Een beetje verborgen op de Pukkelpop-affiche staat Buck 65: een Canadese hiphopper zonder oogkleppen en een grote bewondering voor Tom Waits en Johnny Cash. Het gaat om hiphop, maar dan van de eclectische soort. Wij raden u het optreden en dit album alvast ten stelligste aan.
Hiphop is nogal eens een excuus om veel geld te verdienen middels gladde beats, enkele funk-samples, schaars geklede vrouwen en ronduit debiele teksten. Erg is dat natuurlijk allemaal niet en een schande nog veel minder, maar toch zijn we blij dat er in de marge mensen zijn als — we noemen even wat — DJ Shadow en Boom Bip die met de nodige experimenteerzin de hippere medemens een reden geven om eens meewarig te doen over pakweg 50 Cent.
Ook Buck 65 maakt hiphop waarop je je hand niet volop in da air wil gooien en het around jumpen of ’Yo!’ roepen ook wel zal meevallen. Gecontroleerd meeknikken en wat hiphopperig de armen meebewegen gaan echter zonder problemen, wat niet altijd van de hippere Anticon- of Lex-releases kan gezegd worden.
OpTalkin’ Honky Blues zijn naast beats, breaks en samples ook een hoop echte instrumenten te horen. De zeven "Riverbed"-hoofdstukken zitten bijvoorbeeld vol wegwaaiende Morriconegitaartjes en spaghettiwesternromantiek. Ook op "Roses and Bluejays" lijkt Buck 65 ons toe te rappen met de handen op de heften van zijn pistolen in de mainstreet van verlaten cowboydorp. Wie goed luistert hoort zelfs het tumbleweed voorbij rollen.
De luisteraar denkt echter (gelukkig) niet alleen aan stetsons, woestijn en colts bij dit album. Openers "Leftfielder" en "Wicked And Weird" zijn vrij klassieke hiphopsongs met een heerlijke beat, uiterst radde raps, enkele geinige samples en DJ Shadow-achtige interludia om de virtuositeit met de turntables even te tonen. We zijn aardig te spreken over dit album, maar "463" is zelfs een van de beste hiphopnummers die we de laatste jaren hoorden. Een geniale klavecimbelintro leidt een nummer in dat wat ons betreft niet misstaan had op DJ Shadow’s Endtroducing…, maar dan gezegend met een licht moraliserende rap over de jeugd van tegenwoordig (voor één keer vinden we dat niet erg), een onderkoeld boos refrein en fuzzy gitaar-outro. Geweldig! En de ultieme reden om dit album op zijn minst een kans onder koptelefoon bij de platenboer te geven.
Talkin’ Honky Blues van Buck 65 is een uiterst geslaagde mengeling van hiphop, country, blues en rock. De man heeft bovendien een heerlijk warm raspende stem die het midden houdt tussen Johnny Cash en Everlast én hij heeft zelfs iets te vertellen. Laat dit uw ontdekking van het jaar worden.
