enkele uiterst sceptische luisterbeurten bleken de Dewaeles als Soulwax wèl een uiterst opwindend album gemaakt te hebben. Dat het verdacht hip, vree wijs en misschien wel wat gedesignd klinkt, kan ons geen bal schelen. Loos gaand op ‘’NY Excuse’’: zo mag (mvm)’s 2004 2005 worden.
We werden van de ene plaat van het jaar naar de volgende geslingerd in 2004, dus nog tien om het af te leren, voor de verandering eens in volgorde van totale willekeur. ::
Tom Waits :: Real Gone, Flip Kowlier :: In De Fik, Styrofoam :: Nothing’s Lost, Kings Of Convenience :: Riot On An Empty Street (met ‘’Homesick’’: een van de alller- aller-mooiste songs van 2004), !!! :: Louden Up Now, The Go Find :: Miami, Björk :: Medulla, The Veils :: The Runaway Found, Daan :: Victory en The Shins :: Chutes Too Narrow
Op basis van hun uitmunde EPs kijken we bovendien uit naar de debuutalbums van Home Video en Bloc Party. De fantastische DFA-compilaties kleurden ook menig afwas en feestje.
En omdat knuppels wel eens in hoenderhokken gegooid mogen worden: Hotel Yankee Foxtrot vond ik geweldig, maar kan iemand me de hype rond Wilco’s nieuwe A Ghost Is Born komen uitleggen? Misschien snap ik hem niet, maar nu is het alleszins de enige echte miskoop van het fantastische muziekjaar 2004.
