Ook de film ‘Thirteen’ gezien? De
rebellerende tiener in die prent, Evan Rachel Wood, deed haar
moeder, Holly Hunter, behoorlijk wat vreselijke dingen aan in die
prent: ze loog en bedroog, ze nam drugs, had seks, stal als een
raaf en liet zich behangen met piercings. Maar op z’n minst sleurde
ze haar moeder niet willens nillens mee naar een film als ’13 Going
On 30′, een zoveelste meidenkomedietje dat niet alleen mikt op een
publiek van dertienjarigen, maar ook geschreven en geregisseerd
lijkt door iemand van die leeftijd. Laten we eerlijk zijn: u wilt
dit niet zien. U wilt zelfs deze recensie niet lezen. Als u echt op
zoek bent naar frisse kost voor jongeren, ga dan in een aanpalende
zaal maar naar ‘Mean Girls’ kijken,
die draait nog steeds.
Voor wie er dan toch echt meer over wilt weten: ’13 Going On 30′
draait rond Jenna, een dertienjarig meisje dat anno 1987 wanhopige
pogingen onderneemt om bij de coole meisjes van de klas te behoren,
maar er enkel in slaagt om het hart te winnen van haar sullige
buurjongetje Matt. Na een catastrofaal verjaardagsfeestje maakt
Jenna een wanhopige wens: ze wil dertig zijn, zodat ze haar genante
jeugdjaren meteen achter de rug heeft en linea recta kan beginnen
aan het leuke deel van haar leven.
De volgende dag wordt ze wakker in het jaar 2004 – Jenna is dertig,
ze heeft het lichaam van Jennifer Garner en is een succesvolle
redactrice voor een modeblad in New York. De tussenliggende jaren
zijn blijkbaar wél allemaal gekomen en gegaan, maar ze kan er zich
niets van herinneren.
Het is toepassend dat ’13 Going On 30′ zowat verzuipt in de
nostalgie naar de jaren tachtig – clipjes van Michael Jacksons
‘Thriller’ en Pat Benatars ‘Love is a Battlefield’ incluis –
aangezien ook dit genre film in die periode erg populair was: de
metamorfose-komedie, waarin een kind ofwel van lichaam verwisselt
met één van z’n ouders, of anders simpelweg wakker wordt om
zichzelf in een volwassen corpus aan te treffen. Het beste
voorbeeld hiervan is wellicht nog steeds ‘Big’, waarin Tom Hanks
zich rot amuseerde als twaalfjarige, maar er zijn er ook andere te
vinden, ad nauseum zelfs: ‘Vice Versa’. ’18 Again’. ‘Freaky Friday’. ‘Switch’. Enzovoort. ’13
Going On 30′ verandert een paar van de details van het gegeven, in
de eerste plaats al door de tussenliggende jaren in het verhaaltje
te verwerken, maar het idee blijft hetzelfde, wat wil zeggen dat we
elke grap en plotwending wel van een paar kilometer afstand zien
aankomen.
Normaal gezien probeert men in dit soort films heel wat rendement
te halen uit scènes waarin het slachtoffer van de metamorfose zijn
of haar nieuwe lichaam en leven ontdekt – het onvermijdelijke
moment voor de badkamerspiegel, waarin de meisjes een gechoqueerde
blik in hun blouse werpen en de jongens in hun boxershort. De
eerste dag op het werk, de manier waarop mensen je aanspreken als
een volwassene… U kent die scènes wel. ’13 Going On 30′ gaat niet
helemaal voorbij aan dat cliché, maar het is opvallend hoe weinig
tijd eraan gespendeerd wordt. Het leven van een zakenvrouw in New
York is hard en je moet snel leren, zo blijkt – het idee van de
lichaamsverandering wordt dan ook al snel opzij geschoven voor een
nogal slome intrige rond bedrijfsspionage bij het tijdschrift waar
Jenna voor werkt. Geef dit meisje twee dagen en ze maakt er zich
geen zorgen meer over dat ze het leven van een dertigjarige
carrièrevrouw moet leiden – zeg haar gewoon waar de piña colada’s
te vinden zijn en ze zal wel eens even een falend maandblad uit het
slop trekken, waarom niet? Het feit van Jenna’s metamorfose wordt
na een tijdje gereduceerd tot louter achtergrondinformatie, die
niet in de weg mag staan van de voornaamste plotlijnen: hoe onze
heldin het tijdschrift redt en opnieuw verliefd wordt op haar
vriendje Matt, nu volwassen en gespeeld door de immer in dezelfde
monotoon pratende Mark Ruffalo (hij van het fluks bengelende
glockenspiel uit ‘In The
Cut’).
Het is vreemd hoe regisseur Gary Winick een hele film lang weigert
om een aantal situaties naar een logische conclusie te leiden. De
dertigjarige Jenna heeft nauwelijks nog contact met haar ouders,
maar na een crisismoment gaat ze hen wel opzoeken – waarom krijgen
we dan niet te zien wat er tussen hen gezegd wordt? In een andere
scène blijkt dat Jenna een vriend heeft – een hersendode
hockeyspeler – die stante pede een striptease begint uit te voeren
wanneer hij haar ziet. Ook ditmaal krijgen we niet te zien hoe die
situatie eigenlijk afloopt, hoewel dat gezien Jenna’s ware leeftijd
toch een tamelijk relevante vraag lijkt. Van dat soort scènes hangt
’13 Going On 30′ aan elkaar – half uitgedachte gebeurtenissen,
meestal zonder clou, die dan maar haastig aan elkaar werden
gemonteerd in de hoop dat er een samenhangende film zou ontstaan.
Nog zo eentje: Jenna weet hoogstpersoonlijk nieuw leven in een saai
feestje te blazen door aan de dj te vragen om ‘Thriller’ te
draaien. Ze danst op de plaat, samen met Matt, en uiteraard volgt
de rest van de aanwezigen hen op de dansvloer. Oké, prima. Maar
dan, aan het einde van de plaat, loopt Matt plotseling gewoon weg
van het feestje, zonder een uitleg te geven. En ook wij komen het
nooit te weten – ik veronderstel dat het scenario op dat punt
gewoon van hem vereiste dat hij weg zou lopen.
Goeie grappen zijn schaars, maar laat ik u die éne die ik heb
onthouden toch niet verzwijgen: Jenna staat in de lift met naast
zich een meisje van een jaar of twaalf, dertien. ‘Mooie jurk,’ zegt
het meisje. ‘Dank je,’ antwoordt Jenna. ‘Dat komt omdat ik ‘m nu
kan opvullen met déze hier!’, waarbij ze haar eigen gloednieuwe
borsten vastgrijpt. Meteen de enige grap in de hele film die ook
maar ietwat risqué zou kunnen overkomen.
Tja, moet ik de adjectieven echt nog opsommen? Cliché,
voorspelbaar, flauw, melig, banaal… Voegt u er zelf nog maar een
paar aan toe. Wie zit er in vredesnaam op dit ding te wachten?
Misschien dat ze er in de ‘Fancy’ nog wel wat enthousiasme voor
kunnen kweken, maar wat mij betreft mag deze zo snel mogelijk bij
het GFT-afval gesorteerd worden.