Elders op deze pagina’s kan u lezen hoezeer we onder de indruk zijn van Trails Are Ablaze van het Kortrijkse Hitch. Een gesprek met deze sympathieke Westvlamingen kon niet uitblijven. Vooraleer zij bij de enigmatische Ayco Duyster mochten aantreden, wist goddeau hen te strikken voor een interview.
Een zonnige meimiddag in Brussel. Drummer Olivier, zanger/gitarist Mich en geluidstechnicus Hein — die opvallend op de achtergrond blijft maar nauwlettend alles in het oog hield — schuiven mee aan voor een gesprek dat onder andere ging over een optreden met At The Drive-In drie weken voor de grote doorbraak en hoe managers ze daarna afschermden van contacten, wat te doen als je ’s nachts op de verkeerde trein stapt en in Kortrijk strandt, plannen voor optredens die nooit doorgingen, enzomeer. U zal er hier niets over lezen, maar van ons bandje wisten we ook nog dit interessants te puren.
enola: Hitch is opgericht in 1994. Hoe kijken jullie zelf terug op de voorbije tien jaar? En hoe is het allemaal geëvolueerd?
Mich (gitaar/zang): "We zijn begonnen toen we 15, 16 jaar waren. Toen we de groep oprichtten, kon niemand van ons een instrument bespelen. Zodra we echter een set hadden, zijn we onmiddellijk de studio ingedoken. Hoewel we geen platendeal hadden, was er al snel interesse voor onze muziek. We brachten onze eerste release, een mini-CD uit bij Goodlife Recordings (een metalcore/hardcore label uit Kortijk, opgericht in 1995, jbo) en Machination Records. Een beetje tegen wil en dank zijn we zo in die hardcore-scene terecht gekomen waar we ons wel een vreemde eend in de bijt voelden."
"Hoewel we veel opgetreden hebben binnen de hardcore-scene reikten onze ambities hoger en wilden we uit die scene breken. Ze was toen heel rigide in haar opvattingen en sterk gekant tegen pakweg alcohol en sigaretten. Bij het Gentse Delboy Records hebben we daarna twee full-length albums uitgebracht. Dat tweede album hebben we ook in de Verenigde Staten uitgebracht op Divot Records. We toerden er ondermeer ook mee in de States getourd. In Europa hebben we ondertussen een zevental tours gedaan. Onze derde album is nu uitgebracht op Kinky Star."
Olivier: "We zijn met de groep begonnen omdat we het skaten een beetje beu waren. Toen we verschillende groepen aan het werk zagen, kregen we zin om het ook eens te proberen."
Mich: "We gingen toen veel naar kleine optredens en als jonge gasten waren we wel onder de indruk van die optredens. Ik weet nog dat we op een dag op onze skateboards zaten en besloten om ook een groep op te richten. We hebben toen de instrumenten onder ons verdeeld. Ik heb een oudere broer die zelf veel met muziek bezig is en bij Galatasaray speelt ( hun debuut Montana is uitgebracht op Delboy records en wordt verdeeld door Bang!). Dat heeft natuurlijk ook een rol gespeeld."
enola: Krijg je na tien jaar niet het gevoel dat je te lang ter plaatste blijft trappelen?
Olivier: "Neen, want je blijft evolueren. Het blijft leuk om te spelen omdat je groeit. We hebben nog geen enkele plaat uitgebracht die klonk als de vorige en dat interesseert ons ook niet. We denken ook niet in genres. We spelen gewoon wat ons bevalt."
Mich: "We zijn ook maar met drie, dus moet je het voor jezelf interessant weten te houden. Zolang we het gevoel hebben dat we evolueren en de drijfveer om te evolueren hebben, zullen we doorgaan."
Olivier: "Monolith hebben we bijvoorbeeld nog opgenomen met onze oude bassist Carl. In een kleine bezetting speelt ook elke "personeelswissel" een ingrijpende rol op de muziek die je maakt. Dat houdt het ook interessant."
Mich: "Paul Lamont van Thee Plague of Gentlemen speelt nu bij ons. Hoewel hun muziek heel anders is, hebben ze eenzelfde ingesteldheid en klikt het heel goed tussen ons."
enola: Wie heeft de vorige tours op poten gezet? Doen jullie dat zelf?
Oliver: "De tours worden door ons management geregeld. Onze manager is nog steeds Xavier van Delboy Records en hij heeft veel contacten in Europa. De Amerikaanse tour werd opgestart door ons label daar, Divot Records."
Mich: "Onze manager had een optreden geregeld in de Kreun voor de groep Haymarket Riot. Het klikte tussen ons en na enkele gezamenlijke optredens hebben ze ons bij Divot Records binnengebracht en onze album uitgebracht."
Oliver: "Delboy Records hebben toen als een soort wederdienst het album van Haymarket Riot hier uitgebracht."
enola: Merken jullie een verschil tussen het Europese en het Amerikaanse publiek?
Olivier: "Persoonlijk vind ik het Amerikaanse publiek iets enthousiaster. We hadden van anderen negatieve verhalen gehoord over Amerika maar zelf hebben we niets negatiefs meegemaakt."
Mich: "In Amerika heb je ook het fenomeen van de "houseshows": jonge gasten geven een feestje en nodigen een groep uit. Je speelt dan voor een kleine twintig man maar het is wel vollen bak ambiance en dat hebben we liever dan een optreden voor tweeduizend man dat niet geïnteresseerd is."
enola: Brengen jullie ook het nieuwe album uit in de verenigde Staten?
Oliver: "Het album is opgestuurd maar er ligt nog niets vast. Ik vermoed van wel. Het zou dan opnieuw op Divot zijn. Het heeft een goede reputatie in de verenigde Staten en het groeit gestaag. Als we de tijd vinden, zou er ook een tour volgen in Amerika na de release."
enola: waarom zijn jullie eigenlijk overgestapt naar Kinky Star? Delboy lijkt me een sterk label met connecties te zijn.
Oliver: "Ja, maar het is volgens mij niet het beste label om in België mee door te breken. Ik heb het gevoel dat we met Kinky Star een groter publiek gaan kunnen bereiken."
Mich: "We hebben op Kinky Star een 7" uitgebracht en omdat de reacties positief waren, hebben we uiteindelijk ook het album bij hen uitgebracht."
enola: Hebben jullie niet ongelooflijk gevloekt toen jullie hoorden dat Kinky Star problemen had met de belastingen, net nu jullie getekend hadden?
Olivier: "Euh, we zijn het gewoon." (lacht)
Mich: "We trekken problemen aan. (lacht) Maar als je de hele toestand bekijkt, dan is het eigenlijk hilarisch en zo typisch Belgisch: de staat die van een kleine vzw belachelijk veel geld eist."
enola: is er een kans dat jullie eerste album en mini-CD opnieuw uitgebracht worden?
Olivier: "Ik denk het niet. We zijn zo geëvolueerd over de jaren heen."
Mich: "We willen ook niet terugkijken op het verleden. Liever gaan we verder en zien we wat de toekomst brengt."
Olivier: "Er zijn wel plannen om naar aanleiding van ons tienjarig bestaan een soort optreden annex feest te geven in Kortrijk en daarnaast een remix-album van oude songs uit te brengen. Dat album zou op het optreden meegegeven worden."
Mich: "Het is ook geen officiële release maar we willen wel tonen dat er veel creatief talent in Kortrijk is."
enola: Bij Kortrijk denken we niet direct aan een bloeiende muziekscene. Toch lijkt er iets te leven?
Olivier: "In Kortijk zijn er veel goede groepen maar ze zijn te weinig gekend en dat is jammer. Vanuit de gemeente lijkt er ook weinig steun te komen. We zijn een wel een kleine provinciestad en dat helpt wel om mensen die met gelijkaardige dingen bezig zijn te leren kennen."
Mich: "Je kan niet van een éénduidige scene spreken in Kortrijk. Verschillende groepen zijn met andere dingen bezig en dat is wel tof. Je had de Gentse en de Antwerpse scene maar die leken volgens mij muzikaal sterk op elkaar, dat is bij ons niet het geval. Er is veel vriendschap tussen de groepen in Kortrijk maar muzikaal doet ieder zijn ding en volgt ieder zijn stijl."
enola: Is dit het doorbraak-album voor Hitch? Jullie staan op de Arriba-lijst en komen op Studio Brussel. Merken jullie een verschil?
Mich: "Een doorbraak zou ik het niet noemen maar het is wel leuk om na tien jaar wroeten en arbeiden te merken dat je een groter publiek bereikt en dat er meer vraag naar je is. Het was frustrerend om te merken dat je enerzijds in België niet aan de bak kwam maar dat je anderzijds in het buitenland wel succes had. We hebben in België wel een fanbase maar daar bleef het tot op heden wel bij."
enola: Waar halen jullie de ideeën voor de teksten? Het dagelijkse leven? Bij "Don’t pick on the fat kid" dacht ik "vroeger veel gepest, jongens?", maar dat lijkt me nu nogal onwaarschijnlijk. (Zowel Mich als Olivier zijn redelijk groot en mager)
(hilariteit)
Mich: "Het nummer "Don’t.pick on the fat kid" is geïnspireerd door mijn werk als begeleider met kansarme jongeren. Ik had een dikke jongen onder mijn hoede die door de anderen nogal gepest werd. Maar onze teksten hoeven niet per sé ergens over te gaan"
Olivier: "We voelen er ook niet veel voor om politieke teksten ofzo te schrijven. Het blijft vertier en serieuze teksten zijn ons ding zo niet. We zien de stem trouwens ook eerder als een extra instrument."
Mich: "We zijn muzikanten, geen politici. Als je iets wil veranderen op politiek vlak word je beter een politicus."