Meg Ryan blijft pogingen ondernemen om van haar brave imago af te
raken. Je zou verwachten dat ze ondertussen haar lesje al geleerd
heeft, maar neen, na het debacle dat In
the Cut is geworden, waagt ze zich dit keer aan boksdrama en
huppelt ze weer rond in een garderobe die niet al te veel aan de
verbeelding overlaat. Integendeel, ik durf zelfs stellen dat ze er
nog nooit zo vulgair uitzag.
‘Against the Ropes’ vertelt het levensverhaal van Jackie Kallen, de
eerste vrouw die erin slaagde een vooraanstaande manager te worden
in een wereld die tot dan toe werd gedomineerd door mannen. In het
begin leren we haar kennen als een jong meisje, bezeten door de
sport, maar genegeerd door een vader die vindt dat een meisje niets
te zoeken heeft in het boksmilieu. Dit zal ze lang met haar
meedragen, want even later merken we dat ze weliswaar in de
boksindustrie werkt, maar enkel als secretaresse. Nu ja, “voetveeg”
is een betere omschrijving voor de functie die ze bekleedt.
Na een zoveelste ruzie met haar baas en een andere bokspromotor,
krijgt ze het contract van een bokser voor één dollar in de schoot
geworpen. Dit blijkt nog een te dure koop te zijn, want de bokser
in kwestie is niet meer dan een ordinaire junkie. Wanneer ze hem
opzoekt, valt haar oog op een andere vechtersbaas, Luther Shaw
(Omar Epps). In hem ziet ze wèl winnaarsmateriaal. Samen willen ze
proberen het te maken in de keiharde wereld van het boksen. Om het
te maken, zit er voor Kallen niets anders op dan zoveel mogelijk in
de media te komen. In de praktijk betekent dat ze zich nèt niet
prostitueert om in de spotlights te komen. Ze gaat er zover
in dat ze alles en iedereen rondom zich lijkt te vergeten. Of zoals
een reporter het stelt: “Ze is eindelijk één van de jongens
geworden”.
Cheryl Edwards bewerkte Kallens levensloop tot een scenario. Op
haar palmares stond tot nu toe enkel het weinig memorabele ‘Save
The Last Dance’ en ook nu is het afgeleverde werk niets dat de tand
des tijd lijkt te zullen doorstaan. Blijkbaar kampte ze met een
soort van besluiteloosheid en wist ze niet wat ze precies van
‘Against The Ropes’ wilde maken: een drama of een boksfilm. Het
resultaat is een mengelmoes geworden. Wanneer de klemtoon meer naar
het drama overhelt, krijg je als kijker een pak onafgewerkte
nevenplotten in de maag gesplitst. In de marge wordt meer dan eens
de aanleiding gegeven om de plot dramatisch wat uit te diepen, maar
verder wordt er niet op in gegaan. In het begin vraagt Jackie aan
Luther waar de woede die hij in de ring tentoonspreidt vandaan
komt. Daar komt geen antwoord op en ook gedurende de rest van de
film heb je er het raden naar. Ook Luthers relatie met zijn broer
wordt heel even aangehaald, maar al even snel weer in de ijskast
gestoken. Hetzelfde kan gezegd worden van de kortstondige
aantrekkingskracht die er tussen de twee protagonisten heerst. Of
tenminste de korte aanzet daartoe, want nergens wordt er wat dieper
op ingegaan. Nochtans had dit wonderen kunnen doen, al was het maar
om wat meer over de personages en hun motivaties te weten.
Op die momenten keert men te snel terug naar het recept van de
boksfilm. In een film zoals ‘Rocky’ was er slechts aandacht voor
één ding: het gevecht en de voorbereiding daarop. Er werd wel
eventjes een korte zijsprong gemaakt naar Rocky’s familiale
besognes, maar het zwaartepunt moest liggen op het gevecht en op de
relatie tussen trainer en trainee. In ‘Against The Ropes’ wordt de
coach gespeeld door Charles Dutton – die ook de regie voor zijn
rekening nam – wiens personage een carbon copy is van
Rocky’s coach Mickey. Met één niet te miskennen verschil: Burgess
Meredith zette Mickey op een verbluffende wijze neer. Hij ademde de
hele bokssfeer uit, hij was van kop tot teen iemand die leefde voor
zijn sport. Dutton moet het hebben van enkele flauwe oneliners, en
van de uitgebreide trukendoos die al eerder in de vijf Rocky films
te zien was. De rechterarm vastbinden om de linker te trainen,
rechts leren voorstaan om de tegenstander op het verkeerde been te
zetten. Ja, zelfs van stijl wisselen midden in een kamp, allemaal
hebben we het al gezien, en zelfs beter uitgevoerd.
Als klap op de vuurpijl begint Luther na het laatste gevecht luidop
“Jackie'”te roepen. Doet de kreet “Adrian” bij iemand een belletje
rinkelen?
Doordat ‘Against The Ropes’ nooit een duidelijke keuze maakt tussen
drama en boksfilm, is dit niet slechts éénmaal een slechte film.
Neen, voor dezelfde prijs krijg je er twee. Ofwel maak je een
simpele boksfilm, dan richt je je aandacht op de gevechten, op het
afzien, op de sfeer. Anders kan je ook een drama maken dat zich
afspeelt in het boksmilieu, maar dan beperk je de gevechten tot een
uiterst minimum en focus je op de menselijke kant van de
beproeving. ‘Against The Ropes’ wil duidelijk van beide walletjes
tegelijk eten, met een halfslachtig resultaat tot gevolg.
