In een paar jaar tijd verdriedubbelde de bezetting van The Bees en deze zomer kregen ze zelfs de eer om Rock Werchter te openen: reden genoeg om de vinger eens even aan de pols te houden en Free The Bees onder de loep te gooien.
Een verdriedubbeling van de mankracht is geen klein detail. Wij vinden het dan ook niet meer dan gerechtvaardigd om Free The Bees als een soort debuutplaat te zien en alle vergelijkingen met het oudere werk van het vroegere tweetal volledig achter ons te laten. Waar de gemiddelde revivalband tegenwoordig naar hartelust uit de hevigste vormen van de rock ’n roll put, daar mijden The Bees de punk en de garage liever en pakken ze het volledig anders aan. The Bees klinken alsof ze uit de diepe jaren zestig afkomstig zijn, met hier en daar zelfs een vleugje Dusty Springfield of een teentje Elvis Presley erbovenop.
We kunnen de hype dan ook enigszins begrijpen omdat The Bees de eerste revivalisten zijn om het zó diep en zó breed daar te gaan zoeken. Slechts sporadisch slaan ze daarbij de bal mis. Zo grijpen ze in "Chicken Payback" iets te lustig terug naar de plat commerciële pop van de sixties en dat is ons inziens one bridge too far. Met overwegend goed afgevuurd songmateriaal redden The Bees echter de meubels.
Free The Bees opent in majeur en eindigt in majeur. ’These Are The Ghosts", "Wash In The Rain", "No Atmosphere" en "Horsemen" gaan "Chicken Payback" vooraf en zijn zéér beluisterbaar. "The Russian" had op een soundtrack van een vroege James Bondfilm kunnen staan en mag het eerste luik van Free The Bees instrumentaal besluiten. Met het nostalgische "I Love You" opent zich een tweede plaatkant, waarin vooral de finale haar doeltreffendheid niet mist: songs als "Go Karts" en "One Glass Of Water" laten de zon over Free The Bees psychedelisch tenonder gaan.
Ondanks al dit moois vinden wij Free The Bees toch nog nét niet die goednieuwsshow die talloze andere media ons trachten te verkopen. Daarvoor liggen de jaren zestig iets té ver achter ons en heeft de popmuziek ondertussen wel stevigere explosieven in huis. Free The Bees is en blijft aangenaam beluisterbaar, maar om het in radioland te maken missen de songs hitpotentieel. Er zijn genoeg leuke albums op deze planeet en het mag dan ook gerust wat meer zijn.
We zouden onze recensie clichématig "Volgende keer beter!" kunnen besluiten, ware het niet dat we in deze eenentwintigste eeuw zeer sterk twijfelen aan een toekomst voor The Bees.
