Oerdegelijk? Jazeker. Iets nieuws? Toch niet. Voor een talent als Axel Rudi Pell is dat misschien wel wat jammer, maar toch is zijn typische geluid op geen enkele plaat hetzelfde, en ook op zijn nieuwste album, Kings and Queens, zorgt hij voor een eigen inkleuring.
Het ondertussen alweer tiende Axel Rudi Pell-album in vijftien jaar tijd, presenteert ons opnieuw het typische gitaarspel dat van ARP kan verwacht worden, en dit is zeker positief bedoeld. De basis van de nummers is niet zozeer "Strong as a rock", wat meteen ook de titel van het vierde nummer is, maar wel van puur gewapend beton. Met Mike Terrana achter de drumkit is dat ook niet zo verwonderlijk, Volker Krawczak tekent voor de vaak goed pompende baslijnen en alles wordt mooi sfeervol ingekleurd door toetsenist Ferdy Doernberg. Een absolute hoogvlieger, naast Axel zelf dan, is zanger Johnny Gioeli: zijn krachtige stem vol emotie tilt de songs vaak naar een hoger niveau.
Na een sfeervolle intro volgt meteen het snelste nummer van deze schijf: "Flyin’ high" wordt gedragen door een snelle gitaarlick en een goed in het oor liggend refrein, vooral door immer hoge toppen scherende Gioeli. De daarop volgende song, getiteld "Cold Heaven", is echt een té typisch product in de ’goeie ouwe’ metaltraditie, maar dat wordt goedgemaakt door het daarop volgende nummer "Strong as a rock". Zoals heel wat tracks op deze zilverling, is het volgestopt met tekstuele clichés, maar o zo goed uitgevoerd met de ARP-touch.
Het vijfde nummer, "Forever angel", waar bij momenten zelfs een vleugje Golden Earring in te horen is, geeft zijn geheimen pas prijs na enkele luisterbeurten, maar dat komt grotendeels omdat het tussen "Strong as a rock" en het magistrale "Legions of hell" geplaatst is. "Legions of hell" is zonder meer de beste track van dit album: het gitaarspel van Pell, superzang en een geniale songstructuur maken dit een nummer in de traditie van grootmeester Dio, die hier zelfs een puntje aan kan zuigen.
"Only the strong will survive" groovet — zeker na het epische en meeslepende "Legions of hell" — als de beesten. Een aanstekelijke meezinger van formaat. Bij het inzetten van track acht "Sailing away" gebeurt wel iets vreemds; allerlei referenties schieten door het hoofd tot plots dé vraag zich aandient: is dit Metallica? Wie het nummer "Bleeding me" van de grootmeesters kent, zal moeten toegeven dat de gelijkenissen wel érg groot zijn. Maar opnieuw slaagt meester Pell erin er een eigen draai aan te geven, met een meer dan degelijke song als resultaat.
Het voorlaatste nummer, "Take the crown", begint lekker afwisselend, maar stuikt na een paar minuten volledig in elkaar. Laat het ons maar als de stilte voor de storm zien, want de afsluiter "Sea of evil" slaat je, in al zijn epische pracht, zo weer achterover. Mooie meerstemmige stukken, goede afwisseling tussen zachte en hardere passages in een grandioze opbouw: het zit er allemaal in.
Kings and Queens is dus zeker een onderhoudend album dat de typische Axel Rudi Pell-stempel draagt. Nieuwe dingen worden hier niet gedaan, maar de schijf hapt lekker weg en zal bij liefhebbers zeker geregeld zijn weg naar de cd-speler vinden.
