Deze maand is het exact tien jaar geleden dat één van de beste
hiphopalbums aller tijden werd gemaakt. ‘Ready To Die’ had een
nooit geziene impact op de zwarte gemeenschap in Amerika; geen
enkele rapper kan beweren dat hij niet beïnvloed is door het
rijmwerk van Christopher Wallace, beter bekend als Notorious B.I.G.
De elpee werd in Europa helemaal overschaduwd door het succes van
de Wu-Tang Clan, die in 1993 hun even klassieke debuut op de wereld
loslieten. Ze verkochten er miljoenen exemplaren van en de ‘W’ van
de groep werd even bekend als het Batman-logo.
Ook Biggie verkocht miljoenen platen en kon de grauwe achterbuurten
van Brooklyn inruilen voor een penthouse in Manhattan, maar werd
door velen gezien als een Tupac van de oostkust, een grappige
dikzak die af en toe op MTV te zien was met r’n’b versies van
pophits uit de jaren tachtig.
Niets is minder waar; de man wordt nog steeds gezien als een
volksheld die hiphop naar een volgend plateau tilde en liet zien
wat echte skills waren. Biggie werd ontdekt door de
inmiddels verguisde Puff Daddy, die zijn Bad Boy label uit de grond
stampte om een tegengewicht te bieden voor de populaire G-Funk van
Dr. Dre en consoorten. Met zijn jonge poulain had hij echter ruw
goud in handen: Wallace kon in die periode onbeschaamd de titel
‘King Of New York’ opeisen.
Het succes van de plaat is heel eenvoudig te verklaren: er stond
geen enkel slecht nummer op en sprak tegelijk een groot publiek als
de hardcore fans aan, van de ruwe hiphop van ‘Machine Gun Funk’
(gebruikt in de film ‘La Haine’) tot het mierzoete ‘Big Poppa’.
Niet zelden wordt geopperd dat de teksten de muziek overstegen in
kwaliteit
Het gros van de productie werd verzorgd door oudstrijder Kool Moe
Dee (hij van ‘Go See The Doctor’), die duidelijk op de radio mikte,
waar op zich niks mis mee is, maar de CD verdient vooral het
statuut van klassieker dankzij de lyrics. De plaat begint met de
hartslag van een Notorious B.I.G. in embryonale fase en eindigt met
diezelfde hartslag die het voor bekeken houdt na Biggie’s
zogenaamde zelfmoord. Persoonlijke gevoelens zoals depressie en de
frustraties die gepaard gaan met leven in de grootstad komen
allemaal aan bod; Wallace bracht hiermee de vertelstijl van
pioniers zoals Slick Rick terug in de rapmuziek. ‘Juicy’ is daar
een fantastisch voorbeeld van: Big vertelt in een aanstekelijke
cadans hoe zijn vaderloze jeugd er uit zag, dromend van een
toekomst als superster.
Op 9 maart 1997 blies Biggie definitief zijn laatste adem uit na
een bloedige aanslag en werd een legende. Nu in 2004 wordt deze cd
opnieuw uitgebracht met extra tracks, zoals het uitstekende ‘Who
Shot Ya?’ en een bijhorende DVD met videoclips en interviews.
Kortom, een prima gelegenheid om dit eventuele gat in uw cultuur op
te vullen.
