Voor wie het nog niet wist: de Eagles of Death Metal hebben geen ruk met death metal te maken, en met (de) Eagles eigenlijk ook niet bijzonder veel. Ze hebben wel een album uit en dat kreeg de verrassende naam Peace Love Death Metal.
De Eagles of Death Metal hebben als centrum een zekere Jesse "The Devil" Hughes (gitaar en zang), samen met adjudanten Josh Homme (Queens of the Stone Age, drums en zang) en onze eigen Tim Vanhamel (Millionaire, gitaar en eveneens zang). Daarom wordt de band ook vaak onthaald als het hobbygroepje van die laatste twee. In dergelijke gevallen is een kleine hype nooit ver weg hoewel de muziek daar niet altijd de echte of de juiste aanleiding toe is. En dat is deze keer niet anders.
De Eagles of Death Metal vissen muzikaal gezien enigszins in dezelfde vijver als Electric Six een jaar geleden deed: vrij basale rock die drijft op pret en dansbaarheid, maar dan zonder de disco-invloeden. Spijtig genoeg kunnen de Eagles niet in dezelfde mate overtuigen zoals Dick Valentine en de zijnen dat konden. Peace Love Death Metal luistert gezapig en ontspannend weg in een jaren ’60 sfeertje, maar er blijft te weinig hangen om er de klassieke rockers in te vinden, die ons over een jaar nog aan deze plaat zouden kunnen doen denken.
Er staan anders best aardige nummers op Peace Love Death Metal, dat blijkt al onmiddellijk, wanneer opener "I Only Want You" zich gezellig uit de speakers strekt, en "Speaking in Tongues" lekker loopt te scheuren op een driftig basisriffje. En ook de daaropvolgende tracks ontsporen zeker niet. Maar na nummer zes, "English Girl", achter de kiezen te hebben, begin je te voelen hoe de nummers stilaan verzanden in ’meer van hetzelfde’.
Een gebrek aan variatie dus en dan misschien vooral aan tempowisseling. Daar ligt vooral het ongeïnspireerde en overdreven eenvoudige drumwerk van Josh Homme aan ten gronde. Ook de halfwassen cover van "Stuck In The Middle With You" (van Stealer’s Wheel, een nummer dat sinds de oor-scène in Reservoir Dogs opnieuw tot het collectieve geheugen behoort) slaagt er niet in daar verandering in te brengen. Opvolger "Already Died" doet het daarentegen veel beter als de beste song van Peace Love Death Metal.
De gemiddelde lengte van de tracks is drie minuten en dat verhindert gelukkig dat het gebrek aan variatie echt gaat irriteren. "Kiss the Devil" doet dat desondanks wel maar die ergernis wordt gelukkig gecounterd door "Whorehoppin’ (Shit, Goddamn)" dat een happy deuntje opvult met een frisse gitaarsolo halverwege het nummer. Afsluiter "Miss Alissa" doet het met een drumcomputer en weet op die manier de aandacht voor een laatste keer de volledige duur van een track vast te houden.
Er bestaat geen twijfel over dat de kerels van de Eagles of Death Metal zich prima geamuseerd hebben met de opnames van Peace Love Death Metal en ook live kan het drietal wel eens voor rockpret zorgen. Maar dat is nog steeds geen garantie voor een even leuk album, zoveel mag duidelijk zijn. Peace Love Death Metal drijft te veel op dezelfde ingrediënten om constant de aandacht op te eisen en verslapt zo te snel in wat je ’prettige achtergrondmuziek’ zou kunnen noemen.
