We zullen het maar toegeven: we hebben altijd al een verantwoorde boon gehad voor Tanya Donelly. Of ze nu de gitaren dissonant liet wezen bij de Throwing Muses, haar sprankelende stem liet versmelten met die van Kim Deal bij de Breeders of het poppy voortouw nam bij Belly. Met Whiskey Tango Ghosts krijgen we tenminste nog eens de mogelijkheid om even weg te dromen.
Donelly probeert het, net als voormalige Throwing Muses-compagnon Kristin Hersh, al een tijdje solo. Met wisselend succes. In 1997 had ze een klein radiohitje met "Pretty deep", dat het wat tegenvallende solodebuut Lovesongs for underdogs aanzwengelde. Maar Beautysleep veroorzaakte enkel een oorverdovende windstilte.
Voor haar derde solo-cd verdween de luchtige popmuziek langs de achterdeur en kwam country-volk als Lucinda Williams, Gram Parsons and Emmylou Harris de stereoketen van Donelly inpalmen. Whiskey Tango Ghosts (die verdomde Vlaamse serie Alpha Papa Tango blijft in ons hoofd opduiken, maar we hopen op een snelle lobotomie) nam ze letterlijk en figuurlijk in huiselijke kring op. Manlief Dean Fisher begeleidt haar op gitaar, bas en drum, terwijl Frank Black-katholiek Rich Gilbert occasioneel het plaatje wat bijkleurt met de slide-gitaar. Voormalig Throwing Muses-drummer Dave Narcizo komt ook nog twee nummers lang delen in het familiale gebeuren en Elizabeth Steen beroert erg ingehouden en ingetogen de toetsen. Op het slotgebed "Dona Nobis Pacem" zingt de huispianiste van Nathalie Merchant ook even mee.
Het geeft aan hoe minimalistisch het plaatje gehouden werd. Zelden leveren familiebijeenkomsten wat rust of muzikaal relevants op. Immers, wij krijgen steevast horrorbeelden van de afgrijselijke Carpenters of de kindonvriendelijke Jacksons voor ogen wanneer we onverwacht aan muziek in gezinsverband herinnerd worden. Donelly beperkt het kleffe echter tot een minimum: huisje-tuintje-boompje blijkt ook deep down in Cambridge, Massachusetts garant te staan voor voldoende geluk. Maar het leidt niet tot al te genante EO-toestanden. En ook het gehalte country valt nogal mee.
Het kabbelt allemaal wel rustig weg — een blitse carrière als achtergrondmuziek op een fletse kaas-en wijnavond dreigt— en er valt geen valse noot of song te bespeuren. Na een paar intensere beluisteringen wandelen zelfs schoorvoetend enkele pareltjes de kamer binnen. Zo is "Butterfly thing" een hemels breekbare song: kinderlijk verlegen gezongen en een dot van een schouderklop. Vergeet die chaostheorie, kom naar buiten. Minder Meeting people is easy, meer Maybe it’s time to live. Het uitstekend gezongen "Fallout" ademt diezelfde rustieke sfeer uit en is een pure uiting van mooie berusting: alles is eindig, er valt niet te ontkomen, maar dus ook niet aan onvoorwaardelijke liefde.
Het vorig jaar verschenen The grotto van stiefzuster Kristin Hersh – donkerder van toon en minder goed gezind, maar even mooi – werd echter zo massaal en onterecht genegeerd dat we ook nu vrezen dat deze uitstekende Whiskey Tango Ghosts tussen de gekende plooien zal vallen. Een blik op de laatste hitlijsten geeft ons alvast niet erg veel vertrouwen in de commerciële slaagkansen van Tanya’s derde. Jammer, mochten simpele plaatjes als deze het echter halen van ongure ongein als Usher: we zouden wat meer buiten komen om u de hand te schudden.
