‘Close Watch’ was het nummer waardoor ik destijds John Cale leerde
kennen. Een song waar ik behoorlijk van onder de indruk was. Niet
lang daarna heb ik me dan ook “Music for a New Society”
aangeschaft, waar nog andere parels als ‘The Chinese Envoy’ op
staan. Verder wist ik niet goed wat met die plaat (want dat was het
toen nog, een LP) aan te vangen. Het week volkomen af van wat ik
tot dan toe kende. Het was bijna minimal music: heel
eenvoudig, man en piano, iets wat ik tot die tijd niet echt kon
appreciëren. Uiteraard wist ik dat hij deel had uitgemaakt van de
Velvet Underground, maar ook hun werk was mij niet echt bekend.
Onlangs haalde ik dan ‘Hobo Sapiens’ in de bibliotheek en ik was
aangenaam verrast: dit is een eigentijdse plaat van een man die nog
steeds pakkende wijsjes weet te schrijven. Er staan dan ook heel
wat pareltjes (‘Things’, ‘Zen’, ‘Bicycle’) op die plaat en toen ik
vernam dat hij de seizoensopener zou zijn van het Openluchttheater
Rivierenhof, was ik er als de kippen bij.
Op 27 juni bevond ik me dan ook naast enkele Cale-puristen, die het
niet konden laten om voortdurend door te zeuren over het optreden
van 2000 Monkeys, die als
voorprogramma nochtans een lekkere set brachten. In het kielzog van
dEUS en ander Antwerps schoon, maken deze heren hoekige, maar toch
goed in het oor liggende muziek, die mij best amuseerde. Bovendien
werd af en toe een ongewoon instrument als de trombone
bovengehaald, hetgeen hun liedjes soms een extra kick gaf. Maar het
werd al snel duidelijk dat het overgrote deel van het publiek enkel
en alleen uit zijn luie zetel was gekomen om de inmiddels 64-jarige
voormalige voorman van VU aan het werk te zien.
Met twee begeleiders – op akoestische gitaar, lapsteel, banjo en
mondharmonica – gaf John Cale een optreden zonder veel poespas.
Geen gelul, geen gezeik, gewoon enkel en alleen de muziek. Een
setlist was er wel, maar Cale was niet fanatiek. Op een fansite had
ik gemerkt dat min of meer steeds dezelfde songs op het menu
stonden, maar van die set werd nu duidelijk afgeweken. Zo bracht
hij – een beetje tot mijn verwondering – toch een prachtige versie
van ‘The Chinese Envoy’ en passeerden ook ‘Zen’, ‘E Is Missing’ en
het uitgepuurde ‘Over Her Head’ uit zijn laatste CD de revue,
terwijl tijdens de vorige concerten enkel ‘Things’ aan bod kwam.
Tussendoor kwam ook nog ‘Paris 1919′ aan de beurt. Uit de
VU-periode werd niets gebracht, ongetwijfeld tot groot ongenoegen
van mijn twee buurmannen, maar voor mij kon dit de pret niet
drukken. Dit was een aangenaam concert in een fantastisch kader.
Cale’s verstilde versie van ‘Heartbreak Hotel’ – een versie die
veel beter aansluit bij het onderwerp dan die van Elvis – sloot het
eerste deel van het concert af. Als toemaatje kregen we daarna nog
Leonard Cohens ‘Hallelujah’, die nog steeds rillingen over mijn rug
doet lopen, om daarna af te ronden met ‘Close Watch’, waarmee de
cirkel van dit verhaal rond is.
John Cale weet zijn publiek nog steeds te boeien en ik was blij
daarvan getuige te mogen zijn.
In samenwerking met De
Muziekfriek
