Apostle of Hustle brengt met Folkloric Feel een prachtalbum uit. Atmosferische geluidstapijten worden gelinkt aan rockende uithalen en intieme zang. Het geheel is van een ondefinieerbare schoonheid waar zo weinig groepen het patent op hebben. Rol die rode loper maar al uit, want dit is een prachtplaat!
Soms valt het geluk je gewoon in de schoot. Apostle of Hustle werd onze richting uitgeschoven met het verzoek er eens naar te luisteren. Halverwege het eerste nummer voelden we het al aan ons theewater. Dit is een potentieel plaatje voor het eindejaarslijstje. Apostle of Hustle vertoeft in dat niemandsland tussen pop, rock en postrock waar ook groepen als De portables, Broken Social Scene en Grandaddy graag vertoeven.
Apostle of Hustle debuteert dan ook bij Arts & Crafts, het Canadese label dat ons al vergastte op het bovenvermelde Broken Social Scene en dat mag ons niet verrassen. Duivel-doet-al Andrew Whiteman is immers de man achter de groep. Whiteman maakte vroeger furore bij Que Vida en is niet alleen lid van Broken Social Scene maar ook van Feist, die Goddeau op Pukkelpop een memorabel optreden voorschotelde. Wie met dergelijke adelbrieven voor de dag kan komen, heeft bij ons sowieso al een streepje voor.
Folkloric Feel opent ijzerstek met het bloedmooie titelnummer: een akoestische gitaar en een door trommels gedomineerde drum openen het nummer om na een dikke twee minuten naar een poppy feelgood sfeer over te schakelen dankzij een vrolijke basloop en zonnige gitaren. Na zes minuten valt tenslotte de stem in met een haast aandoenlijk, net niet vals klinkende falset. De song klinkt aandoenlijk rammelend. "Sleepwalking Ballad" klinkt ingetogener en poppier, maar weet ons met haar dromerige gitaaraanhalen naar andere sferen te halen. Soms lijkt het de verkeerde kant op te gaan, maar net dan valt alles weer op zijn plaats.
"Baby You’re In Luck" klink als Whitemans versie van een singersongwriterssong, de gitaar en zang primeren, met als wondermooi toemaatje een etherisch klinkende achtergrondzangeres. Och, lang duurt het niet vooraleer de achtergrondgeluiden naar de voorgrond treden maar het blijft zo mooi breekbaar. Ach, zo kunnen we over elke song wel hetzelfde zeggen. Whiteman plundert uit een rijke traditie en maakt de ene keer een vrolijke popsong, dan weer rockt hij of verkiest hij een intiemere aanpak maar steevast komen die alleraardigste stoorzenders bovendrijven. De kige lofi-aanpak, de dissonante geluidjes… het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Apostle of Hustle definiëren is niet eenvoudig en Whiteman maakt het er ons niet gemakkelijker op. Op zoek naar enige info belanden we op de site van Arts & Crafts alwaar Whiteman ons op een bizar verhaal vergast over wat voor muziek hij nu eigenlijk maakt en hoe die tot stand kwam. Wijzer zijn we er niet van geworden, maar de songs blijven bloedmooi. Zelf omschrijft hij zijn muziek als "a digital/analog Frankenstein, unclassifiable as to genre; more useful to classify it as Minor Key Mood Music perhaps…" en wie zijn wij om hem tegen te spreken?
Folkloric Feel heeft een aandoenlijk aanvoelende, ambachtelijke en amateuristische sfeer over zich. Het rockt, het rammelt, het ijlt, maar het komt steevast terug op zijn plaats. Misschien is het godslaster maar zo zou Brian Wilson kunnen klinken, mocht hij niet de van de wereld vervreemde Californische zonderling zijn maar een Canadees met wortels in de Toronto-postrockscène: dromerige popballads met een randje.
