De nieuwe The Thermals est arrivé. Nauwelijks een jaartje na hun debuut brengt het trio uit Oregon Fuckin A uit. De hoes is nog lelijker, de muziek nog snediger en het album bijna een hele minuut langer. Fuckin A? Fucking brilliant!
Zoals collega Van Pachtenbeke al eens opmerkte, is onze hoofdredacteur een moeilijk man. Na het aanhoren van de muzikale storm die The Thermals nu eenmaal is, wilden wij het houden op een korte maar krachtige briljante plaat. Snel, snedig en kort zoals we het soms graag hebben. Maar helaas is onze grote man daar niet van gediend en dienen we dus een doorwrocht en doordacht artikel te construeren waarbij wij bij voorkeur enkele moeilijke termen hanteren.
Met een opgestoken middenvinger en The Thermals op de achtergrond doen wij daar lekker niet aan mee. De hele persmeute huilt als een bende wolven in het bos en wij huilen volmondig mee. The Thermals heeft immers een prachtige tweede uit. Waar hun debuut, hun demo opnieuw uitgebracht, op meerdere vlakken nog tekort schoot, valt op Fuckin A geen valse noot te horen.
Op minder dan een half uur (28’02" om precies te zijn) razen The Thermals er dertien songs door. De langste duurt 03’18" ("How We Know"), de kortste haalt de minuut niet ("Top Of The Earth", 53"). Als bastaardkinderen van The Ramones doen ze de helden van de punk alle eer aan door NIET als hen te klinken maar wel eenzelfde eenvoud te hanteren. Slechts in twee nummers wordt gas teruggenomen, "How We Know" en "Keep Time", de rest van het album klinkt alsof het door zijn eigen staart ingehaald wordt. Dat raast en dat raast maar door.
The Thermals maken iets wat onder het huidig gesternte vaak als garagerock gecatalogiseerd wordt. Waarom? Omdat garagerock nu eenmaal verkoopt en een handige noemer is voor alles wat niet direct te catalogiseren is. Waar het debuut More Parts Per Million nog enigszins als garagerock klonk —de klank was rommelig, de drums leken wel potten en pannen te zijn en de gitaren waren door ontplofte monitors gestuurd— is Fuckin A van een ander kaliber. Het klinkt nog steeds als The Thermals maar deze maal is de sound helder, klinken de drums als drums en horen we zowaar gitaren. De heldere stem van Hutch Harris contrasteert mooi met de ruige rammelrock die op het album gebracht wordt.
Fuckin A is een grote sprong voorwaarts voor het trio. In tegenstelling tot de Grote Roerganger weet die sprong wel potten te breken. Een extra tandje of in dit geval een heel gebit bijgestoken, verschilt Fuckin A dag en nacht met het debuut. Niet alleen de sound is helder, maar ook de songs klinken beter. Ze razen sneller dan op het debuut en ze blijven van een kinderlijke eenvoud, maar man, wat luchten ze op! Geen pretentie, gewoon rechtstreeks op het doel afgaan, dat is het devies van The Thermals.
Fuckin A van The Thermals is een pretentieloos gitaar/punkplaatje. 28 minuten. Fans van het eerste album krijgen hetzelfde maar beter: de opnames zijn helder en de songs zijn gewoon beter. Voor alle anderen: doe uzelf een plezier, schaf Fuckin A aan, schuif de meubels aan de kant en mosh er nog eens lekker op los. Ben Gibbard (Postal Service en Death cab For Cutie) is fan. En u?
