Met : Jude Law, Marisa Tomei, Susan Sarandon, Omar Epps, Nia Long
e.a.
Goed nieuws voor alle hormonaal geteisterde dames onder u: Jude Law
is weer helemaal terug van weggeweest. Hij heeft die groezelige
baard uit ‘Cold Mountain’
afgeschoren en zal u de komende maanden zo vaak komen lastigvallen
in de bioscoop dat u zich zult afvragen of die kerel soms ook nog
wel eens slaapt. Hij was al de stem van de schrijver in ‘Lemony Snicket’ en binnenkort kunt u ‘m ook
nog eens gaan bekijken in ‘Sky Captain and the World of Tomorrow’,
‘I Heart Huckabees’, ‘Closer’ én ‘The Aviator’. Het schijnt dat de
Kinepolis-groep erover nadenkt over speciale Jude
Law-kortingskaarten te drukken: twee Lawfilms kijken, een derde
gratis. Momenteel staat de Britse loverboy fris gewassen en dwars
door het scherm heen ruikend naar dure after-shave glamoureus te
wezen in ‘Alfie’, een remake van een Michael Cainefilm uit 1966, en
hoewel de brave man er zelf absoluut niets aan kan doen, is het
resultaat niet om aan te zien.
Alfie is een vrolijke vrijgezel die in New York werkt als
limousinechauffeur en van het éne bed in het andere duikt. ‘Ik ben
een voorstander van de Europese levensstijl: wijn, vrouwen en… En
dat is het wel: wijn en vrouwen.’ Oh, is dàt de Europese
levensstijl? Ik dacht dat ik zelf in Europa woonde. In ieder geval:
geen enkele dame is veilig bij Alfie en zijn limo staat regelmatig
ergens op een afgelegen parkeerplekje driftig heen en weer te
schudden. Leuk voor hem, zou je denken, maar in dit soort films kan
de lol natuurlijk niet blijven duren: Alfie tuimelt in bed met het
lief van z’n beste vriend, een uroloog ontdekt een onrustwekkend
knobbeltje aan z’n penis en ook de emotionele gevolgen van het
compulsief rondneuken beginnen hem parten te spelen. De tijd van
wijn en vrouwen blijkt niet zo ideaal te zijn als hij altijd had
gedacht.
In de jaren zestig was dat gegeven misschien nog nieuw: we bevonden
ons in swingin’ London, waar alles kon en mocht, en in die context
was ‘Alfie’ een ietwat ontnuchterende reality check, die de mensen
confronteerde met het feit dat die hedonistische levensstijl zo z’n
gevolgen had. In 2004, daarentegen, zijn we wel al wat meer gewend
– de avonturen van alleenstaanden in de grootstad worden uitgebreid
onder de loep genomen in zowat elke sitcom (denk maar aan ‘Sex
& The City’, een programma waarvan ik tot m’n laatste snik zal
volhouden dat het niét grappig is). Een krolse kater zoals Alfie
z’n gangen zien gaan, heeft al lang geleden alle vermogen verloren
om te choqueren of uit te dagen. Toen Michael Caine in ’66 op
rooftocht ging langs de Britse bedden, was dat één van de eerste
keren dat er op een ietwat realistische manier over de emotionele
en morele gevolgen van een dergelijk leven werd gesproken. De
mensen moesten wel op de een of andere manier reageren, omdat het
zo’n goed getimede, relevante film was. Maar tegenwoordig? Pff, we
hébben het allemaal al zo vaak gezien, als het niet ‘Sex & The
City’ is, dan is het wel ‘Coupling’. De enige reactie die je nu nog
hebt wanneer je Jude Law bezig ziet, is een vage ongerustheid dat
die man nog voor z’n veertigste gedoemd is om aids te krijgen en te
sterven.
Niets nieuws onder de zon dus, maar dat alles zou nog niet zo erg
zijn indien de film hier en daar nog op de lachspieren werkte.
Vergeet het maar. Regisseur Charles Shyer imiteert alle trucjes die
de originele film zo succesvol maakten, maar slaagt er niet in om
ze te doen werken. De mechanismen zitten op hun plaats, de
elementen zijn er… En toch marcheert het niet. Net als
Michael Caine bijna veertig jaar geleden, voert Jude Law een haast
constante monoloog tegen de camera, waarin hij lollig bedoelde
opmerkingen maakt genre: ‘Telkens je een mooie vrouw ziet, moet je
onthouden dat er ergens een man rondloopt die haar beu is.’ Het zou
leuk moeten zijn, maar dat is het niet. Al die momentjes vallen
dood in het water – ‘Alfie’ is een film die ontzettend z’n best
doet om het niveau van een degelijke sitcom te behalen en zelfs
daar niet in slaagt. Wie heeft bijvoorbeeld ooit gedacht dat het
grappig zou zijn om van de uroloog die Alfie bezoekt, een
gluiperige Duitser met een vrouwennaam (Miranda) te maken?
Dan, na pakweg drie kwartier, neemt de prent bovendien een
terminaal moralistische bocht, waardoor we plotseling in een
goedkope tranentrekker terecht komen: Alfie moet schijnbaar boeten
voor z’n losbandige levensstijl, wat leidt tot vreselijk
neerslachtige plotwendingen rond abortusklinieken en
manisch-depressieve vriendinnetjes. Jude Law specialiseert zich
voor de gelegenheid plotseling in mistroostig voor zich uitstaren,
laat een baard van drie dagen staan en rantsoeneert de gel in z’n
haar om z’n depressie uit te drukken. De les is duidelijk: het
leven van een rondneukende vrijgezel in New York kan een tijdjelang
plezierig zijn, maar uiteindelijk ga je er toch maar aan kapot,
indien niet fysiek, dan wel mentaal. Onze plaatselijke pastoor zal
het graag horen. Opnieuw: in 1966 was dat misschien een relevante
thematiek, maar nu?
‘Alfie’ is bovenal een erg saaie, lege film die veel langer
aanvoelt dan hij werkelijk is, omdat er zo weinig in aanwezig is om
als publiek een band mee te vormen. Geen leuke grappen, geen
oprechte emotionele momenten. Alleen Jude Law die zo glad mogelijk
doorheen de film glijdt en door cinematograaf Ashley Rowe in beeld
wordt gezet in een soort van imitatie-Robert Richardsonstijl. Als u
ooit een film van Oliver Stone of Martin Scorsese hebt gezien, dan
weet u wel hoe die stijl eruit ziet: een zeer gestileerde, felle
belichting, waardoor de sets het licht weerkaatsen en de hele film
op een vreemde manier lijkt te gloeien. Hier probeert Rowe iets
gelijkaardigs te doen, maar voor zo’n lullig flutfilmpje als dit is
die stijl veel te zwaar op de hand. Law lijkt wel mee te spelen in
de langste parfumreclame ooit.
Naar het schijnt weigerde Michael Caine een cameorolletje in deze
nieuwe versie van ‘Alfie’, en gelijk heeft hij. Het doelpubliek van
deze prent heeft sowieso het origineel nooit gezien, indien ze ooit
al hebben gehoord van Michael Caine in the first place. Jude
Law doet z’n best en hij toont voldoende charisme om aan te geven
dat hij best in staat is om een film te dragen, maar dit was
simpelweg een onzalig, gedoemd project vanaf het begin.
Schijnheilig-moralistisch en bovenal geteisterd door een dodelijk
gebrek aan goeie grappen, kunt u hier best in een grote boog omheen
lopen.
http://www.alfiemovie.com/
