De lente mag dan al op de voordeur staan hameren, geen miezerige
pluk haar op mijn hoofd die er aan denkt om open te doen: de nieuwe
(achtste!) langspeler van My Dying Bride draait al dagenlang zijn
obligate rondjes in de cd-speler en verdringt elk streepje zonlicht
uit de huiskamer. Van het Britse gothic metal-triumviraat Paradise
Lost/Anathema/My Dying Bride is MDB het enige gezelschap dat zijn
oorspronkelijke sound zowel trouw gebleven als technisch
geperfectioneerd heeft. Paradise
Lost is nog maar een schim van zijn vroegere zelf, Anathema bekwaamt zich de laatste twee
platen in – u vergeeft me wellicht het gebruik van een makkelijke
alliteratie -prachtige prog, maar dit troosteloze vijftal is de
doemgedachte, die ze in 1990 voor het eerst aan de wereld
openbaarden, redelijk trouw gebleven. Ook op ‘Songs of Darkness,
Words of Light’ – alweer voorzien van een titel en teksten die zo
uit een poëtisch in memoriam lijken gescheurd, zweert My
Dying Bride bij wall-to-wall gitaren, gotische keyboards en
kerkorgels en lang uitgesponnen doodsepiek. De geruchten dat dit
album hun meest commerciële tot nog toe was geworden, mag u
trouwens met de inhoud van een klein zoutvaatje nemen, want behalve
het zweverige, soms bijna poppy ‘My Wine In Silence’ en de
iets meer gestroomlijnde productie, blijven ze netjes op koers. Wat
reeds bij een eerste beluistering meteen opvalt, is de
vooraanstaande rol die keyboardspeelster Sarah Stanton kreeg
toebedeeld: haar bijdragen bepalen voor een groot deel de sfeer op
‘Songs of Darkness,…’, die als vanouds bitter weinig reden geeft om
in wild gejodel uit te barsten: dood, depressie en verloren liefdes
zijn nog steeds het geliefde onderwerp van Aaron Stainthorpe, die
zijn stevige grunt light meer dan vroeger afwisselt met niet
geheel toonvaste, maar daarom niet minder pakkende vocals.
Grootmeesters in de Tempowisseling zijn de stervende bruidjes nooit
geweest, en ook hier wordt er resoluut een moordend traag tempo op
nagehouden. De variatie is eerder terug te vinden in de soms erg
wijdse gitaarstukken die, ondersteund door een afgemeten dosis
keyboards, vooral mikken op sfeerschepping. Overvloedig
bloedvergieten in de moshpit is voor My Dying Bride nooit een
objectief geweest, het bewust deprimeren en hypnotiseren van hun
fans des te meer. ‘Songs of Darkness, Words of Light’ is hun
magnum opus, een pijnlijk mooie plaat die misschien het
laatste beetje energie uit uw door loeiharde metal geteisterde lijf
zuigt, maar daarvoor in de plaats acht zinderende goth metal
anthems teruggeeft. En het besef dat de dood niet alleen kommer
en kwel is.
My Dying Bride :: Songs of Darkness, Words of Light
Release:
2004
Peaceville