Victim’s Family werd in 2001 na jaren stilte terug heropgericht maar dat weerhield frontman Ralph Spight er niet van om toch een solo-album op de wereld los te laten. Ondanks enkele leuke nummers valt The Freak Accident echter te veel tussen twee stoelen om echt potten te breken.
Ralph Spight, één van de gezichten achter Victim’s Family, heeft met dit nieuwe (solo-) project zijn persoonlijke break-up plaat uitgebracht. Een album lang hanteert hij een bitter-ironische ondertoon in zijn teksten en ondersteunt hij deze met Victim’s Family light songs. Zo heeft "Ex-Wife" heeft een vrolijk up-tempo punky ritme dat ons direct in een goede luim brengt, terwijl "Chinese Phrasebook" met haar funky ritme, prominente bas en aparte gitaren nog het meeste aanleunt bij de klassieke Victim’s Family sound. Ook in "Free To Be Freaks" komt Victim’s Family om de hoek piepen. Deze maal spelen evenwel een saxofoon als percussie een prominente rol.
Het hoogtepunt is wel het zwaarmoedig slepende — en toepasselijk genaamde —"Anthem For The Depressed", dat punkgitaren koppelt aan dreunende electrodrums. "The Vulture’s Breakfast" heeft wel een logge drumsound en verstoorde zang maar mist de scherpte om echt zwaar indruk na te laten. Dit klinkt nog steeds als het betere naar stoner neigende gitaargeweld, maar valt te licht uit in vergelijking met de grote namen en het eigen werk. Helaas valt ook "You’re The Reason" te licht uit: het start met een pianoriedel die we eerder associëren met foute boysbands en loopt dan verloren tussen een pastiche en een echte ballad. Deze track wordt verder op het album hernomen en in een strak rockjasje gestopt: het gaat de song veel beter af al zal ze nooit ons favoriete nummer worden. Gelukkig herneemt Spight zichzelf volledig met het springerige, door een bas gedomineerde "Spring Fever".
Bij "Sacred Crow" haalt hij allerlei verstoorde klanken uit zijn gitaar maar voor de aandachtige luisteraar heeft dit nummer eerder een klassieke structuur. Een alleraardigst nummer maar opnieuw mist het de scherpte die bijvoorbeeld Victim’s Family kenmerkt. "Bye-Bye" klinkt nog het meeste als een kruising tussen The Beach Boys en country en laat eindelijk nog eens een Spight in grote doen horen. En met "Never Going Back To Petaluma" horen we opnieuw de aan Victim’s Family verwante thema’s door de song schemeren.
Ralph Spight heeft zich met dit solo-project vertild. De songs die hij over een periode van twee jaar schreef en die volgens hemzelf te poppy waren om voor Victim’s Family te dienen, heeft hij nu onder The Freak Accident uitgebracht. Hoewel er zeker enkele knappe nummers tussenzitten, blijven we ons afvragen wat we te horen zouden krijgen had de groep ze onder handen genomen. De songs blijven nu te vaak steken in halve pogingen om echt te beklijven.
The Freak Accident is zeker geen slecht album geworden en Spight weet nog steeds sarcastische teksten op de meest bizarre manieren naar voor te brengen maar in zijn pogingen om "echte popsongs" te schrijven, blijft hij te vaak hangen in oude gewoonten zonder een duidelijke richting te kiezen. Voor de die hard Victim’s Family-fans zal dit album eerder een teleurstelling zijn. Het blijft dan ook een dubbeltje op zijn kant maar van iemand die ons Voltage and Violets bracht, hadden we meer verwacht.
