30 maart 2004
AB Brussel
Het is vijf voor negen. Het is snikheet in de zaal. Er heerst een
rustige, kalme sfeer. Iedereen zwijgt en wacht geduldig op Belle
And Sebastian. Haast klokslag negen uur is het zover. De lichten
worden gedimd, het twaalfkoppige gezelschap uit Glasgow maakt zijn
opwachting. De adem wordt ingehouden, de eerste tonen klinken door
de van sigarettenrook bedwelmde zaal van de Ancienne Belgique. Ze
verwelkomen ons instrumentaal met een zacht, maar ultratyperend
wijsje. Het is een opwarmer, maar tegelijk een trendsetter voor al
het lekkers dat volgen zal.
De fluwelen stem van Stuart Murdoch weergalmt als pure perfectie
door de boxen, snijdt als vanouds op charmerende wijze door ieders
body. Ze hadden er zinin, het publiek was er klaar voor. Na
het voor een Award genomineerde ‘Step Into My Office, Baby’ kregen
we van Murdoch tips hoe ieder van ons een genomineerde song kan
schrijven.
Murdoch bewees een toffe kerel te zijn en bouwde een perfecte
interactie op met het aan zijn lippen hangende publiek.
Hoogtepunten van de eerste helft waren het intimistische, maar
wondermooi live gebrachte ‘I Fought In A War’, het opzwepende
‘Seeing Other People’ en het ongemeen geniale ‘Dirty Dream Number
Two’, waarbij Murdoch zelfs zijn micro doorgaf aan iemand op de
eerste rij, die foutloos de tekst afmaakte. Opgezet spel, een
verstokte fan, het zal een eeuwig raadsel blijven. Halfweg vroeg
hij het publiek om verzoekjes, op voorwaarde dat de”nummers
oorspronkelijk niet van hun waren. Iemand riep “Elvis!’, waarop
medezanger Stevie Jackson er niet beter op vond ons te trakteren op
een vergelijking tussen Elvis Presley en Elvis Costello.
Uiteindelijk koos de flamboyante sfeermaker voor het nummer ‘Love
Me Tender’, maar bracht hij het op een parodiërende, hilarische
Costello-wijze.
Genoeg gelachen, het was opnieuw tijd voor meer Belle And
Sebastian. Na heel wat nieuw materiaal van hun laatste, door onze
Prof. Joost minder gesmaakte, maar beslist niet te versmaden
‘Dear Catastrophe Waitress’, zal
ons vooral de knappe versie van ‘The Wrong Girl’ en setafsluiter
‘Sleep The Clock Around’ bijblijven. Dit laatste nummer bezorgde
ons kippenvel en bracht ons in totale vervoering. Tijdens één van
de latere nummers haalde de groep bovendien drie vrijwilligers uit
het publiek op podium om enkele muzikale djingles aan het nummer
toe te voegen. Toen de groep het podium uiteindelijk verliet en de
set afgelopen bleek, waren ze voorbestemd weder te keren. De
lichten bleven gedimd, het publiek ging uit de bol en haalde de
band stampvoetend opnieuw op het podium voor bisnummer ‘Get Me Away
From Here, I’m Dying’. Belle And Sebastian is duidelijk niet
alleen een sympathieke bende, ze ze gingen ook erg gewillig in op
de wensen van het publiek. Hun publiek, waar ze zoveel respons van
krijgen. Ze hebben ogenschijnlijk veel plezier beleefd aan hun
avondje Brussel, net als een uitverkochte AB en zeker als
ondergetekende, die nog spijt heeft dat hij van op de tweede rij
zijn arm niet durfde opsteken als vrijwilliger!
