De zomer van 2003, ik zal ‘m nooit vergeten… Eén of andere domme
griet die me mee naar Marktrock sleurt om het enige optreden van
het verschrikkelijke K’s Choice te ondergaan. Om drie uur slenteren
we in de broeiende hitte de Oude Markt op. Door het matig opgekomen
publiek ligt de stenen festivalweide er verlaten bij. De dag begint
met het mij tot dan onbekende Triggerfinger, een Belgisch trio dat
– volgens Frank van der Linden van De Mens – “drum ‘n’ bass in de
pure zin van het woord'” speelt.
De shooters (want zo noemen ze zichzelf) steken van wal met
‘Back on Track’, een slepende, pompende rocker die een goed idee
geeft van wát je van Triggerfinger mag verwachten: pure rock &
roll aangelengd met een snuifje stonerrock. De muziekbobo’s hebben
er het label sleaze rockopgeplakt en voor één keer kan ik ze
geen ongelijk geven. M’n pa – intussen ook een fan – herkent er
zelfs een beetje ZZ Top in. Ondanks de geringe opkomst maken de
mannen er een knallend optreden van. Nooit eerder was ik zó onder
de indruk van een band. Enkele optredens later ben ik nog steeds
niet van mening veranderd. Of ze nu gratis (in de Bilbo), in een
boerencafé (de Kwartel in Kruibeke) of op een heus festival
(Marktrock, Stage Fight) spelen, ze
geven steeds het beste van zichzelf. Vijf maanden later is het
zover: Triggerfinger gooit z’n eerste boreling voor de haaien. En
wat voor één… De plaat opent met ‘Inner Peace’, een knaller van een
song die qua intro zéker schatplichtig is aan Monster Magnet
(luister maar eens naar ‘Space Lord Motherfucker’), maar
uiteindelijk qua originaliteit tóch overeind blijft en lekker
weghapt. Wat volgt is een aaneenrijging van openbarstende
steenpuisten. Quasi elk nummer – het ene nóg beter dan het andere –
zet rustig aan en eindigt steevast in een swingende, hevig rockende
finale. Uitschuivers zijn er op dit schijfje niet te vinden,
uitschieters des te meer. Of ze nu een cover (‘Commotion’ van
Creedence Clearwater Revival) of een eigen creatie spelen, álles
klinkt gewoon súper. In mijn ogen behoren zij tot het selecte
groepje bands dat in staat is om om het even welke song naar hun
hand te zetten.
Eigenlijk had ik niks anders verwacht van een band die samengesteld
is uit muzikanten die stuk voor stuk een stevige reputatie hebben
opgebouwd: van zanger en meestergitarist Ruben Block (Sin Alley en
Angelico), over bassist Paul van Bruystegem – aka lange Polle aka
monsieur Paul – die nu nog steeds bij BJ Scott aan de snaren plukt,
tot vellenmepper Mario Goossens (zie ook Noordkaap, Monza en
Hooverphonic). De plaat op zich kan je best vergelijken met een
heftig ritje op een rollercoaster. Enkel bij de nummers ‘On My
Knees’, ‘Back On Track’ en ‘Camaro’ (zááááálig gewoon) wordt
tijdelijk wat gas teruggenomen. Jammer dat de plaat slechts op een
karige veertig minuten afklokt, want dit smaakt naar meer, véél
meer…
Jullie vertellen dat ik Triggerfinger buitengewoon goed vind, zal
na deze uiteenzetting wel een beetje overbodig zijn. Ik kan hier
nog maar één ding aan toevoegen: ga hen live aanschouwen en koop de
cd. Triggerfinger is als een goede wijn: die behoeft ook geen
krans.
