Mijn muzikale smaak is er met de jaren jammer genoeg niet breder op
geworden. Hoe ouder ik word, hoe vaker ik moet vaststellen dat
genres als triphop, pop (in de ruimste zin van het woord) en gewone
rock me niet meer kunnen bekoren. De laatste tijd gaat mijn
voorkeur alsmaar vaker uit naar metal en aanverwanten. Volgens mij
heeft dat te maken met de ontwikkeling die zich in het genre aan
het afspelen is: de puberale nu-metal van weleer moet plaats maken
voor de metalcore, die ook wel eens de ‘New Wave Of American Heavy
Metal’ (kortweg NWOAHM) wordt genoemd.
Dankzij ‘The Rebirth Of Tragedy’ mag Twelve Tribes, naar mijn
bescheiden mening, aan het lijstje van gevestigde metalcorewaarden
als Killswitch Engage, Chimaira, Poison The Well en het lichtjes
sublieme, maar hondsbrutale Lamb Of God toegevoegd worden. Wie
echter denkt dat er binnen de metalcore geen verschillen bestaan,
zit er niet een beetje naast. In tegenstelling tot het eerder
vernoemde Lamb Of God, waar snelheid en brutaliteit primeren, trekt
Twelve Tribes, net als Killswitch
Engage, de kaart van de melodie en de zang.
Brulboei van diens Adam Jackson verdient in mijn ogen een wel zéér
grote pluim. De manier waarop hij van blaffende brullijnen en
cleane zang één mooie organische smeltkroes maakt, kom je
tegenwoordig niet vaak meer tegen. Binnen het genre mag hij zeker
als één van de betere zangers beschouwd worden. Hoewel de lyrics
voor mij slechts op de tweede plaats komen, voel je onmiddellijk
dat Twelve Tribes ook op dat vlak niet over één nacht ijs is
gegaan. Thema’s als liefde, geloof, woede, depressie en de dood
worden hier uitgewerkt tot heuse literatuur. Je voelt gewoon dat
ook daarover zwaar werd nagedacht. En dan moet het beste nog
komen…
Omdat ik een aanhanger ben van zware, repetitieve ritmes (vandaar
mijn bewondering voor groepen als Tool en – in iets mindere mate –
Neurosis,), kan Twelve Tribes me
ook op muzikaal vlak helemaal bekoren. Als je tijdens de openers
‘Post Replica’ en ‘Baboon Music’ het display van je stereo niet in
de gaten houdt, zou je zweren dat het slechts om één nummer gaat.
Eens temeer een bewijs dat Twelve Tribes wel degelijk over een
eigen sound beschikt. ‘Venus Complex’ (tevens de eerste single) en
‘Backburner’ vormen de beste songs van deze zalige schijf: vette
drums, stevige bas, scheurende gitaren en een zanger die al z’n
demonen van zich af probeert te schreeuwen. Zes songs lang knalt
The Rebirth Of Tragedy als een sneltrein door je luidsprekers.
Terwijl het tempo tijdens ‘The Train Bridge’ omlaag gaat, worden
bassen en drums op hun beurt nog wat steviger en gaat Jackson nog
steeds als een bezetene tekeer. Op het einde van het nummer neemt
Twelve Tribes zelfs de tijd om er nog een heuse outro aan vast te
breien. Ook afsluiter ‘Flight Of The Pathogen’ is een zeer
gevarieerde song: snelle, brutale lappen lawaai worden met
subtiele, soms zelfs akoestische klankspelen afgewisseld om zo een
harmonieus geheel te vormen en de plaat in schoonheid af te
sluiten.
“Hallelujah”, brult Jackson ergens tijdens ‘Backburner’. Ik zou het
gevoel dat tijdens het beluisteren van ‘The Rebirth Of Tragedy’
door mijn lichaam gaat zelf niet beter kunnen omschrijven. Wat
Twelve Tribes hier presteert, grens aan het onmogelijke. Het zal
moeilijk zijn om deze plaat dit jaar nog te overtreffen. Misschien
kan de nieuwe Lamb Of God, die later deze maand verschijnt, mij
alsnog van het tegenovergestelde overtuigen. Groaaaaaaaaar…
