Metro-Goldwyn-Mayer staat te koop. Volgens de laatste berichten zou
Sony de voornaamste kandidaat zijn om deze noodlijdende filmstudio
over te nemen. Het ging dan ook al jaren slecht – enkel Bond zorgde
ervoor dat er toch nog een beetje geld binnenkwam. Niet te geloven
dat een studio die in de jaren dertig en veertig menig succes
oogstte met klassiekers als ‘Gone with the Wind’ en ‘Wizard of Oz’, het zover heeft kunnen laten
komen. De laatste jaren leidde dit verval tot grote besparing, er
was nauwelijks geld voor nieuwe projecten en de resultaten waren
dan ook navenant. Indien u met eigen ogen wilt zien waartoe dit
leidt, kan ik u ‘Walking Tall’ aanraden – een andere, of betere
reden kan ik niet vinden.
Voor de film begint, wordt u al duidelijk gemaakt dat deze film op
ware feiten berust, ‘Inspired on a true story’ noemen ze dat
zo mooi. Dat het origineel uit 1973 dat deed, daar kan ik nog
enigszins inkomen, van de remake geloof ik het nooit. Gebaseerd op
het origineel, en vervolgens ontdaan van alle elementen die heden
ten dage als oubollig beschouwd worden, zoals verhaal, dialogen,
realisme – dàt, dat kan ik geloven.
Enfin, het verhaal dan: Chris Vaughn (The Rock) keert terug naar
Ferguson, Washington na een succesvolle carrière bij de Amerikaanse
Special Forces om een nieuw leven te beginnen. Maar in tussentijd
is er veel veranderd – de oude zagerij (geen persoon, werkelijk een
zagerij) die ooit zo bloeiend was, is gesloten en het stadje is
stilaan in verval geraakt. Sommige dingen veranderen echter niet:
de eeuwige rivaal is nog steeds onuitstaanbaar, en lijkt
ondertussen het hele stadje overgenomen te hebben. Al snel ontdekt
Chris dat deze man verantwoordelijk is voor de toestand waarin de
stad verkeert: zijn casino is immers de plaats om je geld kwijt te
raken, en om eventueel een nieuwe voorraad verdovende middelen in
te slaan. Tijd voor ‘The Rock’ om orde op zaken te stellen.
Net zoals ‘Welcome to the Jungle’,
is ook deze film een aanéénschakeling van absurditeiten. Het meest
absurde dat je te zien krijgt vindt plaats in de rechtszaal. Vaughn
moet zich verantwoorden voor een jury nadat hij het plaatselijke
casino in puin heeft geslagen. Een reeks getuigen komt bevestigen
dat hij met een slaghout de inboedel en het aanwezige personeel is
te lijf gegaan. Wanneer hij merkt dat zijn advocaat van weinig hulp
is (omgekocht door het rijke ettertje), staat hij op, en richt zelf
het woord tot de jury. Ja, bevestigt hij de juryleden, ik heb dit
allemaal gedaan. Maar de eigenaren van het casino, zijn samen met
hun handlangers verantwoordelijk voor de verandering van ons
lieflijk stadje in een ordinair gok- en drugshol. Wanneer u mij
vrijspreekt, zal ik me kandidaat stellen als sheriff, en ik zal een
einde maken aan deze terreur. Dient het nog gezegd te worden dat
hij vrijgesproken wordt, en dat in de volgende scène hij ook nog
eens de nieuwe ordehandhaver is?
Nu ja, niemand zal daar echt wakker van liggen, wie gaat er nu ook
naar zo’n film kijken met de verwachting iets realistisch te zien,
het is toch immers de actie waar het om te doen is? Dat klopt, maar
dan zal de liefhebber toch serieus op zijn honger blijven zitten.
Het geheel duurt niet langer 73 minuten, dat is dus niet eens een
uur en een kwartier. En hierin zitten welgeteld 4 actiescènes,
waarvan er geen enkel zelfs maar duidelijk is in beeld gebracht. Er
wordt op elkaar geklopt, ondertussen heftig met de camera gezwierd,
je ziet bloedspatten rondvliegen, en uiteindelijk zie je door de
ogen van het slachtoffer de wereld zwart worden. Voeg er in de
voorlaatste actiescèné nog wat rondvliegende kogels aan toe, en je
weet wat je te wachten staat.
In de hoofdrollen zien we na de eerder genoemde Dwayne Johnson (ja,
‘The Rock heeft ook een echte naam), een zekere Johnny Knoxville
rondhuppelen. Gelukkig wordt er weinig tijd aan hem besteed, maar
wanneer dat dan toch gebeurt, doet hij niet meer of minder dan we
van hem gewend zijn: ergens op slaan en zichzelf pijn doen. Iemand
anders verwacht? Wel moet je toegeven dat hij zowat de enige lijkt
te zijn die zich amuseert op de set, maar dat kan ook de
masochistische aard van het diertje zijn.
Naar het bestaansrecht van deze prent heb ik het raden. Heeft de
heer Johnson eens hard met de vuist op tafel geklopt, had men wat
pellicule op overschot, en besloot men deze vol te schieten? Ik
weet het niet, gelukkig dat hij maar van korte duur is, maar toch,
bedenk wat je allemaal met die tijd zou kunnen doen. Zelfs het eelt
van onder je voeten uitschrapen is een nuttigere tijdsbesteding dan
dit te aanschouwen.
http://www.walkingtallmovie.com/home.html
