Goed een jaar geleden kregen we een aardig cd’tje toegestopt, dat
bovendien in een origineel hoesje was gepropt: het ging om ‘Lonely
Mountain’, het officiële cd-debuut van Ornelius Mugison. Nog vóór
we het plaatje hadden beluisterd, waren we al gewonnen voor de
IJslander, die (op dat moment) vanuit Londen opereerde. Er hing
trouwens een heel verhaal rond dat met de hand aan elkaar genaaide
hoesje: Mugison had het peperdure ontwerp van een bekend designer
afgewezen, en om labelbaas Matthew Herbert niet te zeer op kosten
te jagen besloot Mugison de hele oplage (zo’n 10000 exemplaren)
zelf in elkaar te knutselen. Twee maanden lang zat de hele
Mugi-family rond moeders naaimachine geschaard om het karwei te
klaren…
Het is echter niet het enige opzienbarende wapenfeit uit ’s mans
bestaan. Het begon toen hij het besluit nam te aan studeren in
Londen. Om thuis, in IJsland, puur voor de liefhehebberij, een hele
reeks liedjes gecomponeerd, zonder echt plannen te koesteren the
next big thing te worden in Reykjavik. Om de vlucht en de huur van
een eerste kot te kunnen bekostigen, brandde hij een 80-tal
cd’tjes, die werden verkocht aan familieleden en vrienden. In de
dure Engelse hoofdstad werd de opbrengst van ‘Útbrot’ er echter al
gauw doorgejaagd. Mugison belandde net niet op straat; hij bood
zich aan als housesitter bij vrienden die op vakantie gingen
en nam in die periode – in diverse huiskamers – de demo’s op voor
‘Lonely Mountain’. Matthew Herbert – één van zijn favoriete
artiesten – zag wel wat in de laptopfolk van Mugison, en bracht de
plaat uit op zijn label Accidental.
‘Lonely Mountain’ – met het bewuste hoesje – is intussen een
collector’s item geworden, want inmiddels is er een nieuwe persing
verschenen, met ‘conventionele verpakking’. Mugison werd intussen
ook gevraagd om de soundtrack te componeren bij ‘Niceland’, de film
van regisseur Fridrik Thór Fridriksson (zie ook o.a. ‘Angels of the
Universe’, ‘Devil’s Island’ en ‘Children of Nature’). De opnames
vonden plaats in een kerk, die slechts om de twee maanden wordt
gebruikt voor een misviering.
Enkele songs van deze soundtrack staan ook op ‘Mugimama, Is This
Monkeymusic?”, maar in tegenstelling tot zijn vorige platen stond
hij er deze keer niet alleen voor. Als compensatie voor de lange
afwezigheden gedurende het afgelopen jaar (de man heeft redelijk
wat getoerd), nodigde hij familie en geliefden uit in de studio.
Het resulteerde in één van de warmste, gezelligste en – waarom
niet? – schattigste plaatjes die we de laatste jaren hoorden. Het
begint met ‘I Want You’, een onverbloemde liefdesverklaring aan het
adres van zijn vriendin, die alomtegenwoordig is op deze plaat: als
onderwerp van een liedje, als co-producer en als pianiste. Ook de
moeder van Mugison zingt een deuntje mee en opa blaast zich haast
een zakbreuk op zijn mondharmonica, maar het pakkendste vinden wij
alleszins ‘Salt’, waarop Mugisons kleine zus in
Engels-met-serieus-wat-haar-op een verhaal voorleest. Het woord
“familiealbum” krijgt er weer een betekenis bij…
Aanvankelijk klonk deze plaat nogal rommelig en rammelend, maar van
‘Lonely Mountain’ wisten we dat geduld loont en dat alles na
verloop van tijd wel in de juiste plooi zou vallen. En inderdaad,
drie weken nadat we ons dit kleinood aanschaften, is het niet meer
uit onze cd-speler en uit ons gestel te branden.
Twaalf tracks telt deze plaat, twaalf nummers die in het beste
geval kunnen omschreven worden als mooie
gitaarpopliedjes-waar-een-hoekje-af-is (‘2 Birds’! ‘I’d Ask!’),
maar vaak ook niet verder geraken dan enkele ongecontroleerde
sonische stuiptrekkingen (die niettemin op de lachspieren werken),
zoals ‘Sad as a Truck’, ‘Swing Ding’ en ‘Afi Minn’. Door
afzonderlijke tracks uit het geheel te lichten, zouden we afbreuk
doen aan het geheel. Je gaat je vriendin haar mooie ogen er toch
ook niet uitlepelen om zo aan je vrienden te laten zien hoe knap je
hartendief wel is?
Mugison is ontwapenend, puur, charmant, ongepolijst, spontaan,
grappig en pakkend. We hopen dan ook dat dit kleinood gauw verdeeld
wordt over de hele wereld (‘Mugimama’ verschijnt niet op
Accidental, maar op het kleine IJslandse 12 Tónar), want voorlopig
moet de Belgische markt het nog doen met de soundtrack van
‘Niceland’. Maar wie echt niet wil wachten, verwijzen we graag door
naar http://www.smekkleysa.net, dé site voor wie op zoek is naar
lekkernijen uit IJsland…
