Voor de achtste aflevering van onze reeks Franse dance-duo’s konden
we niemand beter nemen dan Octet. Het ossenspan van dienst wordt
deze keer gevormd door Parijzenaar Benjamin Morando (zie ook
D*I*R*T*Y) en zijn kompaan uit Rennes, ex-drummer bij Lighthouse
François Goujon. Zij trekken een flink gevuld karretje ‘Cash and
Carry’-songs voort. Het tweetal liet enkele jaren geleden al van
zich spreken met een maxi waarop elektro, pop, soul en zelfs
R&B een wilde kusjesdans deden met elkaar. Het totstandkomen
van de eerste volwaardige cd heeft dus wel wat voeten in de aarde
gehad, maar het wachten loonde de moeite.
De plaat opent leuk met de single ‘Hey Bonus’, een liedje dat
klinkt als The Kinks, die nu – anno 2004 – hun ‘Sergeant Peppers’
zouden opnemen. Wie hierna denkt dat we met geestesgenoten van
Mellow of Air te maken hebben, heeft het mis. Het tweede nummer,
‘4/4 Waltz’, doet ons denken aan Funkstörung die een loungefeestje
komen verstoren, en nummer drie had niet misstaan op een cd van
Four Tet, Mice Parade of Board of Canada. ‘Anti-Camp Policy’ is dan
weer speelse elektronica, zoals die tegenwoordig in Scandinavische
blokhutten wordt gefabriceerd.
Jammer genoeg worden we niet door elke track uit ons lood geslagen.
R&B is niet meteen ons favoriete muziekstijl en zal dat nooit
worden. Toch kunnen we na het horen van ‘Sneakers & Thong’ en
‘Feels Good to Give Up’ alleen maar “mmja, mooi gezongen” mompelen,
“zeker niet slecht in zijn genre!” En echte Björk-fans zijn we ook
nooit geweest, maar als we één dezer toch nog een keer naar
‘Vespertine’ of ‘Debut’ grijpen, dan zal het liedje ‘Blind
Repetition’ daar voor véél tussen zitten.
De grootste sterkte van Octet is dat Goujon en Morando af en toe
vergaten dat ze aan een elektro-plaat werkten. Zo werd niet alleen
heel veel aandacht besteed aan de sound maar ook (en vooral) aan de
songs. Het levert hen (en ons!) een leuke, gevarieerde plaat op,
die je pas na een paar beluisteringen echt doorgrondt en dus ook
niet meteen beu bent. Natuurlijk zullen er kniesoren zijn die het
moeilijk hebben met de donkere interludia ‘Zwischenspiel’ en
‘Brick-O-Lizer’, maar goed, het is daarvoor dat destijds de
skip-toets werd uitgevonden.
