Is this pop?
Het debuut van Dogs Die In Hot Cars deed ons alvast nog eens teruggrijpen naar ouder werk van goed popvolk als XTC, Talking Heads en Madness. We werden er een weinig melancholisch van en vergaten ei zo na de aanleiding van al dat muzikale gemijmer. Aan het werk dus voor Rudolf Hess ook hier een stichtend bord boven ons kamp komt hangen.
Er valt echter bitter weinig te vertellen over de fantasieloze ontstaansgeschiedenis van deze verse Schotse groep. Mogelijk nog saaier dan de prefabconceptie van groepen als Take That, maar wel met een leukere groepsnaam. Wij kregen onmiddellijk een fictieve cartoon van Gary Larson voor ogen en kwamen alweer niet meer bij. Dat deze vijf Schotten begonnen met covers spelen op school, hun hormonen wegramden op Nirvana’s "Rape Me", de universiteit of het college lieten voor wat het was en verhuisden naar het grote Glasgow leest dan weer als een toverloos Harry Potter-verhaal, dus laten we het maar snel over de bij momenten uitstekende muziek hebben.
We houden nog altijd erg aan Springsteen’s fijn adagium dat het zinvoller is levenswijsheid uit een popsong van drie minuten te puren dan je jeans te slijten op enkele gammele schoolbanken. "I know nothing, don’t know much / I think my education’s gone out to lunch" klinkt het dan ook onverwijld in het meesterlijk eenvoudige "Lounger". Loomheid verrassend verpakt in een sprankelende popsong.
Het verbaast dan ook nauwelijks dat de tien songs op Please Describe Yourself aardig in de buurt van die drie-minuten-grens blijven. Zo blijft deze eerste van DDIHC mooi steken op een dik half uur: erg handig om korte en overbodige verplaatsingen huppelend te overbruggen. Met de wijsheid zelf valt het weliswaar ietwat tegen, want iets te vaak blijven de teksten van Craig Macintosh steken bij wat clevere woordspelletjes. Zelf wil Macintosh op die manier een luchtige dubbelzinnigheid inkerven in de songs. Twijfelen met het rijmwoordenboek op schoot.
In het radiovriendelijke en bedrieglijke "I Love You ‘Cause I Have To" wordt er gezocht naar het verkeerde been van de luisteraar om het vervolgens nog eens onderuit te halen. Wél een ideale positie om het op een enthousiast vingerknippen te zetten. "Godhopping", een klein hitje in de UK, doet ons verder wat aan Chumbawamba denken en ook het eerder vermelde Madness is nooit ver.
Maar nagenoeg de hele cd lang hangt de popschaduw van XTC-frontman Andy Partridge over deze Please Describe Yourself. Op "Celebrity Sanctum", een soort "Every Breath You Take" met modellen, doet Macintosh zelfs de moeite niet meer om anders te klinken dan Partridge. Het mag want het werkt wel degelijk. Als je dan ook nog een nummer de fruitige titel "Apples And Oranges" meegeeft moet je niet komen kniezen over een overdosis aan XTC-referenties.
Zeer de moeite zonder meer en favoriet voor de eindzege is nog het dromerige "Somewhat Off The Way". Er werd even wat afgeweken van het uitgestippelde pad: "I just don’t want to die like a fool / I’m not lost / I’m somewhat off the way". Ja, de dromen zijn nooit uitgekomen, maar ach. Het klinkt een beetje als Morrissey’s "just passing through here / on my way to somewhere civilised", maar dat kan ook aan ons liggen natuurlijk. U mag wel stoppen met dat Pavloviaans knikken nu.
Na Franz Ferdinand krijgen we er alvast opnieuw een leuke bende Schotten bij. Het wordt wat drukker in de bar, maar deze Dogs Die In Hot Cars verlenen we maar al te graag een half uurtje bierasiel. This is good pop!
