En wat deed u op uw negentiende? Voor Dylan Mills is het antwoord
op die vraag eenvoudig: een tweede baanbrekend album op de mensheid
loslaten. En dat zullen we geweten hebben. Als Dizzee Rascal knalde
hij vorig jaar ‘Boy in da Corner’ tegen uw en ons bakkes, een
furieuze plaat die spijkerharde UK garage koppelde aan de rauwe
energie van punk en links en rechts van een hiphopinjectie voorzag.
Enigszins tot onze verbazing – radiovriendelijk kan de sound van
Dizzee bezwaarlijk genoemd worden – kaapte de piepjonge Londenaar
met zijn overdonderende debuut de Mercury Music Prize weg.
Amper een jaar later en de felgebekte geeft opnieuw acte de
présence. Op ‘Showtime’ laat Dizzee Rascal andermaal horen dat
hij goed van de tongriem gesneden is. En de jonge rapper heeft iets
te vertellen. Venijnig bijt hij in niet mis te verstane
bewoordingen van zich af in ‘Respect Me’ en ‘Hype Talk’. Hij rekent
er af met zijn demonen: de blitzcarrière van het leven op de straat
naar een leven in de schijnwerpers laat duidelijk zijn sporen na.
Maar Dizzee ontwijkt handig de valkuil van de dodelijke ernst en
vlecht de nodige humor doorheen zijn verbale acrobatieën.
Muzikaal gaat het er niet minder gefocust aan toe. ‘Showtime’ mag
dan al een paar versnellingen lager schakelen dan zijn stomende
voorganger, de nummers treffen doel als warmtezoekende raketten.
Het snuifje melodie dat sommige nummers toegediend krijgen, levert
zelfs enkele hitgevoelige nummers op. Luister maar naar ‘Imagine’,
‘Learn’ of ‘Get By’. Toch blijft de sound overwegend donker en
nerveus, soms kaal maar nooit kil. Want de muziek mag dan hard en
machinaal aandoen, Dizzee slaagt erin een ziel te leggen in zijn
nummers. ‘Dream’ stoeit zelfs met een sample uit Captain Sensible’s
‘Happy Talk’.
Justin Timberlake (van wie hij het voorprogramma verzorgde) en The
Neptunes mag hij intussen tot zijn vrienden rekenen, toch blijft
Dizzee een lekker eigenzinnige koers varen. Met London’s
finest valt immers niet te fokken: ons respect heeft hij in elk
geval!
