“De mens, ge kunt daar niet aan uit…” Hoe valt anders te verklaren
dat het overgrote deel van muziekminnend Vlaanderen het afgelopen
decennium horende doof is gebleven voor twee van onze beste
songschrijvers? Ten onrechte, want een band waarvan de leden nog
geen twintig zijn wanneer ze worden ontdekt en gecoacht door dirk
Blanchart, die in ’91 een bijdrage mag leveren aan de soundtrack
van een succesvolle Vlaamse film, in ’93 Soulwax achter zich laat
in een rockconcours, een jaar later uitpakt met een erg knappe
debuutplaat, aantreedt op o.a. Marktrock en Cactus én één van zijn
songs opgenomen weet in een boek met de honderd mooiste liedjes uit
ons nationaal rockverleden, die mag gerust dromen van méér.
Jammer genoeg zal deze wereld niet gauw ten onder gaan aan een
overdosis rechtvaardigheid. In een rechtvaardige wereld waren nu
niet de mascara van Koen Buyse of de nieuwste Jasper
Steverlinck-bewerking van een al platgecoverde klassieker talk
of the town, maar wél de nieuwe songs van Koen Renders en
Herman Acke.
Renders en Acke zijn de twee overgebleven leden van Stormdaisy, de
groep die in het begin van de jaren ’90 flink op weg was hot te
worden, na het plotse overlijden van frontman Günther Van Passel
doorging als Ivan’s Land en radiohits scoorde met onder andere ‘All
In Good Time’ en ‘Waterproof’. Hierna begon de motor echter te
sputteren, om een paar bochten verder helemaal stil te vallen.
Althans, dat dachten we. In 2001 bleek dat de creatieve bron
waaruit het duo putte nog lang niet was opgedroogd en dat Renders
en Acke zich in alle stilte voorbereidden op een nieuwe poging het
succes en het publiek te bereiken dat zij allang verdienden met hun
songs. Om helemaal met een propere lei te beginnen werd gekozen
voor een nieuwe naam, Spencer the Rover. In het najaar van 2001
verscheen in eigen beheer een nieuwe, titelloze langspeler met
twaalf pareltjes, gaande van opgewekte, sprankelende gitaarpop tot
ingetogen luisterliedjes, met beide voeten stevig geworteld in de
traditie van songsmeden als Bob Dylan, Ron Sexsmith en John
Martyn.
We zijn nu drie jaar verder en er staat een nieuwe Spencer the
Rover-plaat in de steigers. De release van ‘Spencer Is Your Friend’
(geproducet door Geoffrey Burton, de opvolger van Jean-Marie Aerts
aan de rechterhand van Arno) is voorzien voor de herfst en wordt
voorafgegaan door de singles ‘Pretty Young Girl’ (met backings van
Gert Bettens en Jan – Venus in Flames – De Campenaere, die deze
song als geboren strandjongens de hemel inzingen) en ‘One Step’. De
nieuwe songs werden voor het eerst voorgesteld aan het publiek in
Café Den Hemel in Zichem en na afloop van het optreden mogen we
inderdaad hopen dat Spencer in heel wat huiskamers met open armen
zal ontvangen worden als een vriend.
De groep koos er voor de opwarmingsronde over te slaan; geen oud,
vertrouwd werk dus om wat te acclimatiseren, maar meteen vijf
nieuwe songs voor de leeuwen gooien. En één ding werd wel meteen
duidelijk: namelijk dat de groep blíjft groeien en bij elke plaat
steeds knappere songs schrijft. In wezen zou je kunnen stellen dat
er ten opzichte van de vorige plaat weinig veranderd is. Herman
Acke blijft een leadgitarist die beseft dat je niet elke
microseconde van een song moet volproppen vol snarengeweld en
ritmesectie Peter Thijs en Niko Westelinck voorzien de liedjes nog
steeds van een stevige fundering (zo één waar in het voormalige
Oostblok hele cultuurpaleizen werden gebouwd). Maar zet echter
opener ‘Easy’, ‘Nothing in This World’ ‘Without You’, het vrolijke
‘My Girl’ en kippenvelnummer ‘Know’ naast de songs van 2001 en je
hoort dat Spencer the Rover in 2004 niet echt anders, maar wel
(nog) beter klinkt. Koen Renders zingt nóg beter dan vroeger, de
arrangementen klinken – onder invloed van producer Burton –
avontuurlijker dan ooit, maar ook de nieuwe toetsenman is een
verrijking voor de groepssound.
Tijdens de set werd slechts twee keer teruggegrepen naar ouder
werk: halfweg het concert mochten ‘Easy If We Try’ en ‘Too Groovy’
(van de eerste cd) nog even opdraven. Het werd een leuk weerzien
met oude kennissen, maar veel tijd om lang na te kaarten kregen we
niet. Het beste van de set moest immers nog komen met het werkelijk
beklijvende ‘Dance With Me’, ‘This Room’ en de singles ‘Pretty
Young Girl’ en ‘One Step’. De prachtige afsluiter van de set
(tevens slotsong op de plaat) heette ‘Waiting’ en dat is wat ons nu
jammer genoeg nog even te doen staat, tot de dag dat ‘Spencer Is
Your Friend’ in de winkels ligt.
Nadat de band nog even terugkwam voor twee bisnummers (‘Staring at
Walls’ en ‘Louvain Town’, zo’n beetje de muzikale talisman van de
groep), kreeg het publiek nog één heel fijne uitsmijter: de
première van de onweerstaanbaar leuke videoclip die werd gedraaid
voor ‘One Step’, de nieuwe single, waarvoor Sarah én Gert Bettens
hun stembanden met plezier even uitleenden.
Slotsom: het vakmanschap is er, de songs staan als een huis en de
groep is in topconditie; als nu het publiek nog meewil dan kunnen
we eindelijk zeggen dat gerechtigheid is geschied…
