Wat hebben de eighties ons opgeleverd? Niet veel dat het herinneren waard is, maar met een paar losse brokken uit dat decennium valt nog iets aan te vangen. Dat bewijst The Knife ons zeer overtuigend met het bijzonder smaakvolle Deep Cuts.
Het is lang geleden dat synthpop ons nog zó lekker in de oren klonk. Sceptisch als we zijn tegenover platen met bont gekleurde platenhoezen, besloten we maar eerst de videoclips op de bijgevoegde dvd te bekijken, om ons ineens door klank én beeld te laten overspoelen. Wat bleek? Surrealisme alom, zowel in beeld als in geluid, en wel heel snel konden we er niet aan weerstaan ook het album tot ons te nemen.
Van de vijf videoclips op de dvd lonen er twee zeer de moeite. De video van "Pass It On" toont een grote, knokige vrouw, waarvan je je afvraagt of het wél een vrouw is, die plaats neemt achter een micro in een grote tent, om vervolgens haar liefde voor je broer te verkondigen, waarop alle mensen in de tent één voor één in slow mo beginnen mee te dansen. We waren meteen verkocht. Voor de video van "You Take My Breath Away" werden dan weer twee meisjes uitgedost met bonte kleren en beverfde gezichten, zó schreeuwerig en lelijk dat het gewoon een poging tot aanslag op de eightiesrevival lijkt.
De andere clips doen ons nét iets minder. Het zijn dan ook maar collages van beelden, waarvoor men geen beroep op acteurs diende te doen. Gelukkig is de muziek meer dan in orde. "Heartbeat" opent het album, terwijl "Handy-Man" het met haar loodzware beat moet stellen met een plaats als bonustrack. Waarvoor ons begrip want zo’n nummer zou het dromerige sfeertje van Deep Cuts alleen maar ontwrichten.
En daar staat Deep Cuts voor: zeer dromerige synthpop die een beroep doet op de meest surrealistische herinneringen van de luisteraar aan de jaren tachtig. Denk daarbij aan vage beelden waarvan u twijfelt ze ooit wel te hebben gezien, maar waarvan u toch weet dat ze onweerlegbaar op band zijn vastgelegd.
The Knife lijkt bij momenten wel het zijproject van Björk die zich met de eightiesrevival is komen te bemoeien. Karin Dreijer heeft dan ook een even zo speciale stem. Samen met haar broer Olof vormt ze The Knife, een duo dat bij anonimiteit zweert en alleen voor de muziek beweert te gaan. Daar slagen ze dan ook in, want het is al van Les Rhytmes Digitales’ Darkdancer geleden dat eighties-elektronica ons nog op zo’n mooie, elegante manier konden raken.
"Heartbeats", "Girls Night Out", "Pass This On", "One For One", "You Take My Breath Away", "Listen Now"ƒ Het is maar een greep uit al het moois op Deep Cuts. De creativiteit van The Knife lijkt eindeloos en doet verlangen naar meer. Veel meer. Dat we zo’n verlangen naar eightiesmuziek koesteren is al een wonder op zich. Het is dan ook aartsmoeilijk om het genre op een degelijke manier te recycleren. Veel sukkelaars proberen het, slechts weinigen maken er iets leuks van. The Knife verdient een gouden medaille voor deze zeer geslaagde poging. Deep Cuts wordt ongetwijfeld een klassieker binnen het genre.
